EPISODE 10 เรื่องที่แพ้ 🔞 NC
1489 คำ
"เป็นอะไร" ฉันถามอีกรอบเมื่อเห็นเขาจอดรถหน้าคลีนิคแห่งหนึ่งที่รักษาโรคทั่วไป
"เธอไงเป็น" เขาหยิบกระเป๋าตังแล้วหันมาบอกฉันอีกรอบ "ลงไป"
"เตยไม่ได้เป็นอะไร"
"เป็นเมียฉันไง ไปฉีดยาคุม" พูดได้หน้าตายมาก ทำไมฉันต้องฉีดด้วย ไอ้บ้านี่
"พี่เป็นบ้าเหรอ"
"ฉันไม่อยากใช้ถุงแล้ว ถ้าเธอไม่ฉีดฉันแตกในห้ามโวยวายนะ" เขาพูดจบก็ทำท่าจะสตาร์ทรถอีกรอบ
เอาไงดีฉัน ต้องฉีดมั้ย ฉันจะหนีเขาไม่พ้นแล้วจริงๆ เหรอ ทำไมฉันต้องยอมเขาด้วยล่ะ ฉันปฏิเสธเขาได้อยู่แล้ว
แต่ทุกครั้งก็ไม่เคยทำได้นะเตย...
"พี่ทำแบบนี้กับผู้หญิงทุกคนที่นอนด้วยเลยมั้ย" ฉันขมวดคิ้วเข้าหากันแล้วถามเขา ตอนนี้ฉันลังเลทั้งที่ตอนแรกคิดว่าจะไม่ยอมฉีดยาแน่
เราไม่ได้เป็นอะไรกันไม่ใช่เหรอ ทำแบบนี้มันหมายความว่ายังไง
"ไม่"
"เตยกลัวโรคนะ"
"ฉันป้องกันตลอดแต่ฉันจะไม่ใช้ถุงกับเธอแล้วมันเปลือง ขี้เกียจใส่" เป็นคำพูดที่คนพูดไม่ได้รู้สึกกระดากอายเลยแม้แต่น้อย ต่างกับฉันที่ใบหน้าร้อนรุ่มไปหมดแล้วตอนนี้
"ทำอย่างกับจะจริงจัง เดี๋ยวก็ไปกับคนนั้นคนนี้อีก เตยจะฉีดเพื่ออะไร เราก็ไม่ได้เป็นอะไรกันด้วย" ฉันพูดออกไปแบบนั้นแต่ตอนนี้กลับสองจิตสองใจอยู่ดี
"เธอไปฟังอะไรจากใครมาหรือเปล่า ถึงพูดแบบนี้" เขาไม่ได้ตอบคำถามฉันแต่ถามฉันกลับมาแทนคิ้วเข้มเริ่มขมวดเข้าหากัน
ฟังมาเยอะเลยจากยัยคะนิ้ง ทั้งเจ้าชู้ เจ้าพ่อคาสโนวา เปลี่ยนผู้หญิงไม่ซ้ำหน้าอีก
"ก็ไม่เชิง ดูภายนอกก็แบบที่คนอื่นเขาพูดกัน"
"อืม งั้นก็จบ" เขาพูดแบบนั้นแล้วก็ขับรถออกไปเหมือนไม่พอใจฉันเลย เงียบตลอดทางจนฉันเริ่มอึดอัด
บทจะโกรธก็โกรธแบบไม่มีเหตุผลแล้วฉันต้องทำยังไงกับเขาต้องง้อมั้ย
จะโกรธก็โกรธไปดิ ฉันไม่ได้แคร์อยู่แล้ว!
