บทที่ 12 ชุลมุนวุ่นวาย
1419 คำ
เข้าฉากกันวันแรกก็หนักเอาการกับนักแสดงหน้าใหม่แบบฉัน เพราะอะไรนะเหรอ มันมีฉากดุเดือดระหว่างฉันกับตัวร้าย ฉันต้องเล่นเป็นนางเอกที่แสนดี ถูกรังแกจากนางร้ายฉันต้องเข้าจากตบตี ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมต้องเอาฉากยากมาอยู่มีวันแรก
"คุณมีฮีเล่นเป็นคุณหนูที่แสนบอบบางไม่สู้คนนะครับ คุณมีฮีมีพี่สาวที่คอยกลั่นแกล้ง ฉากนี้คุณมีฮีต้องนำอาหารมาให้พี่สาวคือคุณฮอยอัน แต่พี่สาวคือยาหยีเกิดหมั่นไส้ บัวหวานที่เป็นน้องสาวจึงหาทางแกล้งทำอาหารหกใส่ พอบัวหวานกำลังจะอ้าปากขอโทษก็โดนยาหยีตบกลับ คุณมีฮีเข้าใจอารมณ์ของตัวละครแล้วใช่ไหมครับ" ผู้กำกับมาซักซ้อมและบิ้วก่อนจะเริ่มลงมือถ่ายจริง ฉันพยักหน้าว่าเข้าใจ แต่พอเหลือบสายตาไปดูยัยฮอยอันฉันก็เห็นสายตาเจ้าเล่ห์ และยกยิ้มมุมปากงานนี้ยัยฮอยอันมันต้องเตรียมเล่นงานฉันหนักแน่ๆ
"อีมีฮีมึงเห็นสายตายัยฮอยอั้นนั้นไหม มันส่งสายให้อีผู้จัดการตัวร้าย มันต้องเล่นมึงแน่ๆมึงระวังตัวด้วยอีนี่ยิ่งแสบๆ" เดมี่มันคงเห็นเหมือนฉัน มันจึงเดินมากระซิบกระซาบเตือนให้ระวังตัว ส่วนนายกระดอของฉันกำลังเปลี่ยนชุดเตรียมเข้าฉากถัดไป เดมี่มันเปลี่ยนชื่อยัยฮอยอัน เป็นฮอยอั้นฉันยังแอบขำในความคิดดีของมันไม่ได้เลย มันก็ช่างหาคำมาว่าให้ยัยนั่นอย่างว่าคนไม่ถูกชะตากัน ก็แสดงออกให้ชัดเจนไปเลย ไม่ควรตอแหลใส่กันโดยเฉพาะเดมี่กับฉันนิสัยเดียวกัน คือเป็นคนพูดและทำอะไรตรงๆไปเลยชัดเจนดี
"กูก็คิดแบบเดียวกันกับมึง ดูสายตาที่มันมองกูมันไม่น่าไว้วางใจ มันคงเตรียมเล่นกูในฉากนี้" ฉันแอบกระซิบกับอีเดมี่ช่วงเตรียมตัวเข้าฉาก จนผู้กำกับเริ่มสั่งให้ถ่ายทำ
"บัวหวานแกตั้งใจแกล้งฉันใช่ไหม"
"บัวหวานเปล่านะคะ"
"ฉันไม่เชื่อแกหรอกอย่ามาทำหน้าใสซื่อแกอยากลองดีกับฉันใช่ไหม" แล้วฮอยอันที่เล่นเป็นยาหยีก็หยิบถ้วยอาหารเตรียมสาดใส่บัวหวานตามบท แต่สายตานั่นสิสมกับเป็นนางร้ายตัวจริง
"ว๊ายย" ฉันเหวี่ยงตัวหลบทำให้ยัยฮอยอันเซถลาเกือบล้มใช่ไงมันไม่อยู่ในบท ฉันต้องเล่นตามบททำไมในเมื่อยัยนั่นมันตั้งใจแกล้งฉันจริงๆ ยัย
