"ไม่ว่าง"ทุกคนที่อยู่ภายในร้านหันไปมองที่ขุนเขาเป็นตาเดียวไม่เว้นแม้แต่ม่านรุ้งที่ต้องละสายตาจากโทรศัพท์หันมาสนใจแฟนหนุ่มที่ลุกขึ้นยืนตะเบ่งเสียงออกไปด้วยความไม่พอใจ
"คุณเป็นใครกันครับถึงได้มาตอบคำถามแทนคุณมุกของผม"
"ก็ผมเป็นสะ.. เป็นลูกค้าของร้านนี้ยังไงล่ะ"อารมณ์ร้อนรุ่มที่กระจายอยู่ข้างในทำให้เขาเกือบที่จะเผลอพูดเรื่องที่ปิดบังเอาไว้ออกไป
"เป็นแค่ลูกค้ามีสิทธิ์อะไรล่ะครับ คนรู้จักก็ไม่ใช่ จริงไหมครับคุณปิ่นมุก"คนที่ยืนหอบช่อดอกไม้อยู่ได้แต่ส่งยิ้มให้
"แต่ผมเป็นลูกค้า และผมก็คิดว่าคนที่เป็นเจ้าของร้านควรจะอยู่บริการลูกค้าให้เสร็จก่อนดีกว่านะครับ ก่อนที่จะออกไปเที่ยวที่ไหนกับใคร"ประโยคสุดท้ายคนที่ยืนมองด้วยความไม่พอใจได้แต่กัดฟันพูด นึกในใจว่าถ้าเธอออกไปตามคำเชิญชวนของผู้ชายคนนี้ก็คงจะได้เห็นดีกัน
"คุณไม่ต้องห่วงหรอกนะคะดิฉันเป็นมืออาชีพพอที่รู้ว่าอะไรควรมาก่อนมาหลัง ดิฉันแยกแยะออกค่
