ผ่านไปหนึ่งอาทิตย์ที่ต้องรักษาตัวในโรงพยาบาล เธอมีไม่ค้ำยันแต่ก็ไม่รู้จะช่วยอะไรได้มากมายขนาดไหนเพราะว่าแขนก็มีเฝือกอ่อนอยู่แล้วยังห้ามลงน้ำหนักอีก ลำพังแค่กินข้าวยังลำบากเลย แล้วจะขึ้นลงบันไดบ้านยังไงก็คิดไม่ออกเลย
“ย้ายมาอยู่ข้างล่างก่อนไหม?” เห็นบันไดแล้วสงสารดารินขึ้นมาทันทีเลย
“ไม่เสือกสักเรื่องเถอะเฮียโย” เธอมองบันไดแล้วถอนหายใจเล็กน้อยกลัวว่าถ้าขึ้นไปแล้วเกิดพลาดตกลงมารอบนี้คงคอหักตาย เธอจะลงมานอนข้างล่างก็ขี้เกียจย้ายของไปมาอีก
ไม่มีทางเลือกไหนที่ดีสำหรับเธอเลย
“มาเดี๋ยวช่วย” วาโยย่อตัวอุ้มน้องสาวแล้วเดินตัวปลิวขึ้นบันไดบ้านทันที หึ! ดารินเดี้ยงแบบนี้มันเป็นโอกาสที่ดีของเขาที่จะสามารถทำคะแนนได้มากกว่าที่ผ่านมา
“ทำไม…”
“ขาหักข้างเดียวไม่พอใช่ไหม?” ก็เธอดิ้นไงถึงจะไม่แรงมากแต่ก็น่ารำคาญมากอยู่ดี
“โธ่เว้ย!!” เธอก็ได้แต่บ่นแค่นั้นแหละ คนบ้าอะไรเอาแต่ใจตัวเองตลอดเวลาขนาดนี้
วาโ
