ตอนที่ 3 เรียก 'พี่' สิครับหนู
1150 คำ
ตอนที่ 3
กริ๊ง กริ๊ง
เสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์ดังปลุกร่างบางบนเตียง เธอพลิกตัวอยู่หลายครั้งจนสุดท้ายก็ทนต่อเสียงมันไม่ไหว ต้องกระเด้งตัวลุกขึ้นนั่งสะลึมสะลือ
“ใครโทรมาป่านนี้นะ”
ดวงตาคู่สวยปรือขึ้น พยายามกวาดสายตาหาโทรศัพท์เจ้าปัญหาที่ส่งเสียงร้องเรียกแต่เช้า
“ฮัลโหล”
“ฉันหิวข้าว”
“ขอโทษนะคะไม่ใช่ฟู้ดแพนด้า”
นิ้วเรียวกำลังจะกดตัดสาย แต่ประโยคถัดมาจากปลายสายทำให้เธอรีบหยิบโทรศัพท์มาแนบหูอีกครั้ง
“ถ้าเธอไม่มีข้าวเช้ามาให้ฉัน ฉันคงต้องเอาตำรวจไปเสิร์ฟเธอแทนในข้อหาทำร้ายร่างกาย”
“ทิศใต้ นายเอาเบอร์ฉันมาจากไหน!!”
“หึหึ คิดว่าจะหนีฉันพ้นรึยังไงชูครีม”
ริมฝีปากอิ่มเม้มเข้าหากัน ชูครีมนึกว่าเรื่องระหว่างเธอกับเขาจะจบกันตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว
แต่เธอคงคิดผิด เพราะเขาเล่นโทรมาหาเรื่องแต่เช้าขนาดนี้
“อย่าคิดนานครับหนู หนูมีแค่สองทางเลือกคือหาข้าวเช้ามาให้ฉัน หรือต้องให้ฉันเอาตำรวจไปหา”
“ฉันไม่เลือกอะไรทั้งนั้น ฉันจ่ายค่ารักษาไปแล้วไง มันควรจบได้แล้วนะ”
“191 นี่เบอร์สถานีตำรวจมั้ยน้า”
ริมฝีปากอิ่มเม้มเข้าหากันอีกครั้ง ชูครีมสูดลมหายใจเข้าปอดก่อนจะกระแทกเสียงใส่ปลายสาย
“เออ ขอสองชั่วโมง”
“เธอจะบ้าเหรอ ไปซื้อข้าวถึงเชียงใหม่รึไง”
“ฉันก็ต้องอาบน้ำแต่งตัวก่อนสิ ไหนจะทำผมกับแต่งหน้าอีก”
“ครึ่งชั่วโมง ฉันต้องเห็นเธออยู่หน้าคอนโด”
ปิ๊บ
ชูครีมมองหน้าจอโทรศัพท์พลางอ้าปากพะงาบ ๆ ก่อนจะกรีดร้องออกมาสุดเสียงด้วยความโมโห
“กรี๊ด ไอ้ผู้ชาย... ไอ้ ไอ้”
เมื่อนึกคำด่าไม่ออก เธอเลยตัดสินใจนั่งสงบสติอารมณ์และรีบวิ่งเข้าไปอาบน้ำ
หญิงสาวลดขั้นตอนการเตรียมตัวออกจากบ้านทุกอย่าง ทั้งไม่แต่งหน้า ไม่ม้วนผมลอน และไม่เลือกชุด
“เอาวะ สภาพนี้ก็สวย ชูครีมซะอย่าง”
วันนี้เธอใส่เป็นสายเดี่ยวซาตินกับกางเกงยีนขาสั้นที่คว้ามาได้ หน้าสดไร้เครื่องสำอางใด ๆ ผมมวยขึ้นด้านบนลวก ๆ
เรียกได้ว่าไม่ใช่เธอเลย ปกติเธอจะแต่งตัว แต่งหน้าแบบครบเครื่องตลอดหากต้องออกมาด้านนอก แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังดูสวยมากอยู่ดี