ครืด~ ครืด~
พอนั่งเงียบกันไปซักพักสายโทรเข้าจากไลน์ของเขาก็ดังขึ้น รูปโปรไฟล์ที่แสดงขึ้นมาเป็นรูปผู้หญิงคนหนึ่งแต่งตัวเซ็กซี่สุดๆ นมเธอคงเท่าหัวเด็กเลย
แล้วทำไมฉันต้องสังเกตขนาดนั้น
เขาปรายตามองมันเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้หยิบมันขึ้นมากดรับสายปล่อยให้ดังอยู่อย่างนั้น จนกระทั่งสายถูกตัดไป
"รับไปดิ ผู้หญิงเขาจะรอนาน" ฉันบอกแล้วเบือนหน้าหนีมาอีกทางเมื่อสายนั้นโทรเข้ามาอีกรอบ
แล้วเขาก็หยิบมือถือขึ้นมากดรับจริงๆ แถมยังเปิดลำโพงด้วย
"อืม"
(พี่คิว ทำอะไรอยู่คะ)
"ขับรถ" เขายังคงทำหน้าหงุดหงิดเหมือนตอนที่อยู่หน้าคลินิกนั่นแหละ ขนาดว่าผู้หญิงคนนั้นออดอ้อนแล้วก็ตาม
(ออกมามั้ยร้าน XXX ไม่ได้เจอกันนานเลย)
"ฉันไม่ว่าง ต้องไปทำงานส่งอาจารย์"
(แค่แป๊บเดียวเอง พลอยมากับเพื่อนสองคน) เสียงผู้หญิงอ้อนซะจนฉันคิดว่าถ้าเป็นฉันคงตอบตกลงไปแล้ว บางทีเขาอาจจะแค่เกรงใจฉันอยู่
"ไม่ว่าง" เขายังคงพูดคำเดิมอย่างกับคนเหม่อลอย
(งั้นว่างวันไหนบอกนะ พลอยอยากไปดื่มด้วย)
"อืม แค่นี้นะ"
พูดจบเขากดวางสายจากผู้หญิงคนนั้นแล้ววางมือถือไว้ที่เดิม ขับรถต่อไปเงียบๆจนถึงหอพักของฉัน
"โกรธอะไรเตยหรือเปล่า" ฉันถามขึ้นมาตอนที่เรามาถึงห้อง
บอกตามตรงว่ามันอึดอัด ทั้งที่บอกกับตัวเองว่าจะไม่สนใจเขาแต่พอเห็นว่าคนที่มันชอบยิ้มชอบพูด ตอนนี้เอาแต่เงียบฉันก็รู้สึกอยู่ไม่สุขขึ้นมาดื้อๆ
"ไม่ได้โกรธ"
"แล้วพี่เงียบทำไม"
"เธอสนใจด้วยเหรอว่าฉันจะเป็นอะไร" เขาไม่ใช่แค่พูดประชดแต่ยังทำหน้านิ่งใส่ฉันด้วย เปลี่ยนเป็นคนละคนเลย
"ก็อึดอัด เตยไม่ชอบ ถ้าจะเป็นแบบนี้ก็กลับไปเลยไป" ฉันบอกแล้วหยิบผ้าเช็ดตัวเดินหนีเข้าไปอาบน้ำ ปล่อยเขาเป็นบ้าไปคนเดียวเถอะ
ฉันใช้เวลาอาบน้ำอยู่เกือบครึ่งชั่วโมงก็ออกมา คิดว่าเขาคงจะกลับไปแล้วเพราะที่ฉันพูดไปก็แรงพอสมควร เขาไม่ใช่คนที่ไม่มีตัวเลือกด้วยสิจะมาทนฟังฉันด่าทำไม
แต่ฉันคิดผิดเพราะพี่คิวก็ยังอยู่ในห้อง แล้วตอนนี้เขาก็เปิดคอมทำงานอีกทำเหมือนคนไม่มีที่ไป
"ตั้งแต่เกิดมาก็มีเธอนี่แหละที่ไล่ฉันทุกชั่วโมง" เขาพูดทั้งที่ยังคงมองจออยู่ มีรูปโมเดลอะไรซักอย่างอยู่ตรงหน้าจอ
"แต่ก็ไม่ยอมไป"
"นั่นดิ ฉันก็ไม่เข้าใจตัวเอง" พี่คิวเค้นหัวเราะในลำคอก่อนจะหันมามองฉันแล้วก็หันกลับไปสนใจงานต่อ
"เหมือนเราทะเลาะกันอยู่"ฉันพูดแล้วเค้นหัวเราะออกมาบ้าง สถานการณ์ตอนนี้อย่างกับคนเป็นแฟนกันแต่เล่นสงครามเย็นกันอยู่
"ใช่ และเธอควรง้อฉันหรือเปล่า" กล้ามากทำไมต้องง้อ ไม่เป็นอะไรกันซักหน่อย
"ไม่มีเหตุผลที่เตยต้องง้อพี่คิว"
"โอเค ฉันยอมแพ้" พูดจบเขาก็วางทุกอย่างกับโต๊ะทำงานเสียงดัง สาวเท้าเข้ามาใกล้ฉันแล้วผลักลงเตียงจนฉันตั้งตัวไม่ทันหงายหลังลงไปนอนแหมะแบบเสียท่าทันที "เรื่องเดียวที่เธอแพ้ฉันคือโดนเอาจนเพลีย"
"พี่คิว!!"
