ตอนที่ 8
1192 คำ
ประตูห้องพักของแครลอไรลดฺล์ถูกเปิดออก โดยวันนี้มีแขกตามมาด้วย นั่นคือ วิกานดา
ไม่ทันที่ทั้งคู่จะพูดคุยกัน เจ้าของห้องก็ขอตัวไปคุยโทรศัพท์"
'อะไรนะ!' เสียงของแครลอไรลด์ดังลั่นจนคนที่เอาแต่เดินสำรวจห้องสะดุ้งและด้วยความอยากรู้อยากเห็น เธอรีบตามไปแอบฟังทันที
'งั้นฉันคงต้องกลับไปสะสาง'
เรื่องงานนั้นสำคัญ โดยเฉพาะกับลูกหนี้ที่พยายามเบี้ยวและหนีไปอยู่ต่างประเทศ ซึ่งแครลอไรลด์ก็จำต้องเข้าไปลุยเอง และคงต้องสั่งสอน
'แค่นี้ก่อนนะ' บอกออกมาแบบนั้นก่อนจะวางสาย เพราะสังเกตเห็นแขกที่มายืนแอบฟังเธอผ่านกระจกเงาที่สะท้อน
"อยากรู้ขนาดนั้ยเลยเหรอ"
"อุ้ย! น้องหมอแครล์" วิกานดาสะดุ้งโหยงที่เห็นแครลอไรลด์มาหยุดยืนอยู่ใกล้
"ทำไมต้องมาแอบฟัง คุณทำแบบนี้สองครั้งแล้วนะ"
"ก็ ก็มันเป็นนิสัย แก้ไม่หาย" บอกออกมาด้วยใบหน้าระรื่น นั่นทำให้แครลอไรลด์เดินหนีทันที
"เดี๋ยวสิน้องหมอแครล์ พี่ขอโทษ พี่ก็แค่เป็นห่วง เห็นน้องหมอแครล์เสียงดังโวยวายแบบนั้น พี่ก็เลย..."
"ก็เลยต้องเสียมารยาทมาแอบฟังน่ะเหรอ"
"ขอโทษ คราวหลังพี่จะพยายามไม่อยากรู้อยากเห็นเรื่องของน้องหมอแครล์"
ทั้งโมโหและหงุดหงิด แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่จ้องหน้าคนที่เอาแต่หน้ามุ่ยเขม็ง
"โกรธพี่รึไง พี่ก็ขอโทษแล้ว..."
"ไม่ต้องพูดแล้วค่ะ คุณไปอาบน้ำเถอะ" บอกแค่นั้นก็เดินหันหลังให้ แต่จู่ๆ ก็หยุดเท้ากึกเพราะเสียงคนด้านหลัง
"พี่หิว"
"ไปอาบน้ำก่อนค่ะ แล้วค่อยออกมาทานข้าว ฉันสั่งอาหารไว้แล้ว"
'ผ้าขนหนู เสื้อผ้า แปรงสีฟัน ฉันเตรียมไว้ให้ในห้องน้ำแล้ว ส่วนชุดก็ถอดไว้ในตระกร้าได้เลยจะได้รีบส่งซัก ตอนเช้าคุณจะได้มีใส่ไปทำงาน'
วิกานดาทวนคำพูดของแครลอไรลด์ที่เอ่ยสั่งเธออยู่หน้ากระจกภายในห้องน้ำอย่างปลื้มปริ่ม
เธอคิดเข้าข้างตัวเองไปว่าคนที่ถูกตามตื๊อเริ่มจะใส่ใจเธอมาบ้างแล้ว
แถมยังยิ้มแก้มปริ หยิบชุดนอนและชุดชั้นในขึ้นมาสำรวจ
"หืม เซ็กซี่เหมือนกันนะเนี่ย" เธอเอ่ยออกมากับชุดชั้นในลายลูกไม้ของแครลอไรลด์ที่วางไว้ให้ และไม่วายพลิกดูป้ายยี่ห้อไปด้วย
"ของแพงซะด้วย ช่างมีรสนิยมจริงๆ น้องหมอแครล์ของฉัน"
"และเพื่อเป็นการตอบแทนความดีของน้อง คืนนี้พี่จะถวายตัวให้น้องหมอแครล์" เอ่ยออกมาอย่างมุ่งมั่นหน้ากระจก
วิกานดาในชุดนอนเสื้อเชิ้ตสีขาวยาวคลุมเข่า เดินตรงมาทางแครลอไรลด์ที่ยืนเตรียมอาหารอยู่ในครัว แถมยังจงใจมาหยุดยืนอยู่เบื้องหน้าเจ้าของห้องด้วย
"หลบไปค่ะ"
"ให้พี่ช่วยมั้ยล่ะ" น้ำเสียงหวานหยดย้อยนั่นทำให้แครลอไรลด์ต้องเหลือบมอง
และก็ต้องชะงักไปเพราะท่าทางของคนตรงหน้า หล่อนจงใจเท้าข้อศอกไปกับเคาท์เตอร์ในครัว แถมยังแอ่นก้นให้เธออีก
"ทำอะไรอะ"
"พี่เซ็กซี่มั้ย" ถามพร้อมกับกัดปากตัวเองโชว์อีก
แน่นอนว่าวิกานดาต้องการจะอ่อย
"รกหูรกตา" พูดออกมาด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง ก่อนจะเดินปลีกตัวออกมา
"อะไรเนี่ย พี่อุส่าตั้งใจใช้ท่าไม้ตายเลยนะ"
ยิ้ม... คนที่เดินนำมาก่อนได้แต่แอบยิ้มขำให้กับท่าทางและคำพูดของวิกานดา
ก็หล่อนดูจะมั่นใจตัวเองแถมคงจะไม่รู้ตัวว่าท่าทางแบบนั้นมันตลกมากกว่าเซ็กซี่
และมหกรรมการอ่อยก็มาเป็นระลอก
"พี่จะกลืนกินน้องหมอแครล์ทั้งตัว เริ่มจากตรงนี้" วิกานดาแริ่มจิ้มอาหารจากกลางโต๊ะใส่จานตัวเอง
"ตรงนี้..." เธอจิ้มต่อ
"และก็... ตรงนี้" ไม่พูดเปล่า วิกานดาตักอาหารเข้าปาก
"กินดีๆ ได้มั้ย จะเล่นทำไม"
"อื้อ ได้สิ ถ้าคืนนี้ เราสองคน..."
