มะปรางเปลี่ยนสีหน้าให้ดูเป็นปกติ ราวกับว่าสิ่งที่รามเอ่ยมานั้นเธอไม่รู้สึกอะไร แล้วไงละที่เธอโดนพิษไข้เล่นงานก็ไม่ใช่เพราะเขาหรอกเหรอ เธอโกรธ เธอเกลียดที่เขาไม่ข่มอารมณ์ใคร่ตัวเองแล้วจัดหนักถึงขั้น
“แต่ที่ฉันไม่สบายก็เป็นเพราะพี่” มะปรางจ้องรามอย่างเอาเรื่องสุดๆ พร้อมกับปัดแขนของรามที่ค้ำยันผนังนั้นออกจากตัวเธอ ราวกับรังเกียจรามถึงกับซวนเซ
“เธอ...” รามจ้องหน้ามะปรางอย่างไม่พอใจ ที่เธอผลักเขา
“ทำไม ที่วิ่งตามฉันต้อยๆ นี้คือไร ติดฉันเหรอคะพี่...ราม” มะปรางกดเสียงรอดไรฟัน พร้อมกับเผชิญหน้าเขาอีกครั้ง หลังจากที่คืนนั้นเธอพลาดท่าให้กับราม
“มีดีอะไรให้ฉันวิ่งตาม หน้าอกก็งั้นๆ หุ่นก็ผอม จับส่วนไหนตรงไหนก็มีแต่กระดูก แห้งไปหมด ฉันกระแทกใส่อันนั้นแทบหัก แต่เธอก็ไร้อารมณ์สิ้นดี” รามไม่พูดเปล่าแต่กับปลายสายตาเหลือบมองร่างบางผมจุกในชุดนักศึกษาอย่างพิจารณา
“พี่มีสิทธิ์ไรมาวิจารณ์ รูปร่างหุ่
