ท่าเรือจรุโชติ
"ตอนเย็นผมติดประชุม แต่จะให้ไอกิตมารับนะ" เปเปอร์หันมาบอก ร่ายเหตุผลชัดเจน หลังทำหน้าที่คนขับรถมาส่งถึงที่ทำงาน ไม่ได้ฟังเสียงใสขัด บังคับจอดรถแถวถนนเส้นอื่น อากาศค่อนข้างร้อนจัด เกรงว่าพิษไข้จะเร่งงานเอา
"เดี๋ยวกลับเอง"
"ขัดผมได้หรอ" ปากหยักยิ้มกว้าง ราวกับเป็นผู้ชนะ
"เก่งจังเนอะ" มิเกลปลดสายเข็มขัด เป็นจังหวะพอดีกับชาร์คเดินจากหน้าประตูบริษัท มาหยุดยืนอยู่หน้ารถ การกระทำจงใจให้รู้ ว่าไม่ใช่เรื่องดีสักเท่าไหร่ หน้าสวยนิ่งสงัด ปิดอาการหวั่นในใจ คว้ากระเป๋าสะพายมาไว้บนตัก จิกกำข่มประหม่า
"ผมอธิบายเอง" ฝ่ามือใหญ่ดันแว่นตาสีดำขึ้นเหนือศรีษะ แผงอกกำยำแอ่นผาย สูดลมหายใจเข้าเสียงดัง แสดงท่าทีเอาจริงเอาจัง
"ไม่ต้อง!อย่าบอกกับใครก็พอ" น้ำเสียงใสย้ำดังอีกครั้ง แม้ว่าเขาจะไม่เข้าใจเสียด้วยซ้ำ ทว่ายอมกลั้นใจทำตามคำสั่ง คาดเดาความคิดเธอได้ จนทั้งคู่เก็บอาการลงจากรถไปกล่าวทักทาย ด้
