บทที่ 1 แยกกันอยู่ 2
700 คำ
“เหมือนได้ยินเสียงรถพี่ฌอห์ณออกไปจากบ้าน” เสียงเล็กของพริมาที่เดินลงมาจากบันไดถึงพื้นชั้นล่างเห็นพี่สะใภ้ที่พ่วงตำแหน่งเพื่อนสนิทตัวเองเดินเข้ามาในบ้านจึงถาม
“คุณฌอห์ณไปโรงพยาบาลน่ะพรีม” อุรณาตอบเสียงสดใสปกติ
“เหรอ? แต่จะไปทำไม ก็วันนี้วันหยุดพี่ฌอห์ณนี่ แล้วจะไปโรงพยาบาลทำไม หรือมีเคสด่วนเลยต้องออกไปแต่เช้า” พริมาไม่เข้าใจอยู่ดี มีอย่างที่ไหนเพิ่งแต่งงานเมื่อวาน วันนี้พี่ชายทิ้งพี่สะใภ้ของเธอไว้ที่บ้านคนเดียว ใช้ไม่ได้เลยจริงๆ พี่ชายคนนี้
“เขาจะย้ายไปอยู่แฟลตน่ะ เลยไปแต่เช้า”
“ฮะ! ไม่จริงน่าเนม พี่ฌอห์ณจะไปอยู่แฟลตทำไม บ้านก็มี โรงพยาบาลกับบ้านก็ใกล้กันแค่นี้ อีกอย่างแต่งงานแล้วนะ จะทิ้งเนมให้อยู่คนเดียวนี่นะ ใช้ไม่ได้เลย พรีมจะคุยกับพี่ฌอห์ณให้เอง”
พริมารู้สึกเคืองพี่ชายแทนเพื่อน และไม่คิดว่าพี่ชายตัวเองจะใจดำเย็นชากับอุรณาได้ขนาดนี้ รู้ว่าไม่รัก แต่ยังไงก็ควรจะให้เกียรติกันบ้าง ไหนๆ ก็ตบแต่งกันแล้ว
“เขาคงอึดอัดน่ะพรีม”
“อึดอัดแล้วแต่งงานทำไมแต่แรก”
“ให้เวลาคุณฌอห์ณเขาหน่อยเถอะพรีม เดี๋ยวสายไปกินข้าวกันเถอะ เมื่อเช้าเนมตื่นมาทำกับข้าวหลายอย่างเลย มีแกงเขียวหวานเนื้อ ผัดผักรวมมิตร และมีแกงจืดเต้าหู้ไข่ด้วยนะ” ฉันเดินไปเกาะแขนเพื่อนพาเดินไปยังห้องรับประทานอาหารของบ้าน
“มีแต่เมนูโปรดพี่ฌอห์ณทั้งนั้น แล้วเนมได้ชวนพี่ฌอห์ณกินข้าวไหมเมื่อกี้” พริมาถามเพื่อนที่เกาะแขนตัวเองพาเดินไปยังห้องรับประทานอาหาร
“ยังไม่ทันได้ชวน เขาก็ไปแล้ว”
“อย่าเพิ่งยอมแพ้นะเนม ยังไงพี่สะใภ้ของพรีมก็มีแค่เนมคนเดียวเท่านั้น” เธอให้กำลังใจเพื่อน
เมื่อครั้งเป็นเด็ก บ้านกุลตลาและบ้านภัทรปรีชาสนิทสนมกัน ไปมาหาสู่กันเป็นประจำ แต่เมื่อตอนที่เธออายุได้เจ็ดขวบ พ่อกับแม่ก็จากไปด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ ทิ้งให้เธอและพี่ชายอยู่กันตามลำพัง และตั้งแต่นั้นมาพชรพลจึงรับหน้าที่ภาระหนักดูแลเธอและดูแลธุรกิจของครอบครัวไปด้วย ญาติพี่น้องที่เคยมีก็ตัดขาดเธอกับพี่ชายเมื่อพ่อกับแม่จากไป และชีวิตที่มีกันและกันสองคนพี่น้องก็เต็มไปด้วยอุปสรรค แต่พี่ชายเธอก็เก่งพาเธอผ่านจุดนั้นมาได้ด้วยสองมือและสมองของเขา
นับตั้งแต่พ่อกับแม่จากไป บ้านกุลตลาและบ้านภัทรปรีชาก็ห่างกันไปโดยอัตโนมัติ จากเคยไปหามาสู่กันเป็นประจำก็ขาดการติดต่อกันไปดื้อๆ แต่พริมากับอุรณายังคงเจอกันตลอด เพราะทั้งสองเรียนที่เดียวกันตั้งแต่เด็กจนมหาวิทยาลัย แม้จะต่างคณะ ต่างสาขากัน แต่ก็ได้เจอกันบ่อย ยังคงสนิทกันเหมือนเดิม ครอบครัวของเธอไม่ได้ร่ำรวยมากมายเหมือนครอบครัวภัทรปรีชา แต่ก็ใช่ว่าจะลำบาก แม้พ่อแม่จากไปแต่ท่านก็ทิ้งสมบัติและที่ดินที่ต่างจังหวัดไว้ให้หลายแปลง และมีโรงงานทอผ้าให้เธอและพี่ชาย จากเมื่อก่อนเป็นเพียงโรงงานขนาดเล็ก แต่ตอนนี้เป็นโรงงานขนาดใหญ่และขายส่งออกต่างประเทศ โดยมีพี่ชายของเธอบริหารจัดการดูแล พชรพลเป็นทั้งนักธุรกิจและหมอ ส่วนพริมานั้นเธอเป็นน้องสาวสุดรักสุดหวงของคนเป็นพี่ งานทุกอย่างแทบไม่ได้หยิบจับ จะมีก็แต่งานบ้านมั้งที่แอบทำกับเด็กรับใช้ในบ้านยามพี่ชายไม่อยู่บ้าน แม้ตอนนี้พริมาจะเรียนจบมหาวิทยาลัยแล้ว แต่ก็ยังคงว่างงานอยู่บ้าน ต่างจากอุรณา รายนั้นเรียนจบมาก็เปิดร้านเบเกอรี่เป็นของตัวเอง ต่างจากตนที่อยู่บ้านหายใจไปวันๆ
- ผู้เขียน
