ตอนที่ 8
1315 คำ
เนี่ยนะเหรอ...ของดี! ที่สองพี่น้องสาวบ้านป่าบอกไว้
มาวิน ธาดา วิลเลียมและพันไมล์มองผลไม้มากมายบนโต๊ะแล้วมองสองสาวพี่น้องที่ยืนยิ้มหวานอยู่ตรงหน้าด้วยความรู้สึกเหมือนกัน...อะไรกันวะเนี่ย เขาคิดว่าของดีที่ว่าจะต้องเป็นข้าวของที่มีค่า แต่สิ่งที่ได้เห็นกลับกลายเป็น...ผลไม้!
“ใช่แล้วจ้ะ” ฟองจันทร์พยักหน้าบอกให้ชายทั้งสี่คนรู้ว่าเข้าใจไม่ผิด “ทั้งหมดนี้คือของดีที่พี่สร้อยกับฟองพูดถึง”
“มันก็แค่ผลไม้หรือเปล่าฟอง” ธาดาถามขณะมองผลไม้ที่อยู่ตรงหน้า ถึงจะยอมรับว่าส้มที่เห็นจะมีผลที่ใหญ่กว่าที่มีขายตามท้องตลาด กล้วยและองุ่นก็เช่นกัน ยังจะมีมะละกอ มะม่วงและชมพู่แดงถูกหั่นพอดีคำ ยังจะมีแคนตาลูปและแตงโมที่มีเนื้อสีเหลือง รวมไปถึง...พลัมที่มีผลใหญ่ผิวเป็นสีแดงชวนกิน ยังจะมีผลไม้อีกสองสามชนิดที่พวกเขาไม่รู้จักถูกจัดวางอยู่ในจานวางอยู่จนเต็มโต๊ะ
“พี่อย่าคิดว่ามันเป็นเพียงแค่ผลไม้ที่พวกพี่สามารถหาซื้อได้ตามตลาดทั่วไปสิจ๊ะ หากไม่ดีจริง เราสองพี่น้องไม่กล้าที่จะนำมาให้พวกพี่ ๆ กินหรอกจ้ะ”
“หือ...” พันไมล์เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “มันเป็นของดีถึงขนาดนั้นเชียวเหรอ”
“ใช่จ้ะ” ฟองจันทร์พยักหน้าที่แดงระเรื่อเป็นการยืนยัน “คนที่ให้ผลไม้พวกนี้กับเราสองพี่น้องมาก็เป็น...แม่หมอแพรพลอยจ้ะ”
“รู้สึกเหมือนว่าสร้อยกับฟองจะพูดถึงแม่หมอคนนี้บ่อยจังเลย คงจะเก่งมากสินะ” วิลเลียมพูดขึ้นด้วยความสงสัย แม่หมอคนนั้นเก่งมากเชียวหรือ เท่าที่ได้ฟังมานี่ ไม่ว่าจะพูดอะไร คนในหมู่บ้านเชื่อฟังกันหมด แม้กระทั่งสองสาวพี่น้องอย่างสร้อยและฟองก็พูดถึงไม่หยุดปาก
“ใช่เลยจ้ะ นอกจากแม่หมอจะคอยดูแลรักษา ปกป้องคนในหมู่บ้านให้ปลอดภัยแล้ว แม่หมอยังมีผัวตั้งห้าคนด้วยนะจ๊ะ”
“ห้าคน!” สี่หนุ่มถึงอุทานพร้อมกับมองหน้ากัน
“ถ้าไปที่หมู่บ้านแล้วพวกคุณจะได้พบกับพี่ ๆ ทั้งห้าคนที่อยู่กับแม่หมอมาตั้งหลายปี แต่ยังดูหนุ่มแน่นแข็งแรงกันหมดทุกคนเลยจ้ะ” สร้อยย้ำอีกคน
“ห้าหนุ่มนั่นกินผลไม้พวกนี้เหรอ” มาวินถามด้วยความสนใจขึ้นมาบ้าง