เขายกยิ้มขึ้นมาตอนฉันเรียกชื่อเสียงดัง แต่เขาก็ไม่ได้สนใจเพราะหลังจากนั้นเขาก็ขึ้นมาคร่อมฉันไว้และกดจมูกลงมาคลอเคลียกับซอกคอของฉันทันที
"ปล่อยนะพี่คิว!!"
"ชุ่ว~อย่าเสียงดัง เดียวเขาหาว่าเราชอบความรุนแรงนะ" เขาแกล้งทำเสียงกระซิบ
ไอ้ความกะล่อนของเขากลับมาแล้วในตอนนี้ สังเกตได้จากสีหน้าเจ้าเล่ห์นั่น
"ปล่อยเลย" ฉันดิ้นยุกยิกอยู่ในอ้อมแขนเขาแต่ท่อนล่างโดนเขากดทับลงมาจนขยับไปไหนไม่ได้
"ชอบแต่งตัวยั่ว แต่ก็บอกให้ปล่อย พี่งงไปหมดแล้วครับ" เขาพูดกวนๆแล้วเลื่อนฝ่ามือไปเกี่ยวชั้นในตัวบางลงไปด้วยความรวดเร็ว
"พี่คิว!!"
"ฉันรีบทำงานส่ง ขอไม่เกินยี่สิบนาที"
พูดจบเขาก็เริ่มจูบฉันทันทีแบบไม่รีรอ ทั้งที่อ้าปากจะด่าแต่กลายเป็นเสียท่าให้เขาแทรกลิ้นเข้ามาแทน แขนสองข้างของฉันถูกกดลงกับเตียงก่อนที่ฝ่ามือของเขาจะเลื่อนมาประสานกับฝ่ามือเล็กของฉันเอาไว้
จากที่จะขัดขืนกลายเป็นจูบตอบเขาอย่างดูดดื่มไปแล้ว ทำไมฉันไม่เคยปฏิเสธเขาได้ซักครั้ง รู้ตัวอีกทีเราก็เปลือยเปล่ากันทั้งคู่แล้ว
"ใส่ถุง" ฉันบอกแล้วมองคนที่ทำท่าจะจู่โจมเข้ามา
"ไม่มี"
"งั้นก็ไม่ให้"
"แตกนอกก็ได้มั้ยเตย" เขาพูดเสียงเรียบดันขาฉันเปิดกว้างก่อนจะดันแก่นกายเข้ามาจนสุดทาง "ถึงบอกว่าให้ฉีดเพราะบางทีมันก็ไม่ทัน"
"อื้อ..."
เกลียดตัวเองที่สุดเลย เกลียดที่ไปชอบสัมผัสและการกระทำของเขา ทั้งที่รู้ว่ามันไม่ได้ถูกต้องแต่ฉันก็ยังยอมให้เขาทำ
"ถ้ากลัวท้องก็ต้องไปฉีด เพราะไม่รับปากว่าจะแตกนอกตลอด" พี่คิวพูดเสียงพร่าพร้อมกับขยับกายกระแทกความแข็งขึงเข้ามาในช่องทางรักที่ชุ่มไปด้วยน้ำหล่อลื่น
"เห็นแก่ตัว!" วิธีที่เขาควรทำคือไม่ต้องมายุ่งกับฉันไม่ใช่เหรอ ทำไมต้องบังคับให้ไปทำแบบนั้นแบบนี้ด้วย
"..." พี่คิวไม่ตอบอะไรกลับมาเขาเอาแต่เร่งจังหวะใส่ฉันอยู่อย่างนั้น เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังทั่วห้อง ยิ่งไปกว่านั้นก็มีเสียงของฉันด้วยที่มันทนเงียบเอาไว้ไม่ได้ เพราะการถูกกระทำที่รู้สึกเสียวซ่านไปทั้งตัวแบบนั้น
ครืด~ ครืด~
อยู่ๆโทรศัพท์มือถือของฉันมันก็ดังขึ้นมา เราหันไปมองพร้อมกันก่อนที่พี่คิวจะยิ้มมุมปากเพราะทิศทางนั้นคงเห็นชื่อคนที่โทรเข้ามา
"เพื่อนเธอนี่ตามไม่เลิกจริงๆ" ว่าแล้วเขาก็เอื้อมมือไปหยิบมือถือของฉันมาแล้วทำท่าจะกดรับสาย
"อย่านะ!"
- ผู้เขียน
