EP.5 คิดถึง
1657 คำ
EP.5 คิดถึง
หลังจากวันนั้นฉันก็พยายามระวังตัวมากขึ้นเพื่อที่จะไม่ได้เจอพี่โฟล์คอีก งดเที่ยวไปซักระยะหนึ่ง
มีเบอร์แปลกโทรเข้ามาหาตลอด มีหลายเบอร์ด้วยแต่ฉันเลือกที่จะไม่รับสาย เพราะคิดว่าไม่ใช่ใครหรอก นอกจากผู้ชายโรคจิตคนนั้นคนเดียว
ยัยบลูก็เอาแต่ถามว่าคืนนั้นเกิดอะไรขึ้นบ้าง พอฉันบอกว่าไม่มีมันก็ไม่เชื่อ หาว่าฉันมีอะไรกับพี่โฟล์คอีก
เห้อ...เลยต้องเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง
"นี่มายอาย" อยู่ๆก็มีเพื่อนในสาขาคนหนึ่งเดินมาสะกิดไหล่พร้อมกับทำหน้าตาไม่ชอบมาพากล
"อะไร"
"มีคนมาหามึงข้างนอก เขาบอกให้กูมาเรียกแกออกไปหาหน่อย"
"ใคร" ฉันขมวดคิ้วถามออกไป
คงไม่ใช่หรอกมั้ง...
"พี่คนนี้กูเคยเห็นที่ร้านเหล้า กรี๊ด คนที่หล่อๆอะมึง อยากได้" แล้วเพื่อนสาวสองของฉันก็ดิ้นๆเหมือนกำลังโดนเจ้าเข้า
คนที่หล่อๆ เจอร้านเหล้า...ที่สำคัญมาหาฉัน!
"ชัดเลย"ฉันบ่นพึมพำกับตัวเอง
เอายังไงดีตอนนี้ยัยบลูก็ไม่อยู่ เพราะมันค่ำมากแล้วฉันกำลังทำงานที่เหลือส่งอาจารย์ แต่ยัยบลูมันขอตัวไปหาแฟนก่อน
"มายอาย!!"
เสียงนรกดังขึ้นจากด้านหลัง ฉันเลยหันไปมองแบบช้าๆ
"เรียกฉันเหรอคะ?"ทำชี้มาที่ตัวเอง
"จะเดินออกมาหรือให้พี่เดินเข้าไป" เขาถามย้ำทำหน้าแบบนิ่งๆ ตอนนี้เพื่อนที่นั่งทำงานในห้องก็พากันมอง บางคนก็มองแบบเคลิ้มๆเพราะพี่โฟล์คคือหล่อมากจริงๆนั่นแหละ วันนี้เขาใส่ช็อปของนักศึกษาป.โท คณะวิศวะด้วย
หล่อโฮก!!!
"พี่ป.โทนั่น มาหายัยมายอายเหรอๆ" เสียงซุบซิบที่ไม่เบาเท่าไหร่
"หยุด!" ฉันหันไปหาพี่โฟล์คทันทีเมื่อเขาทำท่าจะเดินเข้ามา
"ครับ" เขาตอบแล้วยิ้มออกมา ก่อนจะหยุดแล้วเดินนำฉันออกไป ลงไปคุยกันที่ลานกิจกรรม ตอนนี้มันค่ำมากแล้วไม่ค่อยมีคนอยู่
"พี่มีธุระอะไรกับมาย"
"หืม แฟนมาหาทำไมพูดแบบนี้ล่ะ พี่เสียใจนะ" เขาแกล้งทำหน้าเศร้า แต่สำหรับฉันว่ามันน่าตบมากกว่า
"เห็นมั้ยว่ามายทำงาน มายรีบ! ไม่งั้นเทอมนี้มายจะไม่ได้ไปฝึกงาน ปีหน้ามายจะเรียนไม่จบ!"
"ก็พี่โทรหามายก็ไม่รับ พี่เลยต้องมาหาไง" พี่โฟล์คเดินมาใกล้ๆแล้วจับมือฉันเขย่า
"เห้ยพี่โฟล์ค เราไม่ได้เป็นอะไรกัน ทำไมต้องมายุ่งกันด้วย!" ฉันถามออกไปอย่างหงุดหงิด งานก็รีบส่งยังมีคนมาทำให้เครียดอีก
"ทำไมจะไม่เป็น เป็นสิ"
"เราเป็นอะไรกันเหรอ พี่คิดเองเออเอง"
"ก็พี่คิดถึงเรา อยากมาหาอยากคุยด้วย" พี่โฟล์คพูดไม่พอแต่ดึงฉันไปกอดไปหอมซ้ายหอมขวาอีก
"เห้ย! ปล่อยนะ" เหลียวซ้าย เหลียวขวา กลัวจะใครมาเห็นเข้า แล้วเอาเรื่องนี้ไปนินทาฉันต้องอับอายแน่
'นักศึกษาสาวบริหารพลอดรักกับหนุ่มป.โทวิศวะกลางลานกิจกรรม! ไม่อายสื่อ!'
