นางร้าย (ซี-ยาหยี)

ไร้ค่า

รอยยิ้มที่ยาหยีฝืนปั้น มลายทันควัน เมื่อตาคมมองเห็นคนบางคน ซึ่งยืนพิงรถ มองมาที่เธออย่างไม่สบอารมณ์สักเท่าไหร่ ดวงตาคู่นั้นเหลือบมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า ทำให้เธอถึงกับเกร็ง จนไม่กล้าขยับเท้าไปที่เบื้องหน้า ส่งผลให้คนที่เดินตามหลังมา ชนเข้าที่ร่างของเธออย่างจัง

"โอ๊ย.."

เธอเกือบเสียหลักล้มลงไปเสียตรงนั้น ถ้าไม่ติดที่ว่า คนที่ชนเธอ คว้าแขนของเธอเอาไว้ได้ทัน

"ตอนเดินก็ไม่ควรเล่นมือถือไหม"

เธอหันไปโวยวายใส่ 'ธีระ' เมื่อเห็นว่า สาเหตุที่ทำให้นายคนนี้ชนเธอ เห็นจะเป็นเพราะโทรศัพท์มือถือที่อยู่ในมือ

"ก็หยุดเดินเสียดื้อๆเองไหมละ?"

ผู้ที่โดนต่อว่า นิ่วหน้าด้วยความไม่เข้าใจ พักนี้เขาเห็นยัยน้องสาวอายุต่างกันไม่กี่เดือนคนนี้ ไม่ค่อยจะมีสมาธิสักเท่าไหร่ ซ้ำยังหงุดหงิดง่าย เหมือนไม่พอใจใครมา

"จะไปไหนก็ไปเลยนะ เบื่อขี้หน้า!"

"อะ อ้าว อะไรวะ"

ธีระโพลงออกมาอีกครั้ง เขายกมือเกาศีรษะหนักๆ แล้วมองอีกคนที่หยุดยืนชะงักกับที่ด้วยความไม่เข้าใจ

"จะอยู่ตรงนี้?"

"อื้มมม"

แล้วคำตอบนั้น ทำให้ธีระเผลอเลื่อนสายตามองกลับไปกลับมา จนกระทั่งยาหยีรู้ตัวว่า ตัวเองกำลังทำตัวน่าสงสัย

"ฉันนัดกับเพื่อนไว้ นายเข้าไปก่อนเลย"

"อ้อ.. อื้มม แล้วเจอกัน"

เขาพยักหน้ารับทราบ จากนั้นก็เคลื่อนฝ่ามือมายีผมของอีกคนแบบที่ชอบทำ แล้วพอเห็นเจ้าตัวอ้าปากเตรียมจะร้องด่า ้เขาก็รีบผละฝ่ามือออกห่าง จากนั้นก็รีบวิ่งเข้าไปในมหาลัยพร้อมกับยิ้มกว้าง

ส่วนคนที่ทำอะไรไม่ได้ ก็ได้แต่ถอนหายใจออกมาอย่างหงุดหงิดอีกครั้ง จากนั้นก็มองไปยังอีกคนเหมือนเก่า และเห็นว่าเขายังมองมาที่เธอเช่นกัน

"มาหาหยีหรอคะ"

เธอเอ่ยถาม เมื่อเดินมาหยุดยืนที่ตรงหน้า ส่วนอีกคนก็ยังทำหน้าทำตาแบบเก่า คือเกลียดขี้หน้าเธออย่างเดิม

"ไม่ใช่จงใจให้ฉันมาหาหรอกหรอ"

"จงใจ?"

เธอนิ่วหน้าด้วยความไม่เข้าใจ ก่อนที่อีกคนจะเหยียดเสียงหัวเราะออกมาเหมือนรำคาญ

"ลืมกระเป๋าไว้ที่คอนโดฉัน ในนั้นมีทั้งบัตรประชาชน ที่บอกที่อยู่ตามทะเบียนบ้านอย่างชัดเจน แล้วไหนจะคีย์การ์ด ที่ระบุชื่อคอนโดและหมายเลขห้องอย่างชัดเจน"

คำพูดนั้น ทำให้เธอรู้สึกโกรธตัวเองมาก ที่มักง่าย และลืมของสำคัญแบบนั้นทิ้งเอาไว้ ตอนแรกเธอสงสัย ว่าของๆเธออาจจะไม่ได้ไปหายที่นั่น ถ้าไม่ได้ยินเขาเฉลยมันออกมา

