วาโยนั่งมองห่างๆเปิดโทรทัศน์ไว้ทำเนียน แต่เขามั่นใจว่ายังไงก็ไม่เนียน ดูจากดารินหันมามองเขาหลายรอบพร้อมกับไอ้พวกเพื่อนตัวดีอีก ป่านนี้คงนินทาเขาสนุกปากเลยมั้ง
“กอดคอเลยวะ!” ไอ้มิ่งเพื่อนชั่วของดาริน
“เฮียใจเย็นก่อน!” มายแทบจะจับไว้ไม่ทัน
“อีกแป๊บคงกลับแล้วนี่ก็เย็นแล้วด้วย เฮียทำคะแนนอยู่นะ” มายรีบหาข้ออ้างมาหยุดคนใจร้อนให้ได้ก่อน
“โธ่เว้ย!! ไอ้มายมึงดูให้ดีละกูจะข้างนอก” ทนมองไม่ได้จริงๆ วาโยลุกเดินหนีไปเปลี่ยนชุดออกไปวิ่งระงับจิตใจที่ฟุ้งซ่าน
วาโยเดินออกมานอกบ้านเห็นสายตาเพื่อนผู้หญิงของดารินที่มองอ่านกินเขาซะแทบพรุนแล้วมั้ง ตอนนี้มีแค่เด็กเวรที่ไม่สนใจกันเลยนั่งคุยกับเพื่อนเฉย
นี่เห็นกูเป็นอากาศรึไงวะ?
“อ้าวเฮียโยจะไปออกกำลังกายเหรอ?” มิ่งสะกิดเพื่อนให้มองซักนิดเพื่อลดความตึงเครียดบ้าง
“เออ จะไปวิ่งซ้อมขาเผื่อได้ก้านคอคนสักวัน!” วาโยมองเพื่อนดารินแทบไม่กะพริบตา
“ก้านคอรินเหรอ?”
