ตอนที่ 7 เกลเสนอตัวเอง
900 คำ
บ้านมิเกล
หยาดอรุณแม่ชาร์ค เป็นพี่สาวของผกามาศนั่นคือแม่มิเกลเอง ทั้งสองกำลังพูดคุยกันสนุกสนานในครัว บรรยากาศครื้นเครง ทิ้งให้ชาร์คกับอิมเมจภรรยาสาว และมิเกลนั่งทำงานภายในสวนหย่อมข้างบ้าน ราเอลจึงทำหน้าที่คอยเดินเสิร์ฟของว่างระหว่างรออาหารขึันจัดโต๊ะ
"พี่อิมสอนราเอลแต่งหน้าแบบดาราบ้างสิ เผื่อได้ขึ้นกล้องเวลาพรีเซ้นงาน" เธอนั่งลงเก้าอี้ใกล้กับพี่สาว เขยิบหน้ามาใกล้สำรวจสลับกับมองอิมเมจดาราสาว ดวงตาแพรวพราวยามจินตนาการ
"พี่ว่าราเอลสวยอยู่แล้ว ไม่ต้องแต่งหรอก" อิมเมจพยามพูดรักษาน้ำใจ เด็กสาวมักจะแต่งตัวเกินไว เพียงเพราะไม่มั่นใจในตัวเอง ใช้ปลายรองเท้าส้นสูงสะกิดรองเท้าหนังสามีเรียกให้ช่วยออกความคิดเห็น
"มันดูแก่แดดต่างหาก" ชาร์คพูดตรงไปตรงมาตามนิสัยโผงผาง ยกแก้วน้ำชาจิบเหล่สายตามองภรรยาสาว เขาพึ่งแต่งงานจากการโดนจับคู่ ไม่ค่อยลงรอยกันเท่าไหร่นัก ซึ่งเธอกำลังยิ้มร้ายแยกเขี้ยวกลับมา ไม่มีใครยอมใคร
"โบราณว่าผัวเมียกัดกันลูกจะดกนะคะ" ราเอลทำดวงตากรอกกลิ้งไปมา มิเกลกลับไม่ได้สนใจ เลือกเล่นสมาร์ทโฟนเช็คตารางงาน
"นิสัยก็แก่แดด รู้มากขนาดนี้ไปตั้งใจเรียนดีกว่า"
"พี่ชาร์คบอกราเอลดีๆสิ" อิมเมจพยามสะกิดแขนบอกสามี ดูจากสีหน้าเด็กสาวแล้ว คงจะแอบน้อยใจอยู่บ้าง โดนผู้ใหญ่พูดบอกตรงค่อนข้างแรงต่อคนฟัง
"ตาชาร์ค!...เปเปอร์มาหาลูก" เสียงของหยาดอรุณดังมาแต่ไกล มีเพียงเปเปอร์ในชุดมาดเนียบต่างจากเมื่อคืน กำลังเดินลัดเลาะข้างบ้านมา เขาขับรถมาเพียงคนเดียว ต้องการให้ความเป็นส่วนตัวแก่เจ้าของบ้าน เพราะถึงยังไงคนของชาร์คต่างเฝ้ารอบตัวบ้านอยู่แล้ว
"เฮียอยู่นี่เอง ผมแวะเอางานเฮียคิวไปไว้ที่บ้านละนะ" ใบหน้าสวยไม่ยอมเงยขึ้นจากสมาร์ทโฟนเครื่องใหญ่ ผิดกลับน้องสาวเวลาเจอเพศตรงข้าม มักจะกระตือรือร้นพิเศษ กุลีกุจอลุกขึ้นจากเก้าอี้ผายมือเชิญชวน
"พี่เปอร์มานั่งก่อนค่ะ"
"ขอบใจ" เขาเคยเจอราเอลอยู่บ้าง ไม่ได้สนิทสนมอะไร ทว่าเก้าอี้ตัวนี้ดันติดกับมิเกล ร่างสูงจึงไม่ปฏิเสธจงใจให้แขนแกร่งวางไว้ใกล้กับเอวบาง หางตาคมหรี่มองในระยะ ช่วงจังหวะคนอื่นไม่ทันสังเกตุ
"ไหนๆก็มาล่ะ อยู่ทานข้าวกันก่อน" ชาร์คถือโอกาสชวนน้องรัก หยิบโทรศัพท์กดเปิดบางอย่างยื่นให้เขาดู เป็นนาทีเดียวกับมิเกลลุกขึ้นไปรับสายโทรศัพท์อยู่ไม่ไกลนัก
"ไม่ผิดคน...ผมว่าเกมส์ตานี้ น่าจะเหมาะกับผมมากกว่านะ"
"ก็ดี ช่วงนี้คนอื่นยุ่งกันหมด ลองลงเล่นดูจะได้มีประสบการณ์"
"เกมส์อะไรเก่งขนาดนั้นพี่ชาร์ค ขออิมดูบ้าง" ภรรยาสาวอยากรู้อยากเห็น รีบชะโงกหน้าตามโทรศัพท์ ฝ่ามือนั้นโยกมาไปมา นึกสนุกได้แกล้งไปในตัว พอเห็นว่าไม่มีทางชนะ เธอเลยตัดสินใจจูงมือราเอล สบัดใบหน้าหนีเดินเข้าไปในตัวบ้าน
"เกมส์นี้มิเกลลงด้วย"
"ว่าไงน่ะ!!!"
