ตอนที่10
1505 คำ
"หน้าไปโดนอะไรมาครับ" ภพภูมิถามเมื่อเห็นรอยแดงที่หน้าผู้ร่วมลงทุนของเขา ลัมถูหน้าตัวเองเบาๆแต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา
"เอาเป็นว่าสุดสัปดาห์นี้เลยนะครับ" ภพภูมิบอกบทสรุปเรื่องงานเลี้ยงหลังเซ็นต์สัญญา ลัมพยักหน้ารับรู้
ไอรดามาทำงานปกติแต่ก็ไม่ยอมมาพร้อมเขา ลัมเลยต้องขับรถตามตูดรถเมย์เพื่อมาส่งเธอทุกเช้า
=br=
ที่คอนโด
"เมื่อไหร่อาโนจะไปโรงเรียนได้ครับแม่"เด็กชายถามแม่เสียงอ้อน เขาเบื่อจะแย่แล้วอยากไปเล่นกับเพื่อนๆเต็มที
"เดี๋ยวแม่ถามคุณหมอให้นะครับ" ไอบอกแล้วจูบหัวเล็กอีกครั้ง
"วันนี้อาโนเล่นเตะบอลกับพ่อด้วยล่ะ" อาโนเล่าทั้งที่มือยังระบายสีอยู่บนโต๊ะเตี้ยๆ
"อย่าเรียกคุณอาว่าพ่อสิครับ"ไอบอกพร้อมหยิบสีที่ใช้แล้วของลูกชายมาเหลาใหม่ให้พร้อมวางสวยงามลงในกล่อง
"ก็อาลัมน่าสงสารออกครับ อาลัมไม่มีพ่อแม่"
ไอรดาถอนใจ ไม่มีพ่อแม่แต่ความรักเขาไม่เคยขาดหรอก คนอย่างลัมไม่น่าสงสารเลยสักนิด
=br=
พออาโนหลับแล้วไอก็ลุกขึ้นทำงานที่เอากลับมาบ้านด้วยต่อ
'คอแห้งจัง' หญิงสาวลุกจากงานตรงไหนเพื่อจะไปกินน้ำที่อยู่ในครัวแต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นคนตัวสูงนั่งดูทีวีอยู่บนโซฟา รำบากใจเหมือนกันนะที่ต้องใช้ชีวิตร่วมกับคนแปลกหน้าเนี้ย ไอที่หยุดฝีเท้าไม่ได้จำต้องพาตัวเองเดินผ่านลัมไปยังห้องครัว
"...."
ไอที่กำลังดื่มน้ำอยู่สัมผัสได้ถึงความอุ่นร้อนจากกายบุรุษจากทางด้านหลัง แขนแข็งแรงโอบกอดเธอไว้หลวมๆอย่างถือดี
"พี่ขอโอกาสได้ไหม"เสียงทุ้มกระซิบบอกข้างแก้ม
"ไม่"
"พี่จะไม่ทำเหมือนเดิม"ลัมก้มหน้าสำนึกผิด
"......"
"......"
"ไม่มีใครเปลี่ยนได้หรอก สุดท้ายเราก็กลับไปเป็นคนเดิม คนที่เคยเป็นมาตลอด"ไอบอกเสียงเรียบ
"ไอ..."
"ที่สำคัญกว่าสิ่งอื่นใด.."ไอหันกลับมาเผชิญหน้ากับคนตัวสูง
"....."
"ฉันไม่รักคุณ"เสียงบอกที่แผ่วเบากลับดังชัดเจนในโสตประสาท
=br=
=br=
วันงานเลี้ยงลงนามร่วมทุนโครงการสร้างโรงแรมระดับไฮคลาสในหลายๆประเทศ ทั้งภพภูมิและลัมต่างเป็นที่สนใจของทั้งนักข่าวและทุกคนงาน ไอรดาในวันนี้แต่งกายด้วยชุดราตรีหรูหราจากแบรนด์ดังและการแต่งหน้าขั้นสุดของช่างแต่งหน้าที่มีค่าตัวแพงอันดับต้นๆของประเทศ ไม่ต้องอธิบายเลยว่าคนที่มีต้นทุนความสวยอยู่แล้วมาบวกกับปัจจัยภายนอกจะสวยสะดุดตาแค่ไหน
กลายเป็นว่าวันนี้ความเด่นของ2บอสยังไม่เท่าไอรดาที่ยังถูกนักข่าวถ่ายรูปไม่หยุด เธอเป็นใครกัน ผู้คนอยากร่วงรู้จัก
"เลขาผมเอง" ภพภูมิบอกอย่างภูมิใจ นี่แหละนะ หน้าตาของบริษัท ไม่เสียแรงที่ลงทุนจ้างสไตค์ลิสให้ ออกงานทีทำเอาเขายิ้มไม่หุบทั้งที่คนถูกชนไม่ใช่เขา
"ผมนึกว่าคุณเปิดตัวคู่หมั่นซะอีก" นักธุระกิจท่านหนึ่งที่มาร่วมงานบอก
"ฮ่าๆๆๆ อย่างผมคงไม่หมั่นหรอกครับ แต่งฟ้าผ่าเลย" ภพภูมิว่าพร้อมโอบไหล่ไอรดาที่ยืนยิ้มอยู่ข้างจนลัมแอบหงุดหงิดใจอยู่เนืองๆ 'แต่งฟ้าผ่าหรอ ชิ!'