“ใช่จ้ะ แม่หมอบอกว่าผลไม้พวกนี้จะทำให้พวกคุณทุกคนไม่เพียงแค่แข็งแรงมาก แต่ยังจะ...เป็นผัวของเราสองพี่น้องได้ยาวนานกว่าที่เคยทำกับผู้หญิงคนอื่นนะจ๊ะ” สร้อยทาบมือบนต้นแขนกำยำของมาวินพาไปทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้แล้วตามมาด้วยวิลเลียมที่...ตวัดแขนโอบรอบเอวเล็กคอดดึงเอาเธอขึ้นไปพักบนตัก ปลายนิ้วสอดเข้าไปลากไล้กับผิวเนื้อนวลเนียนนุ่ม...แผ่วเบา
“ถึงขนาดนั้นเลยเหรอฟอง” พันไมล์เลิกคิ้วขึ้นสูง เขาทรุดตัวลงนั่งพร้อมกับดึงฟองจันทร์ที่พยักหน้าบอกว่าที่พูดมานั้นเป็นความจริงมานั่งบนตักด้วย พลางยื่นมือไปหยิบจานมะละกอมาวางตรงหน้าฟองจันทร์เพื่อบอกให้เธอรู้ว่า...อยากให้ป้อน
ฟองจันทร์กวักมือเรียกธาดาให้มานั่งใกล้ ๆ เพื่อเธอจะได้ป้อนผลไม้ให้กับสองหนุ่มที่จะมาเป็นผัวของตนเองอย่างเชื่องช้าโดยที่เธอและพี่สาวก็กินมันเข้าไปด้วยเพื่อทำให้ทั้งสี่หนุ่มมั่นใจ...ผลไม้ทุกอย่างไม่มีพิษ ปลอดภัย กินได้
“ความจริงแล้วสร้อยกับฟองก็ยังไม่แน่ใจหรอกจ้ะ แต่เราก็เชื่อว่าแม่หมอพูดความจริง แล้วถ้าจะให้แน่ใจ ก็ขึ้นอยู่กับพวกคุณแล้วล่ะจ้ะ”
“นั่นสินะ...ถ้าไม่เชื่อก็ต้องลองดู ผมก็อยากรู้เหมือนกัน ว่ามันจะแข็งแกร่ง อึดทนได้ยาวนานแค่ไหน” มาวินมองสร้อยด้วยดวงตาแวววาวกระหายอยากขย้ำหญิงสาวเป็นเมียในตอนนี้เลย
“ผลไม้ก็หวานอยู่นะ แต่ไม่รู้ว่าจะสู้ความหวานของฟองได้หรือเปล่า” ธาดาพูดขณะลูบไล้ฝ่ามือข้างหนึ่งบนเรียวขากลมกลึงเรื่อยขึ้นไปด้านบนอย่างเชื่องช้า ขณะที่อีกมือก็จับมือของฟองจันทร์ขึ้นมาพร้อมกับกดปากลงบนหลังมือขณะมองฟองจันทร์ด้วยสายตาร้อนแรง หิวกระหายอย่างหมาป่าที่หิวโซ
“ถ้าอยากรู้...ก็ควรรีบกิน ไม่ใช่เล่นอยู่แบบนี้”
“ผมไม่ได้เล่นสักหน่อย กำลังกินผลไม้พวกนี้ให้อิ่มอยู่เลยนะ คืนนี้จะได้มีแรงเอาเมียอย่างฟองได้ทั้งคืนไง ฟองน่ารัก...น่าเอาขนาดนี้ ผมกับคุณคงจะไม่หมดแรงง่าย ๆ หรอกนะคุณพันไมล์” ใต้โต๊ะมิดชิดพอที่จะทำให้เขาแยกสองขาเรียวของฟองจันทร์ออกเพื่อจะได้สัมผัสกับเนินเนื้ออวบใหญ่ที่เขาอยากกินมากกว่าผลไม้บนโต๊ะ