"มายกินข้าวยัง" พี่โฟล์คปล่อยฉันให้กลับมายื่นเป็นอิสระแล้วถามขึ้น
"ไม่อะมายรีบทำงาน"
"ไปกินข้าวด้วยกันสิ นะๆ" พี่โฟล์คมันเคยฟังที่ฉันพูดมั้ยนะ พูดแต่เรื่องของตัวเอง
"พี่โฟล์ค! มายจะทำงาน!"
"อย่าเสียงดังสิมายพี่แสบแก้วหู" เขาพูดพร้อมกับยกมือขึ้นมาปิดหูตัวเอง บางครั้งเขาก็ทำตัวเหมือนเด็ก แต่บางครั้งก็โหดเหมือนคนบ้าบ้าฉันไม่ค่อยจะเข้าใจเขาเลย
"ไม่รู้ละ กลับไปทำงานก่อนนะ" พูดจบฉันก็เดินหนีออกมาจากตรงนั้น แต่พี่โฟล์คก็ยังเดินตามมาติดๆ แล้วแต่เลยไอ้พี่โฟล์ค อยากตามมาก็เชิญ!
"นี่มาย พวกฉันจะกลับแล้วนะ พรุ่งนี้ค่อยมาทำกันต่อ"
พอเดินมาถึงพวกที่เหลือในห้องก็พากับเก็บของแล้วเตรียมตัวออกจากห้องไปกันหมด
"เห้ย พวกแกทำไมรีบกลับล่ะ งานเสร็จกันแล้วเหรอ" ฉันขมวดคิ้วถามอย่างกังวล กลับกันหมดก็ซวยสิ ฉันต้องอยู่กับพี่โฟล์คสองคนนะ
"แก~ ไม่ต้องรีบค่ะ อาจารย์แจ้งในกลุ่มว่างานนี้ส่งหลังฝึกงานได้ แกไปกับพี่เขาเถอะ สงสารต้องมาเฝ้าแฟนทำงาน" พอพูดจบพวกมันก็พากันยิ้มแล้วเดินจากไป
แย่แล้วไง!
"แบบนี้พี่ก็มีคนไปกินข้าวด้วยแล้วดิ" พี่โฟล์คยืนยิ้มหน้าบานอยู่ข้างหลัง แต่ฝันไปเถอะไอ้พี่โฟล์ค
"ถึงมายจะไม่ทำงาน ก็ไม่ได้หมายความว่ามายจะไปกับพี่"
"ทำไมพูดยากจังวะมาย!" เสียงพี่โฟล์คเริ่มเปลี่ยนเป็นหงุดหงิด เหมือนตอนนั้นเลย ตอนที่เขาโกรธฉันไปหักหน้าเขากลางวงเหล้า
"เออๆ กินข้าวอย่างเดียวนะ"
"ทำไม จะไปทำอย่างอื่นด้วยเหรอ ก็ดีนะพี่ชอบชุดนี้พอดี" พี่โฟล์คพูดแล้วมองฉันหัวจรดเท้า
"คิดอะไรบ้าๆ ออกไปรอที่ร้านเลย มายจะตามไป" ฉันบอกแล้วปัดมือไล่ เหอะใครจะไปด้วยง่ายๆ พอนัดกันเสร็จฉันก็หนีกลับคอนโดเลยสิ
"ไม่ต้องเอารถไป เดี๋ยวพี่กลับมาส่ง" หรือพี่โฟล์คมันรู้ทันฉัน
"อย่าดีกว่ามันเสียเวลา" พูดไปเก็บของไปด้วย
"พี่รู้มายจะไม่ไป จะแอบบกลับ เพราะฉะนั้นไปด้วยกัน พี่เอารถไปส่งที่คอนโดก็ได้" ทีแบบนี้ฉลาดจังเลย
"เรื่องมาก!" ฉันสะบัดหน้าหนีแล้วเดินออกมาอย่างหงุดหงิด ต่างจากพี่โฟล์คที่เดินยิ้มหน้าบานตามฉันมา
พอขึ้นมาบนรถพี่โฟล์คฉันก็ไม่คุยด้วยเลยแม้แต่คำเดียว โมโห รู้สึกโดนขัดใจอย่างน่าโมโห
"อยากกินอะไรครับ" พี่โฟล์คเอื้อมมือมาลูบผมฉันแล้วถามขึ้น
"..." ไม่ตอบ โกรธ
"ถ้าไม่ตอบพี่เลือกร้านเองนะ"
"..." โมโห หงุดหงิด
"เออ ไม่คุยก็ไม่ต้องคุย"
แล้วพี่โฟล์คก็พาฉันขับเขามาบนตึกตึกหนึ่ง จอดรถที่ชั้นสี่ของตึก แต่ฉันยังไม่ยอมลงหรอก หาวิธีหนีอยู่
"ใส่กระโปรงสั้นจังวะมายอาย" เขาก็ไม่ลงไปมองมาที่กระโปรงฉันแล้วขมวดคิ้ว
"ยุ่ง! ขาก็ขามาย"
"...อืม พี่ชอบนะ ขาวดี น่า..." พูดจบก็เอามือมาลูบๆขาฉัน
"พี่โฟล์ค!!!"
