เด็กหญิงกัดริมฝีปากล่าง พยายามหาเหตุผลมาคัดง้างคำพูดมารดา
“ฟังแม่นะริน ถ้ารินไม่เรียน รินก็ต้องทำงานหนักแบบแม่ คนไม่มีความรู้ ไม่ค่อยมีทางเลือกในชีวิตหรอก แม่หวังพึ่งรินในอนาคต รินสัญญากับแม่สิ วันหน้าเราสองคนจะต้องไม่ลำบากแบบนี้”
แววตาเปล่งประกายและเต็มไปด้วยความหวัง ณิรินสัญญาในใจ อนาคตเธอจะทำทุกทางให้มารดามีความสุขและไม่ลำบากเหมือนเวลานี้
ความหลังลอยมาในหัวเป็นระลอก ณิรินผุดลุกขึ้นนั่ง กระโจนลงจากเตียงรีบทำธุระส่วนตัวและเตรียมออกไปทำงานพาร์ทไทม์งานแรกของเช้าวันนี้
“รินๆ มากินมื้อเช้าก่อนลูก” เสียงมารดาเรียกดังแว่วๆ ในครัว
ณิรินโผล่หน้าเข้าไปยิ้มแผล่ให้มารดาที่สาละวนอยู่กับเตาไฟในครัวแคบๆ ขนาด1.5เมตรx3เมตร
“หอมจัง แม่ทำอะไรให้รินกินคะวันนี้” หญิงสาวชะเง้อมองผ่านหัวไหล่ผอมบางของมารดา
“คิมบับไง รินบ่นอยากกินมาหลายวันแล้วไม่ใช่เหรอ”
ณิรินยิ้มแป้น...เธอเป็นติ่งเกาหลีคนหนึ่ง เมนของเธอ
