“เล่นอะไรกันต่อดีครับเด็กๆ”
“หนูอยากเป็นน้ำชา” เต๋าเต้ยเลือกก่อนเพื่อน
คนที่โล่งอกที่สุดคือพยัคฆ์ เมื่อสามสาวลงไปนั่งอยู่ในถ้วยน้ำชาที่ค่อยๆ หมุนไปอย่างเชื่องช้า เครื่องเล่นถัดมาเป็นแมงกะพรุนที่เด็กๆ นั่งคนละตัวโดยต้องมีผู้ใหญ่นั่งประกบเพราะสามสาวยังเด็กเกินไป
“คลื่นอยากเล่นไหม” พยัคฆ์สะกิดเพื่อนยิกๆ “ลูกฉันน่ารักนะ ให้ยืมเล่น ซ้อมไว้”
“คนเป็นแม่เขายังอดทนเลย” ลูกคลื่นพยักพเยิดไปทางอุ๋งกับปานดวงใจซึ่งจูงเด็กๆ นำหน้าไป
“พ่อหยาม” เสียงเล็กๆ คุ้นเคยดังขึ้นที่ด้านล่าง
“เฮ้ย ไวจริงเชียว” พยัคฆ์ก้าวผ่านหน้าลูกคลื่นไปจับแขนแพรสวยซึ่งกำลังเหนี่ยวแขนฉลามให้ไปเล่นเป็นเพื่อนตน
ผลปรากฏว่ามันก็เป็นแบบที่คิดนั่นแหละ พยัคฆ์ต้องคอยจับแพรสวยที่ไถก้นไปมารอบๆ ที่นั่งวงกลมในตัวแมงกะพรุน
“นั่งเฉยๆ มันไม่สนุกเหรอ” พยัคฆ์ล็อกตัวแพรสวยไว้ตอนที่เด็กน้อยไถก้นมาทางตนเอ่ยถาม
“ที่นั่งมันยื่นดี น้องแพอยากนั่งอ
