ด้านมะปรางหลังจากที่รามปล่อยให้ปากของเธอเป็นอิสระแล้วนั้น
!! ตุบ !! มือเรียวทุบเข้าที่หน้าอกหนาไปอีก 1 ที นัยน์ตาทั้งสองคู่ประสานเข้าหากัน แต่รามไม่ยอมปล่อยมือออกจากเอวของเธอ ริมฝีปากเรียวเล็กเม้มเข้าหากันด้วยท่าทีโกรธจัด
“เธอจูบฉันเอง ฉันจะถือว่าเป็นของขวัญวันเกิดที่เธอตั้งใจมอบให้ฉัน จูบกับเธอ...” ใบหน้าอันหล่อเหลากระตุกรอยยิ้มให้กับเธอ มะปรางได้แต่จ้องหน้าเขา
“มันเป็นอุบัติเหตุ”
“ฉันถือว่าเธอจงใจ” เธอขี้เกียจเถียงกับเขา
“นี้นายปล่อยฉันนะ” รามกอดมะปรางเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย
“เลิกเรียกฉันว่า นาย ฉันเป็นพี่ชายเพื่อนสนิทเธอ” รามจ้องหน้ามะปราง
“นาย...” ยิ่งมะปรางไม่ยอมเรียกเขาดีๆ รามกับนิ่งบดขยี้ริมฝีปากลงอย่างหนักอีกครั้งและอีกครั้ง ด้านมะปรางที่ไม่ทนกับคนนิสัยประเภทนี้ อยากจะแหกปากขึ้นมาแต่ติดที่ว่าฉันทับอยู่บนตัวเขา ถ้าใครมาเห็นสภาพฉันกับเขาตอนนี้คงไม่ดีแน่ ภาวนาอย่าให้ใครมาเจ