=br=
"ไม่เป็นไรครับแม่ อาโนโตแล้ว อาโนอยู่กับคุณพี่เลี้ยงได้" เด็กชายบอกแม่ผ่านวิดิโอคลอ คงมีแต่เธอคนเดียวละมั้งที่งอแงอยากกลับไปกอดลูก
"ครับ แล้วแม่จ๋าจะรีบกลับนะ"ไอยิ้มผ่านจอ
"รักแม่ครับ" อาโนจุ๊บแม่บนมือถือ
ไอรดายืนมองวิวด้านนอกอาคารเพราะยังไม่อยากกลับเข้าไปในงาน เธอไม่ชินกลับการเป็นที่สนใจจนเกินไปของผู้คน
ลัมยืนมองเธออยู่เงียบๆเหมือนพวกสโตกเกอร์โรคจิต เขาไม่อาจละสายตาจากเธอไปได้เลยราวกับคุณพ่อที่คอยจับตามองลูกน้อยสัยขวบเศษ
ชุดที่เปิดเผลยแผ่นหลังบางลงมาถึงเอวของเธอทำให้เขาใจสั่น ถ้าร่างกายนี้ตกไปเป็นของใครเขาคงขาดใจตายเป็นแน่
"พี่ลัม" ไอรดาวัย19พยายามดึงผ้าห่มมาปิดเรืนร่างเปลือยเปล่าด้วยความเขิลอาย
"มาให้พี่กอดหน่อย" ลัมกระตุกผ้าห่มแกล้งเบาๆ ยิ่งเห็นเธออายเขายิ่งอยากแกล้ง
ลัมกอดคนตัวเล็กกว่าไว้จนมิด พอได้มีอะไรกันแล้วเธอและเขาต่างรู้สึกมีบางอย่างเพิ่มขึ้นอีกเท่าตัว อาจจะเหมือนเป็นคนๆเดียวกันละมั้ง
=br=
"อย่ามองเลขาผมอย่างนั้นสิครับ" ภพภูมิแซะลัมที่เอาแต่จ้องแผ่นหลังบางอย่างไม่วางตา
"ผมไม่ได้คิดลามก"เสียงทุ้มบอกเรียบๆราวกับคุยเรื่องทั่วไปกันอยู่
"คร๊าบบ" ภพภูมิเองก็ดูออก มันเป็นสายตาของความโหยหาอีกแบบ
"ลูกยอมเรียกผมว่าพ่อแล้วนะ" ลัมบอก ไม่ได้จะอวด แต่แค่อยากบอกให้ใครสักคนฟัง คนที่ใกล้เคียงคำว่าเพื่อนที่สุด
"งั้นหรอครับ"
"แต่เขายังไม่รู้ว่าผมเป็นพ่อ"
"อืม"
"ถ้ารู้..เขาจะรับพ่อที่ทิ้งเขากับแม่ให้รำบากได้หรือเปล่า" ลัมเหมือนถามตัวเอง
".....อย่าเมานะครับ กลับบ้านดีๆ"
ลัมหันมามองเพื่อนร่วมธุระกิจก่อนกรอกเหล้าเพียวๆในมือเข้าปากเพื่อบอกให้รู้ว่าคนอย่างลัมไม่รู้จักคำว่าเมา
=br=
"ฉันไม่กลับกับคุณ" ไอรดาที่หน้าแดงด้วยฤทธิ์แอลกอฮอบอก
"ถ้าให้คุณภพไปส่งที่คอนโดเก่า ไอต้องเสียเวลากลับมาที่คอนโดพี่อีกนะ" เพราะไอรดาปิดเรื่องที่ย้ายไปอยู่คอนโดลัมกับภพภูมิ
"ฉันจะไปแท็กซี่"
"เขาคงไม่ยอมให้ไอกลับแท็กซี่" ลัมบอก นั่นก็จริง
"พี่จะบอกว่าเป็นทางผ่านและไม่อยากให้เขาวกไปวนมาระหว่างคอนโดไอกลับบ้านเขา เคไหม" เหตุผลลัมทำให้ไอยอมจำนน เอาเถอะ แค่กลับด้วยกัน
