#18
1506 คำ
“นี่! ดูเวลาเสียบ้างสิเด็กน้อย โลกใบนี้ความสัมพันธ์ไม่ได้มีแค่แบบเดียว...เคยได้ยินคำนี้ไม่ไม่มีมิตรแท้และศัตรูที่ถาวร เมื่อถึงเวลางานเราก็เป็นฝ่ายตรงข้ามกันนอกเหนือเวลานั้นเธอก็เป็นน้องสาวฉันไง” ‘ประสาท!’
“ฉันไม่หลงกลเธออีกต่อไปแล้ว ความโง่มันเกิดขึ้นกับทุกคนแต่ฉันเป็นประเภทสลัดออกได้นะ...” ซานต้ายิ้มขบขัน แบบนี้เองสินะ! เพราะน้องสาวคนนี้เป็นแบบนี้เธอจึงเป็นผู้ที่ถูกเลือก ปิ้ง!
“อ๊ะ!…ค่าของผลเลือดเธอออกมาแล้ว” น้ำใสมองตามร่างเล็กกระ จิ๊ดริดเธอคล่องแคล่วในงานที่ทำมากเสียดายความรู้ความสามารถจริงๆ “เอาละ!...มันจะเจ็บร้าวนิดๆ ทนหน่อยนะ”
อื้มมม!!! เจ็บร้าวไปถึงกระดูกเลยจริงๆ ย***าอะไรละเนี่ย! ฉันจะตายมั้ยละเนี่ย “ถ้าง่วงมากก็หลับไปเถอะ เดี๋ยวฉันให้คนย้ายเธอไปนอนในห้องเอง” มันปวดร้าวจนอยากจะหลับไปจริงๆด้วย ยาอะไรกันละเนี่ย Zzzzzz
“เจ้านายเขาไม่ส่งสัญญาณอะไรเลยเหรอ” อาร์เชอร์ร้องถาม ทั้งๆที่พวกเธอก็ปรากฎตัวเข้าไปในระยะสายตาของเขาแล้วแท้ๆ
“มันแปลกมากๆเลยนะ...ฉันสบตากับเขาเลยนะ แต่เขาเหมือนไม่รู้จักฉันเลย ไม่มีวูบไหวกระตุกอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว...”
“มันต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ...ไม่ได้การแล้ว ผมเคยได้ยินมาบ้างว่าองค์กรนี้สามารถล้างสมองของคนได้”
“ไม่จริงน่า!!!...นี่เจ้านายถูกล้างสมองลืมสิ้นทุกอย่างแล้วอย่างงั้นเหรอ แล้วแบบนี้คุณน้ำใสจะโดนเหมือนอย่างเจ้านายหรือเปล่า”
“ใช่! ต้องใช่แน่ๆ ตอนนี้พวกเราไม่มีอะไรแน่ใจสักอย่าง ใช่แล้ว!ต้องแจ้งคุณลูสแล้ว” ทั้งสองคนจึงผละจากไปอย่างรวดเร็ว เพราะถึงอย่างไรแล้วตอนนี้ชีวิตของเจ้านายพวกเขาก็ยังอยู่ต่อไป ถ้าองค์กรถึงขั้นล้างสมองนั่นก็แสดงว่าไม่ได้หมายจะคร่าชีวิตแต่ต้องการชีวิตที่เป็นๆ ไม่ใช่เรื่องเล็กๆ พวกเขาจึงต้องไปหาคนที่รู้จักองค์กรนั้นมากกว่าใครในเวลานี้ ลูส ลูเธอร์
ฟืดดดด เอ็ดเวิร์ดเลื่อนเก้าอี้ตรงหน้าแขกที่นั่งรออยู่ก่อน
“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ”
“ทำไมผมต้องมาพบคุณด้วย”
“เพราะว่าฉันคือโรส โรสในตอนนี้ขององค์กร” เอ็ดเวิร์ดพยักหน้า แต่ดวงตาสีเทากลับจ้องเข้าไปในดวงตาสีฟ้าของเธอตรงหน้า ดวงตาทั้งสองสบประสานกัน “เอาละที่ฉันให้คุณออกมาวันนี้ก็เรื่องงาน...มีภารกิจที่ต้องไปทำกันนะ”
“ทำไมผมต้องทำด้วย...หรือเพราะว่ามันคือคำสั่งผมต้องทำตามด้วยเหรอ ถ้าไม่ทำแล้วไง ผมจะอดตายอย่างงั้นเหรอ”