ฮอยอันหันหลังกลับมาเดินเข้าใส่ฉันเตรียมง้างมือฟาดเข้าที่หน้าฉัน ฉันเหวี่ยงตัวหลบจับมือที่ง้างจะฟาดฉันบีบจนแน่น ยัยนั่นต้องร้องโอดโอยเพราะความเจ็บ นางจะเอามือข้างที่เหลือมาฟาดใส่ฉัน มือข้างที่เหลือของฉันก็ว่าง เรื่องอะไรฉันจะยอมโดนเล่นงานอยู่ฝ่ายเดียว ฉันฟาดสวนเข้าหน้าของนางจนหน้าหัน
"โอ๊ยย เจ็บ แกอีมีฮีแกตั้งใจตบหน้าฉันใช่ไหม แกอย่าอยู่เลย" ยัยนั่นหันมาเล่นงานฉัน เราสองคนตะบุมบอนกัน ยัยนั่นโดนมือฉันฟาดเจ้าที่หน้า เหตุการณ์ชุลมุนวุ่นวายจึงเกิดขึ้น มือของฉันหยุมหัวยัยนั่นที่สู้ฉันไม่ได้เลย นางน่าจะเจ็บไม่น้อยรู้จักอีมีฮีน้อยไปเสียแล้ว ผู้กำกับสั่งคัทแล้วแต่ยังไม่มีใครล่าถอยฉันยังเล่นงานยัยนั่นหนักหน่วง ผู้จัดการยัยนั่นจะเข้ามารุมฉัน แต่อีเดมี่เพื่อนรักมีหรือจะปล่อยให้ฉันถูกเล่นงานอยู่ฝ่ายเดียว มันจัดการยัยผู้จัดการสะบักสะบอม ความวุ่นวายเกิดขึ้นเมื่อทีมงานต้องการจะมาแยกพวกเราออก เสียงดังเซ็งแซ่ จนนายกระดอออกมาทันเห็นความวุ่นวาย
"หยุด หยุดเดี๋ยวนี้ถ้าไม่หยุดฉันจะเรียกตำรวจเข้ามาจัดการ" พอทุกคนได้ยินเสียงนายกระดอตะโกนดังลั่นทุกคนก็ต่างพากันหยุดกิจกรรม
ชุลมุนแยกย้าย สภาพแต่ละคนดูไม่ได้เลย ยกเว้นฉันกับอีเดมี่ ใครกล้ารังแกฉันมันต้องเจ็บหนักนั่นคือคติประจำใจ
"มันเกิดอะไรใครพอจะอธิบายฉันได้ไหม" น้ำเสียงของดอร์ริกดูจะไม่พอใจ เพราะในห้องมันดูเละเทะ โดยเฉพาะยัยฮอยอั้นที่เดมี่ตั้งชื่อให้ใหม่ ผมเผ้ายุ่งเหยิงรุงรัง ที่มุมปากเหมือนจะแตก ใบหน้ามีรอยนิ้วมือทั้งห้าของฉันประทับทั้งสองข้าง สงสัยงานนี้คงจะดังอย่างอื่นแล้วล่ะ ละครเรื่องแรกของฉันจะรอดหรือรุ่ง นายกระดอดูจะโกรธมาก ทุกคนเงียบไม่พูดอะไร มีอยู่สองคนที่เดินไปเกาะแขนนายกระดอของฉัน ร้องไห้โอดครวญจะเป็นจะตาย
"คุณต้องช่วยฮอยอันกับผู้จัดการนะคะ ไม่รู้มีฮีเขาเกลียดหรือไม่ชอบใจอะไรฮอยอันถึงขั้นลงไม้ลงมือกับฮอยอัน จนอยู่ในสภาพอย่างที่เห็น
ฮอยอันไม่เคยทำอะไรมีฮีเลยนะคะ" ฮอยอันมันออเซาะเอานมปลอมของมันไปเบียดที่แขนของ
ดอร์ดิก ผัวข้าใครอย่าแตะอีนี่มันร้าย คิดจะอ่อยผัวฉัน
