“โอ้ นี่กินหรือมุดคะ” เขาตะลึงกับใบหน้าของพลอยใสที่รอบปากกับจมูกเต็มไปด้วยไอศกรีมในขณะที่มือก็ยื่นกรวยมาตรงหน้าเขาพลางพยักหน้าว่าเป็นหน้าที่เขาที่จะต้องทำ
“เฉือพ่องกินเปือก” พลอยใสพูดซ้ำอีกครั้ง
ปานดวงใจหยิบทิชชูเปียกมาปิดหน้าลูกแล้วขยำออกมา ก่อนจะปาดอีกสองครั้ง ใบหน้าของพลอยใสก็กลับมาสะอาดเหมือนเก่า
“ไม่ชอบเหรอ อร่อยนะ”
“ฟันหยอ กินไม่ได้” พลอยใสยิงฟันให้เขาดู คนเป็นพ่อใจแทบแหลกสลายด้วยความสงสาร
“กินให้น้องแพด้วย ฟันหยอ” แพรสวยยื่นกรวยไปต่อคิว ใบหน้ามีสภาพไม่ต่างกันหลังจากมุดลงไปในไอศกรีมโคน
“ที่ยักกินให้หนูด้วย” เต๋าเต้ยหันไปหาฉลามบ้าง หน้ากับจมูกไม่เลอะเทอะเท่าเพื่อน แต่ไอศกรีมละลายเปื้อนมือกับคางจนเหนียว คนเป็นแม่มีความพร้อมเสมอสำหรับการเตรียมตัวรับมือกับความเลอะเทอะเปรอะเปื้อนของลูก ทิชชูเปียกถูกดึงมาจากกระเป๋าและโปะลงบนใบหน้าจิ้มลิ้มของลูกสาว
ฉลามจัดการให้ลูกอย่างรวดเร็ว เต๋าเต
