หลายวันต่อมา…
Rrrrr~
"อื้อ~"
เสียงโทรศัพท์มือถือที่ดังขึ้นปลุกให้คนที่กำลังมีความสุขกับเวลานอนแสนมีค่าส่งเสียงงัวเงียออกมาอย่างรู้สึกหงุดหงิด
"เครื่องคนสวยค่ะ รับมั้ย?"
"ใครเหรอคะ" หนูดีถามเสียงงัวเงีย ยังคงซบหน้าลงซุกอกแกร่งของการันต์ไม่ยอมขยับออกห่าง
"แม่…"
พรึ่บ!
เพียงแค่ได้ยินคำว่า 'แม่' คำสั้น ๆ ก็ทำให้หนูดีรีบดีดตัวลุกขึ้นจากการนอนกอดซบอกแกร่งแสบอบอุ่นทันที อาการงัวเงียก่อนหน้านี้หายไปเป็นปริดทิ้ง ใจดวงน้อยเต้นรัวทุกครั้งที่มีสายจากคนเป็นแม่โทรเข้ามา
หนูดีรับโทรศัพท์จากมือหนาของการันต์พลางสูดหายใจเข้าปอดลึก ๆ เพื่อเรียกความมั่นใจให้ตัวเอง ก่อนจะกดรับสายของคนเป็นแม่ที่โทรมาหา
"สวัสดีค่ะ"
(ตื่นหรือยังคะคนสวย)
"หนูดีเพิ่งตื่นเลยค่ะ"
(งั้นดีเลย แม่กำลังจะถึงคอนโดพอดีเลยค่ะ)
"คะ!?" หนูดีอุทานด้วยความตกใจ เมื่อได้ยินเสียงจากปลายสายที่ตอบกลับมา ทำให้เธอเบิกตากว้างหันกลับไปมอง
