ห้องผู้บริหาร
" ทำไมฉันต้องโมโหขนาดนี้นะ แล้วทำไมเด็กบ้านั่นต้องไปจูบไปกอดกับคนอื่นด้วย บ้าๆ ที่สุด"
นีรนุชทุบโต๊ะแล้วคว้างปาสิ่งของที่อยู่ใกล้มือทิ้งลงจากโต๊ะทำงานด้วยอารมณ์โมโห และหงุดหงิดตัวเองที่บ้าไปรู้สึกอะไรกับเด็กนั้น
โดยลืมไปว่าคนที่สั่งให้อรรถพลทำทุกๆ อย่างคือตัวเธอเองทั้งนั้น กริ่งๆๆๆ~
" มีอะไร!" อยู่ดีๆก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทำให้คนที่อารมณ์ไม่คงที่รับสายด้วยเสียงเหวี่ยงใส่
" ยุ่งอยู่รึเปล่าครับน้องนุช เย็นนี้มาทานข้าวกับพี่นะครับ " นายภูวดลอีกแล้วทำไมชอบโทรมาเวลาเธอโมโหนักนะตาบ้านี่
"ยุ่งค่ะ! ยุ่งมากๆ แล้วก็ไม่สะดวกไม่ว่างไปกินข้าวอะไรกับใครทั้งนั้น เลิกมาตอแยนุชสักทีต่างคนต่างอยู่แบบเดิมไม่ได้รึไงตาบ้า" มาเป็นชุดเลย เขานี่ช่างโชคดีจริงๆ โทรมาทีไรถูกเวลาทุกที
" ไม่เป็นไรครับ ไม่ว่างไม่เป็นไรแต่จะให้พี่เลิกชอบเลิกยุ่งกับน้องนุชค...ง ตู๊ดๆๆ อะ..อ่าว ฮัลโหลๆๆ น้องนุช"
ย
