แกร๊กกกก!
เสียงประตูที่ถูกผลักเข้ามากระทันหัน ทำให้ดวงตาพร่า ที่ขับคลอไปด้วยหยาดน้ำตา กระพริบถี่ๆ เพื่อขับไล่หลักฐานแห่งความอ่อนแอซ้ำๆ ภาพที่เห็นอยู่เบื้องหน้า คือร่างสูงโปร่งดูดีของพี่ซีที่เดินเข้ามา ไม่ต้องถามหาความสงสัย ว่าเขาเข้ามาในห้องของเธอโดยไม่ต้องขออนุญาตได้อย่างไร ก็เพราะเธอมันใจง่าย ยอมให้คีย์การ์ดเขาไป ทั้งๆที่เขาไม่ได้เอ่ยขออะไรเลย
"คุณแม่ให้ตามมาดูเด็กอวดดีที่หนีกลับแบบไร้มารยาท"
คำพูดที่เขากราดใส่ ทำให้เธอมองเขาแค่แว๊บเดียว ก่อนจะรีบเมินหน้าหนีไวๆ ในขณะที่น้ำตาเม็ดโตร่วงเผาะลงมา
"ฝากกราบขอโทษด้วยค่ะ"
เธอเลือกที่จะเมินหน้าหนีอยู่แบบนั้น ไม่อยากสบประสานกับดวงตาของคนใจร้าย เขาพูดกับเธอแต่ละครั้ง เขาเคยพูดเหมือนมีเยื้อใยเสียที่ไหน และก็เป็นไปได้ว่า เขาจะทำแบบนั้นกับเธอแค่คนเดียว
"เด็กเอาแต่ใจ เด็กอวดดี!"
"ก็บอกแล้วไงคะ ว่านี่คือยาหยีไม่ใช่เพียงฝัน ไม่ว่าหยีจะทำอะไร ไ