"เธอเสนอเอง ฝีมือไม่ธรรมดาไม่ต้องกังวล"
"เฮียไม่ถามอีกรอบ?"
"พี่ถามเกลอีกครั้ง แน่ใจไหม?" ชาร์คเน้นทุกถ้อยคำ สายตาคมของเปเปอร์เปิดกว้าง จดจ้องหน้าสวย เขาแทบไม่อยากเชื่อกับสิ่งที่ได้ยิน
"ไม่ปฏิเสธ" สองแขนเรียวค้ำไว้กับโต๊ะ ก้มหน้ามาบอก นัยน์กลมคู่นั้นกลับวังเวงแปรความหมายไม่ออก ก่อนคว้าเอกสารบนโต๊ะกับสมาร์ทโฟนเครื่องใหญ่ เดินเข้าตัวบ้านตาม ด้วยท่าทีกระฉับกระเฉงไม่ได้อ่อนโยน สองชายหนุ่มยังมองหน้ากัน ไม่มีคำพูดอะไรต่อ
สองชั่วโมงผ่านไป
หลังจากเสร็จมื้อค่ำ ถึงเวลาร่ำลาชาร์คฝากเปเปอร์ให้ไปส่งมิเกลแทน รถของเธอยังจอดไว้ท่าเรือ เขาจำเป็นต้องรีบไปส่งหยาดอรุณและภรรยาสาว จะได้ไม่วนรถไปมาให้เสียเวลา เธอยืนกรานปฎิเสธอย่างเดียวกลับไม่เป็นผล โดนยกข้ออ้างมากดดันสาระพัด
"แล้วว่างเมื่อไหร่มิเกลกลับมาหาแม่บ้างนะ" ผกามาศมายืนส่งหน้าบ้าน ยื่นถุงขนมที่ทำเองให้กับมือ เปเปอร์รีบรับไว้แทนนำไปวางไว้ในรถสปอร์ตหรู มีเพียงไม่กี่คันในโลก
"รถพี่เปอร์น่านั่งจัง สนใจรับตุ๊กตาหน้ารถไหมคะ" ราเอลดัดเสียงออดอ้อน สบมองสายตายั่วยวนไม่เกรงใจผู้เป็นแม่
"ยัยเอลเกินไปนะเรา" ผกามาศรีบหยิกแขนลูกสาว เหตุทำเธอเสียหน้าไปด้วย ระหว่างสองคนยืนถกเถียง มิเกลเปิดประตูขึ้นรถไปนั่งรอ ไม่ได้เอ่ยคำร่ำลาและไม่เหลียวมอง เปเปอร์รีบยกมือไหว้ผู้ใหญ่ เร่งสาวเท้ายาวขึ้นฝั่งคนขับ กิริยาร่างบางชวนอึดอัด จนต้องกดเปิดเพลงเบาๆตอนรถแล่นเข้าสู่ถนนหลัก
.....................................
สองต่อสอง หวีดหวิ้วว....... คอมเม้นท์ติชมมาคุยกันบ้างเด้อค่า เดี๋ยวไรท์เหงา555
- ผู้เขียน