วิลเลียมที่อ้าปากรับผลไม้ที่สร้อยระย้าป้อนให้อยู่เรื่อย ๆ สลับคลอเคลียใบหน้าและปากอุ่นขบเม้มผิวเนื้อลำคอเนียนนุ่มหัวเราะ “ก็ไม่ได้จะสงสัยอะไรหรอกนะธาดา แต่ได้ข่าวว่าสุขภาพร่างกายนายไม่ดี! เอามาก ๆ เลยไม่ใช่หรือไง”
“น่ากลัวจะตายคาอกน้องฟองตั้งแต่ยังไม่ได้เอาเป็นเมียใช่ไหมคุณวิลเลียม” มาวินพูดแกมหัวเราะขณะอ้าปากรับแตงโมที่ว่าที่เมียยื่นมาป้อนจนถึงปาก ที่เมื่อเคี้ยวแตงโมที่รสชาติหวานติดปลายลิ้นละเอียดแล้วกลืนลงท้องไป เขากดปากลงบนลำคอของสร้อยระย้าเป็นการขอบคุณ
“คุณธาดาป่วยหรือจ๊ะ” ฟองจันทร์ถามด้วยความเป็นห่วง “ถ้าอย่างนั้นคุณต้องกินผลไม้พวกนี้ให้มากกว่าคนอื่นนะจ๊ะ คุณจะได้หายดีในเร็ววัน จะได้แข็งแรงอยู่กับฟองไปนาน ๆ “ ว่าแล้วฟองจันทร์ก็ยื่นมือไปหยิบเอาพลัมมาป้อนให้ธาดากิน
“ฟองเอายาสารพัดประโยชน์ที่แม่หมอให้มาให้คุณธาดากินด้วยสิ จะได้หายป่วยเร็ว ๆ ”
“ได้จ้ะพี่สร้อย”
“ยาสารพันประโยชน์เหรอสร้อย”
“ใช่จ้ะคุณมาวิน เป็นยาที่แม่หมอบอกว่าใช้รักษาได้หลายอย่าง ที่หมู่บ้านไม่ว่าใครปวดท้อง ปวดหัวตัวร้อนเป็นไข้ แม่หมอก็จะเอายาตัวนี้ให้กิน”
“ไม่ใช่ว่ากินแล้วจะหลับไม่ฟื้นนะฟอง” ธาดาถามอย่างหวาดหวั่น ถ้ารักษาอาการแปลกประหลาดที่เป็นอยู่หายดี มันก็ดีมาก แต่กินเข้าไปแล้วเขาไม่ฟื้นล่ะ...
“ถ้าคุณทุกคนสงสัย...ถามพี่สร้อยเลยจ้ะ พี่สร้อยกินมาแล้ว หลายหม้อด้วย”
“หือ...” วิลเลียมเลิกคิ้วขึ้นมองสร้อยระย้าที่พยักหน้ารับ
“ตอนอายุสิบเจ็ดก่อนจะออกเดินทางจากหมู่บ้านเพื่อมาที่นี่ รอคอยคนที่จะมาเป็นผัวของตัวเองไม่กี่วัน สร้อยป่วยเป็นไข้อย่างหนัก...ใช้เวลารักษาตัวเองอยู่เกือบจะเป็นเดือนเลยจ้ะ ก็หายด้วยกินผลไม้ที่พวกคุณกินอยู่กับยาที่สูตรสารพัดประโยชน์ที่แม่หมอแพรพลอยต้มให้กินนี่แหละ กินจนหายดี แล้วก็แข็งแรงมาก รวมถึง...อะไร ๆ ก็ใหญ่ขึ้นกว่าเดิมด้วย”
สี่หนุ่มแอบสบสายตากัน ก่อนธาดาจะพูดขึ้น “ถ้าผมอยากหายดี ก็จะต้องกินยาต้มสูตรพิเศษนั้นด้วยใช่ไหม”
- ผู้เขียน
