บทที่ 2 เหมือนคนแปลกหน้าต่อกัน 2
704 คำ
ทันทีที่ผ่าตัดเสร็จก็อาบน้ำเปลี่ยนชุดกลับมาเคลียร์งานที่ห้องทำงานตัวเอง แต่พอเปิดประตูเข้ามาก็เห็นน้องสาวและอีกคนที่ตัวเองไม่คุ้นเคยแต่อยู่ในฐานะภรรยาตัวเอง เขาส่งยิ้มอ่อนโยนให้น้องสาวแล้วเดินไปนั่งที่เก้าอี้ประจำของตัวเอง
“ทำไมจะมาหาไม่โทรมาบอกพี่ก่อนพรีม” เขาถามน้องสาวที่นั่งตรงข้ามและข้างเก้าอี้น้องสาวก็มีอีกคนนั่งอยู่ เขาทำเพียงแค่ปรายตามองเท่านั้น แต่แค่แวบเดียวเท่านั้นแล้วหันมาสนใจน้องสาวตัวเองต่อ
อุรณารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นส่วนเกิน เป็นเหมือนอากาศที่ไร้ตัวตนจึงเอ่ยแทรกขึ้น
“เนมขอตัวไปรอข้างนอกนะคะ คุณฌอห์ณกับพรีมจะได้คุยกัน”
ไม่มีคำตอบจากสามี มีเพียงเสียงเล็กของพริมาดังขึ้น
“ได้ยังไงเนม พรีมต่างหากต้องออกไปรอข้างนอก เพราะพรีมเป็นคนนอก พี่ฌอห์ณกับเนมคุยกันเลยนะคะ พรีมขอตัวก่อนค่ะ” พูดจบเธอก็ลุกขึ้นจับไหล่เพื่อนพร้อมบีบให้กำลังใจคนที่หันมาเงยหน้าขึ้นสบตาตัวเองแล้วก็เดินออกไปจากห้องไม่รอให้ใครอนุญาต
ตอนนี้ในห้องเหลือเพียงสามีภรรยาที่ไม่เจอหน้ากันมาสองเดือน ต่างคนต่างอึดอัดที่ต้องมาเจอแบบไม่ทันได้ตั้งตัว ต่างฝ่ายต่างเงียบเพราะไม่รู้จะเริ่มบทสนทนายังไงดี และสุดท้ายคนเย็นชาก็ทนความอึดอัดไม่ไหวจึงพูดขึ้น
“คุณมีธุระอะไรกับผมรึเปล่า ถึงได้มาหาผมถึงที่นี่?”
‘นี่คือคำถามของสามีที่ไม่ได้เจอกันสองเดือนงั้นเหรอเนม’ ฉันถามตัวเองในใจเมื่อได้ยินเขาพูดจบ มันช่างห่างเหินเหลือเกินราวกับว่าเธอและเขาเป็นคนแปลกหน้ากัน
“ถ้าไม่มีอะไรพูดก็เชิญ ผมจะทำงาน” เมื่อคนตัวเล็กตรงหน้าเงียบไม่ตอบคำถามตัวเองจึงเอ่ยไล่ตรงๆ ไม่คิดจะสนใจความรู้สึกของภรรยาตรงหน้า
“ใจร้าย!”
“ตรงไหนที่บอกว่าผมใจร้าย ผมก็พูดปกติของผม ถ้าจะมาทำตัวเป็นคุณหนูน่ารำคาญก็เชิญครับ ผมจะทำงาน ผมไม่ได้ว่างแบบคุณ” เขาบอกย้ำทุกคำในประโยค
“เนมขอถามได้ไหมคะว่าตอนนี้เราเป็นอะไรกัน” เธอพยายามควบคุมเสียงตัวเองให้เป็นปกติทั้งๆ ที่ก้อนสะอื้นตีตื้นมาจุกที่คอหอยแล้วตอนนี้
“สามีภรรยา” เขาตอบเสียงเรียบหยิบแฟ้มข้างๆ มือมาเปิดเพื่อจะอ่าน ท่าทีเย็นชาของเขาทำให้เธอกั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่
“อึก! สามีภรรยา? แล้วเป็นสามีภรรยากันแบบไหนคะ ถึงแยกกันอยู่?” เสียงสะอื้นไห้เล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากจิ้มลิ้มจนต้องยกมือขึ้นปาดป้ายเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบเปื้อนแก้ม
พชรพลได้ยินเสียงสะอื้นไห้ดังลอดออกมาจากคนตรงหน้า แต่ก็เลือกจะไม่สนใจ นายแพทย์หนุ่มในชุดกาวน์นิ่งเงียบไม่พูดตอบอะไรภรรยา สายตาจดจ่อไปกับเอกสารตรงหน้าที่เพิ่งหยิบมาเปิด พชรพลให้ความสำคัญกับตัวหนังสือมากกว่าอุรณาที่เป็นภรรยาของตน
“เนมเข้าใจแล้วค่ะว่าตอนนี้เราเป็นอะไรกัน อึก! ฮือๆ คนใจร้าย! ฮือๆ”
แล้วเธอก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ไปเปิดประตูวิ่งร้องไห้ออกไปจากห้องทันที ส่วนพชรพลก็เงยหน้าจากเอกสารแล้วถอนหายใจลังเล แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจวิ่งตามคนตัวเล็กออกไปข้างนอก
“เนม พี่ฌอห์ณเกิดอะไรขึ้น?”
พริมาที่เพิ่งเดินกลับมาจากเข้าห้องน้ำเห็นพี่สะใภ้และพี่ชายวิ่งผ่านหน้าตัวเองก็เรียกรั้งไว้ แต่ทั้งสองก็ไม่ได้สนใจเธอ เธอจึงลังเลจะตามทั้งสองไป แต่แล้วก็คิดว่าไม่ใช่เรื่องของตัวเองจึงเดินไปห้องพี่ชายเพื่อไปนั่งรอทั้งสองในห้องทำงาน แม้จะเป็นห่วงเพื่อนที่วิ่งร้องไห้ไป แต่มีพี่ชายตัวเองตามไปด้วยคงไม่มีอะไรน่าห่วงหรอก
- ผู้เขียน
