“น่ารำคาญแม่พวกนั้นนะ ปากเสียจนนาทีสุดท้ายที่ต้องเจอหน้ากันเลย”
ณิรินแอบขำ เวเนสซ่าเปรียบได้ตรงจุด เธอกับเวเนสซ่าถูกกระแทกแดกดันจากสาวๆ กลุ่มนั้น ตั้งแต่วันแรก จนกระทั่งวันที่ใกล้สำเร็จการศึกษา เธอภูมิใจมากกว่าอาย เธอกับเวเนสซ่าส่งเสียตัวเอง แถมมีเงินเก็บจากน้ำพักน้ำแรงตัวเองอีก
“อย่าไปสนใจเลย เสียเวลาเปล่า”
เวเนสซ่ากับณิรินแยกกันไปคนละทาง เวเนสซ่ากระโจนขึ้นรถประจำทางไป ณิรินเดินข้ามถนนเพื่อไปสอบถามตึกที่กำลังปรับปรุง และมีแนวโน้มว่าจะเปิดเป็นร้านค้าอะไรสักอย่างเธอประเมินจากอุปกรณ์ตกแต่งที่วางแอ้งแม้งอยู่บนพื้น
หญิงสาวส่งยิ้มให้ผู้ชายที่ลักษณะภูมิฐาน ท่าทางเป็นคนคุมงานและอาจจะเป็นเจ้าของตึกคนใหม่
คนงานเร่งมือทำงาน จนไม่สนใจสิ่งรอบข้าง ตึกถูกทาสีใหม่ กลิ่นสีฉุนจนแสบจมูก เพอร์นิเจอร์หลายชิ้นวางอยู่บนื้น บางส่วนยังอยู่บนรถบรรทุกที่จอดอยู่ใกล้ๆ นั่นเอง
“สวัสดีค่ะ คือที่นี่จะเปิดเป็นร้านข
