“อย่าพึ่งดีใจไป พวกเราอาจพบคนที่อยากเจอตอนออกไปก็ได้ เซนเซอร์ ที่นี่ไม่มีทางที่จะเสียหรอก แต่คิดว่าพวกเขาคงให้พวกเรากระหยิ่มใจไปก่อน...เตรียมออกแรงไว้ดีกว่า”
“ได้!…นั่นด้านหลังของเธอฉันจะระวังให้เท่าชีวิตฉันเลย” น้ำใสร้องบอก
“ได้!…ส่วนด้านหลังเธอ ฉันจะปกป้องเท่าครึ่งหนึ่งของชีวิตฉัน” น้ำใสยกยิ้มมุมปากอย่างแหย่ๆ จัสมินเป็นอะไรมากไม่เนี่ยยายนี่!!! ปากกับการ กระทำช่างไม่เหมือนกันเสียเลยปากว่าไม่แต่การกระทำกลับทุ่มเทช่วยเหลือ น้ำใสแบบไม่มีกั๊กไว้สักนิด
กึก กึก กึก กึก เสียงฝีเท้าสองคู่ออกวิ่ง เพื่อออกจากชั้นนี้ โอ้ววววแม่เจ้า!!!! น้ำใสวิ่งมาถึงก่อน กึกึกึกึ และจัสมินก็ตามมาถึงไล่เลี่ยกัน ดวงตาคู่ที่สองกวาดมองชายร่างสูงตรงหน้าไล่ทีละคน...ทีละคนและทีละคนไปเรื่อยๆ อย่างกับพวกเธอจะต้องไปเล่นเกมส์พันหน้าจดจำใบหน้าคนเสียอย่างงั้น
“ตรงนั้นออกซิเจนไม่หมดไปแล้วเหรอ เบียดกันอยู่ได้ตั้งยี่สิบกว่าคนได
