ตำหนักลับชินอ๋องแห่งนั้น ไม่ใช่สถานที่ซึ่งหลี่หวางชิงควรเข้าไปจริงๆ นางพยายามไม่ตื่นเต้น แต่เหงื่อก็ผุดขึ้นที่หน้าผาก สองขาขณะสืบเท้าไปก็สั่นน้อยๆ อาการดังกล่าว เกิดขึ้นเพราะสถานที่แห่งนี้โอ่โถง ทั้งยังหากสังเกตให้ดีมีคนหลบซ่อนอยู่ พวกนั้นย่อมเป็นองครักษ์ ไม่คงเป็นมือสังหารของชินอ๋อง ผู้มีนามว่า อู่เซียงหลาง
โอว่เซียงห่วงนายของตนยิ่ง และนางไม่ได้รับอนุญาตให้ก้าวไปในด้านใน ได้เพียงแต่ยืนอยู่ด้านนอกด้วยจิตใจที่ยากจะสงบ
พ่อบ้านคนดังกล่าว ยิ้มให้โอว่เซียงก่อนผายมือบอกหลี่หวางชิงก้าวไปพบคนที่รอนางอยู่
“อย่าได้กังวล นายของข้า เอ็นดูคุณหนูสกุลหลี่ยิ่งนัก”
แม้ได้ฟังเช่นนั้น หากไม่ได้ใจชื้นขึ้นสักนิด
“ข้าหวังว่านายของท่าน จะเมตตาสตรีผู้นี้”
“เรื่องนั้นคงขึ้นอยู่กับวาสนาของคุณหนูแล้ว อย่าเสียเวลาเลยเชิญ!”
เมื่อเข้าไปถึงศาลาแปดเหลี่ยม หลี่หวางชิงก็ยืนอยู่นิ่งๆ เบื้องหน้านางเปิดให้เห็นสระ