=br=
"ก็ตามนั้น" ลัมบอกกับภพภูมิ เขามองหน้าไอเพื่อได้รับการยืนยัน
"ครับ กลับดีๆล่ะ ถึงแล้วโทรหาด้วยนะ" ภพภูมิบอกไออย่างเป็นห่วง ก็ผู้ชายมันไว้ใจได้ที่ไหนกัน
"ค่ะบอส"
=br=
ที่คอนโด
อาโนหลับแล้วพร้อมพี่เลี้ยงที่นอนอยู่ข้างๆ ไอพยายามทำทุกอย่างให้เงียบแล้วออกมานอนที่โซฟาห้องรับแขกหลังจากโทรรายงานตัวกับภพภูมิแล้ว
"ไอไปนอนห้องพี่ไหม เดี๋ยวพี่ออกมานอนข้างนอกเอง" ลัมที่กำลังใช้ผ้าขนหนูผืนน้อยเช็ดหัวอยู่บอก
"หึ" ไอปฏิเสธทั้งที่ยังหลับตา ตอนนี้หัวเธอหมุนติ้วไปหมด ทำไมใครต่อใครต้องคะยั้นคะยอให้เธอดื่มด้วยนะ
ลัมยืนมองไอที่นอนหลับตาพริ้มแล้วนึกขำชุดนอนแขนยาวขายาวลายการ์ตูนของเธอ โตจนมีลูกแล้วยังเป็นเด็กอยู่อีก ลัมหรี่ไฟให้มืดลงจนไอหลับสนิท เขาจึงช้อนร่างเล็กที่ดูไม่ค่อยจะสบายตัวเข้าไปนอนในห้องของเขา ฤทธิ์จากแอลกอฮอทำให้ไอไม่รู้สึกตัวเมื่อถูกอุ้ม
เธอตัวเล็กเบาแถวยังนุ่มนิ่มอีกต่างหาก ลัมค่อยๆวางเธอลงบนเตียงนุ่ม เขาลงมานอนข้างๆ และถือวิสาสะกอดเธอ การได้ใกล้ชิดไอรดาขนาดนี้ยิ่งหวนให้คิดถึงภาพวันเก่าที่มีความสุขกับเธอ ไอที่หันมายิ้มให้ทุกครั้ง คิดถึง!
ลัมห่มผ้าให้หญิงสาว มือหนาปัดเรือนผมที่ละอยู่บนดวงหน้าออกอย่างแผ่วเบา แก้มเนียนใสทำให้ลัมเผลอก้มลงไปจูบ ความรู้สึกบางอย่างช่วยเต็มเติมความโหวงเหวงที่มีในใจมานาน เขาอยากตักตวงมันอีก แต่อีกใจก็ไม่กล้า ลัมกลัวไอจะเกลียดเขาไปมากกว่านี้
ลัมรีบสลัดความรู้สึกบางอย่างออกจากใจแล้วกลับไปนั่งพิงหัวเตียงตามเดิม
=br=
ผ่านไปเกือบชั่วโมงลัมก็เริ่มง่วง เขาช่างใจว่าจะออกไปนอนข้างนอกอย่างที่ควรหรือนอนข้างๆเธอที่มีที่นอนเหลือเฟือดี แล้วความคิดฝ่ายมารก็ชนะ
ไม่แค่นอนเปล่า ลัมยังพาตัวเองไปกอดร่างเล็กตามความต้องการของตัวเอง
"อืออ" ไอผละหนีเมื่อรู้สึกอึดอัด
ฟอด จมูกโด่งฝังจมไปในเนื้อแก้มเนียนใสของคนที่นอนหายใจสม่ำเสมอ
"ไอ" ลัมเรียกเธออย่างหวงแหน
"พี่รักไอมากนะ" ลัมบอกกลับร่างไร้สติ หัวใจเขาเริ่มพองโตทุกครั้งที่ใกล้ชิดเธอ
=br=
=br=
=br=
- ผู้เขียน