“น้ำใสจะตายต่างหาก” โรสจับตามองคนตรงหน้า
“ผู้หญิงคนนั้นจะตายเพราะผมไม่ทำตามคำสั่งองค์กร...มันเกี่ยวกันตรงไหน เธอจะอยู่หรือเธอจะตายผมต้องสนใจด้วยเหรอ...น่ารำคาญชะมัด!!! องค์กรที่น่าเบื่อแบบนี้ไม่เห็นน่าจะอยากอยู่เลย”
“ให้ตายเถอะ! ซานต้าทำอะไรกับคุณเนี่ย! ไม่เห็นเหมือนที่เขาร่ำลือกันเลยจริงๆ” เธอไม่เห็นวี่แววความไม่พอใจในสายตาเขาเลยยามที่เอ่ยถึง น้ำใสมันได้ผลกับเขาจริงๆหรือเปล่านะ แต่จากที่ซานต้าเล่ามา เขาไม่ต้องการผู้หญิงคนไหนนอกจากน้ำใสนี่น่า มันเป็นแบบไหนกันนะ! ซานต้าเองก็ไม่แน่ใจร่างกายมนุษย์ในแต่ละคนย่อมมีจุดที่ไม่เหมือนกัน ทุกคนล้วนมีเอกลักษณ์ของตน แต่เอ็ดเวิร์ดช่างแปลกกว่าทุกเคสที่ซานต้าเคยทดลองมา เขาเป็นอะไรที่เดาไม่ออกจริงๆ
ซี๊ดดด “ผมอยากกลับแล้ว” จู่ๆใบหน้าของเอ็ดเวิร์ดก็เต็มไปด้วยเหงื่อ บ่งบอกถึงความเจ็บปวดหรือเขาจะปวดหัว
“ได้ๆ คุณกลับไปเถอะ” พรึ่บ! เอ็ดเวิร์ดลุกจากเก้าอี้และเดินจากไปทันที
กรี้งงงงง โรสหยิบโทรศัพท์ออกมาและกดโทร.ออก รอปลายสาย
“…ขอยังไม่สรุปค่ะ” โรสพูดเท่านั้นและกดวางสาย เธอถูกส่งมาดู เอ็ดเวิร์ดในฐานะที่เธอเฝ้าสอดส่องติดตามเขามานานสองปีแล้ว ภารกิจของเธอคืดเฝ้าติดตามเขา เธอจึงเป็นคนขององค์กรที่น่าจะรู้จักเขาดีที่สุดกว่าใคร แต่วันนี้เธอก็ไม่กล้าฟันธงว่าเขาเปลี่ยนไปแล้วตามที่องค์กรต้องการ ทั้งๆที่เขาไม่เหมือนเดิมแล้วจริงๆเฉพาะแววตา แต่การทดสอบก็ยังไม่จบเพียงเท่านี้ ก่อนที่หัวหน้าจะพบเขา ตอนนั้นเขาต้องเปลี่ยนไปแล้วอย่างสมบูรณ์แบบ
ผลั๊วะ!!!น้ำใสต้องเปิดดวงตาจากการหลับสนิทด้วยฤทธิ์ยา เมื่อจู่ๆประตูก็เสียงดังจากคนด้านนอกที่ผลักเข้ามา
“อะไร...” พรึ่บ! เสียงงัวเงียพร้อมๆกับที่เธอค่อยๆลุกขึ้นนั่งอย่าง เชื่องช้าเมื่อเห็นว่าคนที่เข้ามาคือซานต้า ไม่รู้สินะ! แม้เธอจะถูกหลอกลวงจากซานต้ามาก่อน แต่มีบางอย่าง...ก็ประมาณเส้นสายสัมพันธ์ทางสายเลือดนี่แหละ เส้นบางๆเส้นเล็กๆที่มองด้วยตาเปล่าไม่เห็น แม้ซานต้าจะทำตัวร้ายกาจแต่ในบางมุมเธอก็แอบเห็นว่าซานต้าก็อ่อนโยน
“โรส! รีบไปกับฉันเร็วเข้า” ซานต้าตัวเล็กจริงๆ ยามที่เธอเดินมายืนอยู่ตรงหน้า ยิ่งให้เธอดูตัวเล็กไปอีก
“ไปไหน! เกิดอะไรขึ้น”
“รีบๆก่อน ถ้าขืนยังชักช้า จัสมินต้องแย่แน่ๆ”
พรึ่บ! น้ำใสยอมเดินตามซานต้า ไม่รู้สินะ! มันคงเป็นปฎิกริยาตอบกลับของสายสัมพันธ์ทางสายเลือดกระมัง “นี่! บอกหน่อยสิ ว่ากำลังพาฉันไปเจอกับอะไร”
“เอ็ดเวิร์ดฆ่าคนของเราไปสี่คนแล้ว”