"หยุดค่ะ ถ้าคุณอยากจะได้ฉัน วิธีการพูดสองแง่สองง่ามแบบนั้นมันไม่มีประโยชน์"
"น้องหมอแครล์พูดแบบนี้ก็แสดงว่าพี่ก็มีหวังแล้วใช่มั้ย" วิกานดาพูดออกมาด้วยหน้าตาตื่น
"ฉันเคยบอกคุณ ว่าฉันชอบมีความสัมพันธ์กับผู้ชาย"
"อืม พี่รู้แล้วน่ะ จะย้ำทำไม"
"ต้องย้ำเพราะคุณจะได้รู้ไว้ว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้"
"และฉันชอบคุณในโหมดวิชาการมากกว่า"
วิกานดาได้ยินแบบนั้นก็ทิ้งช้อนลงในจานอย่างหมดอารมณ์
"จืดชืด นี่พี่ชื่อวิกานดานะ ไม่ใช่วิชาการ" แถมยังบ่นออกมากับตัวเอง
"อิ่มแล้วใช่มั้ย"
"ใช่ พี่กินไม่ลงแล้วล่ะ"
แครลอไรลด์จึงถือโอกาสเดินมาใกล้และดึงแขนหล่อนขึ้นให้เเดินตามกันไป
"อะไรเนี่ยน้องหมอแครล์ จะไล่พี่กลับบ้านรึไง พี่ไม่กลับง่ายๆ หรอกนะ" วิกานดาเอาแต่พูดไม่หยุดปากอย่างไม่ลืมหูลืมตา
"เงียบและก็นั่งลงค่ะ"
หยุดกึกทันที ด้วยสติ พร้อมมองรอบตัว ก็แครลอไรลด์พาเธอมาหยุดยืนในห้องรับแขก และก็ยอมทรุดตัวลงนั่งตามที่บอก เพราะเห็นว่าเจ้าของห้องก็นั่งลงแล้ว
"โอ้ย!" ซึ่งเพียงเธอนั่งลงเพียงไม่ถึงเสี้ยวนาที ก็ถูกแครลอไรลด์ดึงขาให้ยกขาขึ้นมาพาดกับหน้าตักตัวเอง
"พี่เจ็บนะน้องหมอแครล์"
"ไม่ได้บอกหมอเหรอคะว่ามีแผลที่หัวเข่าด้วย"
"ก็เจ็บที่มือมากจนลืม" บอกออกมาพร้อมแอบสำรวจแครลอไรลด์ที่กำลังเลิกชายเสื้อเธอขึ้นเพื่อให้เห็นแผลที่หัวเข่า
"มันบวมด้วยนะ" ไม่พูดเปล่ายังหยิบอุปกรณ์ล้างแผลออกมา
"แหม อ่อนโยนก็เป็นนะเนี่ย โอ้ย..." ไม่ทันขาดคำก็ร้องออกมาเพราะถูกสำลีกดที่แผล
"ทนหน่อยสิคะ อย่าร้อง" แครลอไรลด์ได้ทีเอ่ยต่อว่าออกมาอย่างไม่จริงจังนัก
"ก็ทำเบาๆ สิจ๊ะ"
"ก็หยุดสำออยสิคะ" ต่อว่าออกมาโดยไม่มองหน้า
"ใจร้าย โอ้ยย" และเหมือนถูกแกล้ง
"น้องหมอแครล์พี่เจ็บนะ"
"ก็ถ้าป้ารักตัวเอง ไม่มัวเอาแต่เล่น คงไม่ต้องถึงมือฉันหรอกค่ะ ไปถึงโรงพยาบาลแล้วทั้งที ลืมได้ไงว่าที่เข่าก็มีแผล"
วิกานดานั่งเงียบกริบ แต่สักพักก็เผลอยิ้มออกมากับความเอาใจใส่ของคนปากแข็ง
"ที่ฉันต้องทำแบบนี้ เพราะป้าเป็นเพื่อคุณชมค่ะ อย่าคิดลึก"
รอยยิ้มคนฟังสลดลงทันที
- ผู้เขียน