"อะไรล่ะ ก็ใส่มาแบบนี้เองนี่" เลิกลูบแต่ยังไม่ยอมเอามือออก
"มายไม่ได้ใส่มาให้พี่ดูก็แล้วกัน!" ฉันพูดแล้วปัดมือพี่โฟล์คออกไป
"มายอาย..." เสียงพี่โฟล์คเรียกฉันฟังดูน่าขนลุกมาก นี่ฉันพลาดที่มากับเขาหรือเปล่านะ
"อะไรพี่โฟล์ค ลงสิไปกินข้าวไม่ใช่เหรอ" ฉันพูดแล้วหยิบของตัวเองเตรียมลงจากรถ
"มานี่ก่อน"
อยู่ๆที่โฟล์คก็ดึงฉันไปกอดแน่นมาก แล้วยังจะมาหอมๆที่ซอกคอจนฉันรู้สึกจั๊กจี้
"พี่โฟล์คๆ ปล่อยมายนะ! ถ้าทำแบบนี้มายจะไม่มาด้วยแล้วนะ!" ฉันขู่ออกไปแบบนั้นคิดว่ามันคงได้ผล
พี่โฟล์คหยุดการกระทำแต่ยังไม่ยอมปล่อยตัวฉัน เขายิ้มหวานมองหน้าฉันแล้วพูดขึ้น
"จุ๊บพี่ก่อน แล้วพี่จะปล่อย"
"ไม่เอาอะ" ดิ้นๆ ขัดขืน
"งั้นพี่ไม่ปล่อยนะ กอดแบบนี้แหละพี่ชอบ คิดถึง อยากกอด" ให้ตายเถอะ! ฉันไม่น่าไว้ใจคนอย่างไอ้พี่โฟล์คเลยจริงๆ ไม่น่ามาด้วยตั้งแต่แรก
"ก็ได้!"
"..." พี่โฟล์คไม่พูดอะไรแค่ยิ้มแล้วขยับหน้ามาใกล้ๆ ฉันเลยเลื่อนหน้าไปจุ๊บที่ปากเขาอย่างรวดเร็ว
แต่! คนอย่างพี่โฟล์คมันไม่ยอมให้ฉันถอนตัวออกมาง่ายๆ เขารั้งศีรษะของฉันเอาไว้ จนตอนนี้จากจุ๊บบ้าๆนั่นกลายเป็นจูบไปแล้ว
แล้วการจูบกับเพล์บอยมันไม่ใช่อะไรที่จะขัดขืนได้ง่ายๆ แต่ละทีที่เขาขยับริมฝีปากละเมียดละไมจูบฉันมันทำให้ใจสั่น หัวใจเต้นแรงเหมือนจะระเบิด
หรือเขารู้ว่าทำแบบไหนแล้วจะทำให้ฉันรู้สึกดีและเคลิ้มตาม มันคงจะไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเขาถ้าจะทำให้ฉันติดกับดักนั้น
"อื้อ" กริ๊ด ฉันเผลอครางออกมาในลำคอเบาๆ จนอีกคนพอใจยิ่งรุกหนักขึ้นเรื่อยๆ
ทำไมฟินอย่างนี้!
ในเมื่อพี่โฟล์คไม่ยอมปล่อยง่ายๆฉันเลยปล่อยให้เขาจูบจนพอใจ เอาวะอย่างมากก็แค่จูบละมั้ง เพราะนี่มันบนรถนะ
พี่โฟล์คจูบฉันอยู่นานมือไม้ก็เริ่มลูบไปทั่ว ฉันก็เริ่มเคลิ้มตามเพราะร่างกายมันกำลังตอบสนองต่อสัมผัสนั้น เริ่มเสียสติจนลืมว่าต้องขัดขืน มารู้ตัวอีกทีพี่โฟล์คกำลังบีบเฟ้นนมฉันอย่างมันมือ แถมมือนั่นมันยังผ่านด่านเสื้อนักศึกษาของฉันเข้ามาแล้ว ไม่ได้แล้วแบบนี้!
"อื้อ~ พี่โฟล์ค!" ฉันดันตัวเขาออกรีบกระชับเสื้อนักศึกษารัดติ้วของตัวเองเอาไว้
เขาปลดกระดุมตอนไหน ทำไมฉันไม่รู้!
"มายอาย...พี่ไม่ไหวแล้วอะ ขอนะ"
พูดจบเขาก็ปรับเบาะฉันให้ขยับไปด้านหลังนิดหน่อยก่อนจะปรับให้เอนลง ทำเสียงเหมือนกำลังอึดอัดมากจริงๆ
ชำนาญเกินไปแล้ว! ทำบ่อยใช่มั้ย?
"ไม่เอาพี่โฟล์ค อื้อ~ ปล่อยก่อนๆ"
- ผู้เขียน