"อีมีฮีดูนั่นมันเอานมปลอมเบียดแขนที่นายกระดอ มันคิดจะใช้นมพลาสติกของมันไต่เต้าผัวแก มันคงรู้ว่าผัวแกเป็นประธานบริษัท แกอย่าไปยอมมัน จำเอาไว้เสียทองเท่าหัวอย่าเสียผัวให้ใคร ก่อนจะเสียผัวมึงสวยก่อนจำไว้" ฉันเริ่มงงๆกับคำพูด
ของอีเดมี่ สมองของฉันยิ่งมีน้อยมันต้องใช้สอยอย่างประหยัด มันมาพูดให้ฉันคิดตามมันไม่ทันอีกแล้ว
"กูว่าก่อนมึงจะสวยกูต้องซื้อปลาให้มึงแดกเพิ่มเซลสมองของมึงให้ขยาย ตอนนี้มึงหยุดคิดเรื่องนี้ก่อน มึงดูนั่นอีฮอยอั้นมันกำลังจะเขมือบผัวมึงอยู่แล้ว" ฉันมองไปที่ยัยฮอยอั้นทีมันกำลังซบหน้าเข้าหาหน้าอกนายกระดอของฉันมีหรือคนอย่างฉันจะยอม ฉันเดินตรงเข้าไปเบียดแทรกดันยัยนั่นกระเด็นออก
"เอ๊ะ!! เธอเป็นอะไรของเธอ"ยัยนั่นหันมาแหวใส่ฉัน
"ดอร์ริกขามีฮีโดนยัยนั่นแกล้งก่อนนะคะ ดอร์ริกต้องช่วยมีฮีด้วยนะคะ ถ้าช่วยมีฮีคืนนี้มีฮีจะจัดให้แบบหนักๆเลยค่ะ" ประโยคหลังฉันแอบกระกระซิบนายกระดอเบาๆ มีฮีไม่มีทางยอมแพ้ในเมื่อฉันก็มีไม้เด็ดเอาไว้หลอกล่อนายกระดอนั่น นมของแท้แม่ให้มามันทั้งนุ่ม และเด้งมีเหรอนายกระดอผู้หื่นกามจะไม่ยอมรับข้อเสนอ ฉันเอานมเบียดนมถูจนอนาคอนดานายนั่นเริ่มผงาดแล้ว
"เธอพูดแล้วนะมีฮีห้ามคืนคำเด็ดขาด ถึงเช้าได้หรือเปล่า" นายนั่นส่งสายตาแพรวพราวมาให้ฉัน
"แน่นอนฉันพูดคำไหนคำนั้น แต่นายต้องจัดการคนที่มันแกล้งฉันให้สำเร็จก่อน"
"ผู้กำกับครับพรุ่งนี้หานักแสดงที่จะมาเล่นเป็นตัวร้ายใหม่นะครับ จนกว่าจะได้นางร้ายที่ผมและมีฮีพอใจเราจะยังไม่เปิดกล้องนะครับ หรือใครจะมีปัญหารีบบอกมาตอนนี้เลยนะผมจะได้ให้ประวิตจัดการ" ทุกคนต่างเงียบและไม่ส่งเสียงคัดค้าน เพราะทีมที่เป็นกรรมการคราวที่แล้วถูกยื่นซองขาวยกทีม มีหรือคราวนี้ทุกคนจะพลาดให้ตัวเองตกงานแบบไม่รู้ ฉันหันไปส่งยิ้มเยาะเย้ยยัยนั่นด้วยความสะใจ บอกแล้วฉันไม่ได้ง่ายอย่างที่ยัย
ฮอยอันคิด อย่าคิดจะมาเล่นไม่ซื่อกับฉัน ยัยนั่นได้แต่ร้องกรี๊ดแบบคนหมดหนทาง
"วันนี้ผมเหนื่อยแล้ว มีฮีก็เหนื่อยเลิกกองผมจะกลับ" ประโยคแรกสั่งผู้กำกับและหันมากระซิบที่ข้างหูฉันแทน
"ไปมีฮีฉันอยากกินอะไรเผ็ดๆแซบๆ แต่ไม่เอาแบบคราวที่แล้วนะ มันต้องอยู่บนเตียงเท่านั้นที่ฉันต้องการ" ศัตรูหมายเลขหนึ่งถูกกำจัด แต่ฉันสิต้องไปจัดการกับอนาคอนดายักษ์ของนายกระดอ
- ผู้เขียน
