ผลั๊วะ เสียงประตูถูกผลักเข้ามาอีกครั้งในเช้าวันรุ่งขึ้น เป็นเขาเท่านั้น เขามาพร้อมกับถาดอาหาร ช่างกรุณาเธอมาก
“ฉันต้องเข้าห้องน้ำ” น้ำเสียงแข็งกร้าว และก็ได้ผลเมื่อเขาพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ น้ำใสหลบสายตาเขา ไม่รู้สิทำไมเธอถึงรู้สึกว่าเขาจะรู้ทันเธอ จะเข้าใจว่าเธอคิดอะไรอยู่เพียงแค่มองเข้าไปในดวงตาเธอ
เอ็ดเวิร์ดแม้จะไม่แสดงอะไรออกมา แต่การที่เขากลับเข้ามาในตอนเช้า เธอยังนิ่งงันถ้าเป็นผู้หญิงทั่วไปต้องอิดโรยหรือไม่ก็ต้องเป็นลมเป็นแล้งไปแล้ว น้ำใสเธอไม่ธรรมดาจริงๆ ร่างกายเธอผ่านการฝึกมาเป็นอย่างดี
ผลึก! เชือกถูกปลดจากเสา แต่ที่ข้อมือยังคงแน่นหนา ตอนนี้ไม่ต่างกับเธอเป็นสุนัขและถูกเขาจูงไว้ เมื่อคืนเขาคงคิดว่าเธอคงอยู่ในสภาพแบบที่เขาเห็นละสิ ถ้าเธอยืนชูแขนไว้สุดแขนแบบนั้นป่านนี้เส้นประสาทแขนและข้อมือของเธอคงตายไปแล้วเพราะขาดเลือดหล่อเลี้ยง ตอนนั้นเธอกระโดดและปีนขึ้นไปนั่งอยู่บนราวโหนต่างหาก