!! เธอควรดีใจที่องค์กรนี้สมาชิกลดลง แต่จากความตื่นตกใจที่เกิดขึ้นกับซานต้า น้ำใสได้แต่หวังว่าในสี่คนนั้นจะไม่มีจัสมิน
“ระวัง!!!!” ควับ! ปึก! น้ำใสร้องออกมา และกระชากซานต้าหลบบางอย่างที่ลอยมาแต่ไกล ‘มีดบิน’ ตัดเส้นผมของเธอขาดไปหลายเส้นเลยที่เธอเข้ามาช่วยเหลือซานต้าไว้
“จัสมิน!ไม่นะ! เอ็ดเวิร์ดปล่อยเธอนะ!” ซานต้าลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นจัสมินอยู่ในน้ำมือของเอ็ดเวิร์ดแล้ว “ถ้าคุณไม่ปล่อยจัสมิน... ฉันยิงคุณแน่ๆ”
“ซานต้า! เธอจะทำอะไร เอาปืนลงเดี๋ยวนี้นะ”
“โรส เธอก็หาวิธีสิ เร็วๆด้วย ไม่งั้นฉันยิงเขาแน่...เร็วเข้าช่วยจัสมินเดี๋ยวนี้” กึก กึก กึก น้ำใสเร่งฝีเท้าวิ่งไปหาเอ็ดเวิร์ดที่กำลังบีบคอจัสมินจนปลายเท้าของจัสมินลอยสูงขึ้นเรื่อยๆ ทำไมจู่ๆเขาเกิดคลุ้มคลั่งได้ละเนี่ย
“เอ็ดเวิร์ด!” น้ำใสวิ่งหลบหลีกซากแตกหักเข้าไปใกล้เขาทันที เฮ้! น้ำใสโบกมือทักทายพร้อมใบหน้าที่ยิ้มแย้ม ก็เธอไม่อยากทำร้ายเขานี่น่า
“ฉะ...ฉัน...จะ...มะ...ไม่ไหว...แล้วนะ!” จัสมินพยายามเปล่งเสียงออกมาอย่างยากลำบาก ถ้าเป็นผู้หญิงทั่วไปคงตายไปนานแล้ว แต่เธอก็สู้เอ็ดเวิร์ดไม่ได้
หมับ! “เอ็ดเวิร์ด ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย”
“เธอเป็นใคร” ควับ! อื้ม ร่างบางของจัสมินล่วงลงบนพื้น ค่อก ค่อก ค่อก จัสมินไอจนตัวโยนซานต้ารีบปรี่เข้ามาหาในทันที
พรึ่บ!!! “เอ็ดเวิร์ด!” จู่ๆ เขาก็ล้มหมดสติลงต่อหน้าต่อตาเธอ นี่มันเรื่องบ้าอะไรอีกละ เฮ้ยยยย!!!
“คราวนี้ใครจะบอกให้ฉันได้กระจ่างหรือยังว่าทำไมจู่ๆเอ็ดเวิร์ดถึงได้เกิดคลุ้มคลั่งแบบนั้น” ซานต้าที่กำลังประคบรอยช้ำตามร่างกายให้กับ จัสมิน น้ำใสจ้องหน้าพวกเธอคนโน้นทีคนนี้ที “รู้มั้ยว่าฉันมีความอดทนเป็นเลิศเลยนะ”
“มันไม่ใช่ความผิดของฉันนะ ก็ฉันอยากจะรู้ว่าเขารักเธอจริงๆเหรอเปล่า”
“เธอทำอะไร” น้ำใสหันไปจดจ่อที่จัสมินทันที
“ทำอะไร...แล้วทำไม! ฉันต้องรายงานเธอด้วยไม่ทราบ”
“ก็เพราะว่าถ้าไม่ได้ฉัน ป่านนี้เธอก็คงไม่ได้มาปากดีอยู่แบบนี้หรอกนะ!!!”
นี่!!! นี่!!! เมื่อจัสมินโมโหเธอจึงพรวดพราดลุกจากเก้าอี้ น้ำใสก็ไม่ยอมแพ้เธอก็ลุกขึ้นเมือนกัน ทั้งสองคนจึงเข้ามาเผชิญหน้ากัน
“จะเอายังไง!” จัสมินแผดเสียงดัง
“ก็บอกมาสิ!...กล้าทำแล้วไม่กล้ารับอย่างงั้นเหรอ” ซานต้าเงยหน้ามองคนโน้นทีคนนี้ที
“เธอเป็นใครไม่ทราบ! อย่าลืมสถานะของตัวเองสิว่าเธอนะเป็นเชลยของเรานะ!”
- ผู้เขียน
