การ์ดหนุ่มซ่อนยิ้ม เขามีรายละเอียดเกี่ยวกับที่ทำงานพาร์ทไทม์ของณิรินครบทุกที่ ไม่ใช่เรื่องบังเอิญหรอก เพราะเรื่องบังเอิญบนโลกใบนี้ไม่มีอยู่จริง มิคาเอลแสร้งทำเป็นสนใจเมนูอาหาร ทั้งที่เขาแน่ใจไม่มีเมนูไหนถูกใจเจ้านายหนุ่มแน่ๆ เขาเดินตามซามูเอลมาเกือบหกปีทำไมจะไม่รู้รสนิยมของเจ้านาย อาหารพื้นๆ ซามูเอลแทบไม่เคยลิ้มรส เขาชินชากับอาหารเลิศรสที่ปรุงโดยเชฟชื่อดังจนชิน
“ทานอะไรดีครับเจ้านาย” เขาแสร้งถามไปงั้นเอง เพราะรู้คำตอบอยู่แล้ว
“อะไรก็ได้” ชายหนุ่มตอบเสียงเรียบ สายตาของเขายังมองอยู่ที่จุดเดิม พร้อมกับคิดในใจ ‘วันหนึ่งยัยนั่นนอนกี่ชั่วโมงกันนะ’
มิคาเอลพยักหน้ารับเขาชูนิ้ว ส่งสัญญาณเรียกพนักงานสาวรุ่นๆ วัยเดียวกับหญิงผู้นั้นรีบวิ่งมารับคำสั่ง หล่อนชำเลืองมองหน้าเจ้านายบ่อยกว่าการมองหน้าเขาเสียอีก มิคาเอลกลั้นยิ้ม คนหนึ่งส่งสายตาจนตาแทบเหล่ อีกคนกลับไม่รู้ไม่ชี้ เพราะกำลังจ้องใครบางคนจนตาแทบ
