ฉันได้แต่นั่งขมวดคิ้วมองพี่การันต์ที่ยังคงนั่งอยู่บนโซฟาที่เดิมไม่ยอมกลับไปสักที หลังจากที่เขาขนของขึ้นมาส่งให้ฉันถึงบนห้องเสร็จ ก่อนขึ้นมาก็ตกลงกันแล้วว่าเขาจะต้องกลับเลยทันทีที่ช่วยหิ้วขนมที่เขาซื้อมาให้ขึ้นมาไว้บนห้องเสร็จ เพราะฉันเกรงใจเพื่อน แต่ดูตอนนี้สิ ดูที่เขากำลังทำอยู่ตอนนี้สิ นอกจากจะไม่ยอมกลับไปแล้วยังแกะขนมให้ฉันกินราวกับนี่คือพื้นที่ของตัวเอง ส่วนเจ้าของห้องอย่างยายพิงค์ก็นั่งเอ็นจอยกับขนมมากมายไม่ได้ดูอึดอัดหรือทุกข์ร้อนอะไรเหมือนที่ฉันเป็นอยู่ตอนนี้เลยสักนิด
จึก ๆ
ฉันยกนิ้วขึ้นจิ้มไปที่ต้นแขนของคนตัวโตที่นั่งอยู่ข้าง ๆ จนเขาหันมาเอียงคอเลิกคิ้วสูงเป็นเชิงถามว่าฉันมีอะไรจะพูดกับเขาหรือเปล่า
แน่นอนว่ามี มีเยอะเลยด้วย
"เมื่อไหร่จะกลับคะ กลับไปได้แล้ว หนูดีเกรงใจเพื่อนนะ" ฉันยื่นหน้าเข้าไปพูดเสียงเบาให้ได้ยินกันกับเขาแค่สองคน
"เดี๋ยวก็กลับแล้วค่ะ"
"พี่พูดแบบนี้มาตั้งแต่ช