"คงจะไม่ได้ทำแบบนั้น เพราะต้องการเรียกร้องความรับผิดชอบหรอกใช่ไหม"

เขาถามอย่างไม่สบอารมณ์สักเท่าไหร่ ก่อนที่เขาจะเปิดประตูรถ คว้ากระเป๋าที่เป็นของเธอ พร้อมกับโยนมาให้เธอ จนคนที่ยังไม่ทันได้ตั้งตัวอย่างเธอเกือบรับมันไม่ทัน

"ถ้าเรียกร้องละคะ พี่จะทำยังไง"

คำถามของเธอ ทำให้ตาคมคู่นั้นเลื่อนมาสบตากับเธอใหม่

"ผู้หญิงใจร้ายแบบเธอ ควรได้รับความรับผิดชอบจากฉัน อย่างนั้นหรอ.."

"...แล้วฉันไม่ได้บอกเธอเหรอ ว่าที่ฉันทำแบบนั้นกับเธอ มันเป็นเพราะอะไร"

"หยีกำลังแก้ไข แล้วต่อไปจะไม่ทำแบบนั้น"

เธอบอกออกไปเสียงสั่น ที่ผ่านมา เธอไม่เคยทำสิ่งใด แล้วปล่อยให้ใครมากล่าวหาหรือต่อว่าเธอได้ ยกเว้นกรณีนี้ ที่เธอละเว้นไม่ได้ และไม่รู้จะเถียงคำไหนจริงๆ

"ทำไปแล้วนี่ ตอนนี้จะพูดสิ่งไหนก็ได้ เธอคิดเหรอ ว่าคำขอโทษ มันจะทำให้เธอหลุดพ้นจากการรับรสของความเจ็บปวดแบบนั้นได้"

"เท่าที่ทำไป มันก็มากพอแล้วไหม แล้วอีกอย่าง สองคนนั้นเขาเป็นผัวเมียกัน ถึงแม้ว่าพี่คีจะทำเกินไปบ้าง แต่เท่าที่หยีรู้ เขาก็พยายามรั้งเมียเขากลับ แล้วเราเป็นอะไรกันไม่ทราบ อย่างพี่ซี ก็แค่คนแอบรักเมียเพื่อนเท่านั้น มาลงโทษหยีทั้งๆที่ไม่มีสิทธิ์มันก็มากเกินไป ที่หยี ยะ ยอม.. ก็เพราะหวังที่จะให้ทุกอย่างมันจบ ถ้าการที่หยีช่วยเหลือพี่คีในตอนนั้น มันทำให้พี่ซีเจ็บช้ำ เพราะเมียเพื่อนที่พี่แอบรัก โดนทำร้าย ก็ถือว่าหายกัน เพราะหยีก็โดน..แบบที่เพียงฝันถูกพี่คีทำเหมือนกัน"

"คิดว่าค่าของเธอมันมีเทียบเท่าฝันเหรอ"

คำพูดนั้น ทำให้เธอทั้งรู้สึกโกรธและเจ็บใจ

"แม้เธอจะไม่เคยผ่านมือใครมา ก็ใช่ว่าผู้หญิงร้ายๆแบบเธอ จะมีค่าเท่าฝัน"

ยิ่งได้ยินแบบนั้น มันก็ยิ่งทำให้เธอใจหาย เธอถูกตราหน้าว่าเป็นผู้หญิงใจร้าย เพราะมีส่วนช่วยเหลือ ให้พี่ชายและพี่สะใภ้ดีกัน แต่เป็นเพราะมีบางอย่างผิดพลาด ทำให้ทุกอย่างไม่เป็นไปอย่างที่หวัง มิหนำซ้ำ เธอต้องมารับกรรม ในสิ่งที่เธอทำเพราะหวังดี

"ก็แล้วแต่พี่จะคิดสิคะ ไร้ค่าสำหรับพี่ก็ช่าง แต่หยีจะทำตัวมีค่ากับพี่คีก็แล้วกัน พี่เอาคืนหยี เพราะความรักที่มีต่อผู้หญิงคนนั้น หยีก็จะขัดขวางไม่ให้พี่ซีสมหวัง เพราะหยีก็จะช่วยพี่ชายของหยีเหมือนกัน"

++++++