“ซื้อโจ๊กไปละกัน”
ชูครีมแวะซื้อโจ๊กหน้าคอนโดตัวเองก่อนจะเรียกวินมอเตอร์ไซค์ไปยังโลเคชันที่ทิศใต้แชร์มา ขืนให้เธอขับรถไปเองมีหวังไม่ทันแน่
“เลตไปหนึ่งนาที ยี่สิบสองวินาที”
ดวงตาคู่สวยค้อนขวับใส่บุคคลหน้าหล่อที่กำลังยืนวางมาดดูนาฬิกาอยู่ตรงล็อบบี้คอนโดของเขา
“คนนะไม่ใช่โดเรมอนที่จะมีประตูข้ามมิติ”
“ครั้งแรก ฉันยังไม่ถือสาแล้วกัน นี่ซื้ออะไรมา”
“โจ๊ก”
“ฉันชอบทานโจ๊กตอนเช้านะ เป็นเมนูง่าย ๆ ดี แต่เธอรู้ใช่มั้ยว่าฉันทานเฉพาะโจ๊กหมูสับ และต้องเป็นหมูสับไร้มัน ข้าวที่ใช้ทำคือข้าวกล้องเท่านั้นนะ ข้าวขาวฉันไม่กิน ไข่ต้องเป็นไข่ออนเซนเท่านั้น ฉันไม่ชอบไข่ลวกธรรมดา”
ทิศใต้ร่ายยาวในขณะที่คนฟังอย่างชูครีมอ้าปากค้างไปแล้ว เธอไม่เข้าใจตั้งแต่หมูสับไร้มันแล้ว
“ฉันเป็นคนกินง่ายน่ะ ว่าแต่โจ๊กเธอมีคุณภาพตามที่ฉันบอก
รึเปล่า”
“นายจะบ้าเหรอ ฉันจะไปหาของแบบนั้นได้ที่ไหน”
“พี่”
ทิศใต้ไม่ตอบคำถาม แต่ย้ำคำว่าพี่แทน
“ฮะ?”
“เรียกพี่ว่าพี่”
“เรื่องมากจังว่ะ”
ชูครีมเบนหน้าไปบ่นคนเดียว ก่อนจะหันกลับมายิ้มกลบเกลื่อน
“ฉันไปได้ยัง ง่วง จะไปนอนต่อ”
“หนู”
คิ้วสวยขมวดเข้าหากันพร้อมมองซ้ายขวา แล้วพูดออกไปตามที่ใจคิด
“ไหนหนู ไม่เห็นจะมีเลย”
ทิศใต้ส่ายหน้าเบา ๆ ก่อนจับหน้าเธอให้หันมองเขา
“เรียกแทนตัวเองว่าหนูครับ”
“ไม่เอาอะ ขนลุก”
“หนึ่ง เก้า หนึ่ง”
“เหอะ ขู่เก่ง ขู่เป็นอยู่เรื่องเดียวรึไง”
“เรื่องอื่นพี่ก็ขู่เก่ง อยากลองมั้ยล่ะ”
ทิศใต้โน้มหน้าเข้ามากระซิบข้างหูเธอ เป็นผลให้คนฟังอย่างชูครีมถึงกับหน้าแดง
เธอกระแอมเล็กน้อยก่อนจะรีบเปลี่ยนเรื่อง
“หมดเรื่องหนูแล้ว หนูกลับก่อนนะ”
ชูครีมหันหลังเตรียมจะกลับ แต่ไม่ทันที่จะได้ก้าวออก มือหนาก็คว้าข้อมือเธอไว้เสียก่อน
“ทานข้าวด้วยกันก่อนสิ”
“ไม่เอาอะ จะนอน”
“ยังไงหนูก็ต้องขึ้นไปเพราะวันนี้แม่บ้านพี่ลาป่วย”
“แล้ว?”
“หนูก็ต้องทำแทนไงครับ”
ชูครีมส่ายหน้ารัว รีบปฏิเสธออกไปทันควัน
“ไม่มีทาง”
แม้จะปฏิเสธหัวชนฝาแต่สิ่งที่ทิศใต้ใช้ขู่เธอก็ทำให้ต้องยอมขึ้นมาบนคอนโดเพื่อทำความสะอาดตามคำสั่งเขา
เธอลอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ก่อนจะพยายามหลบสายตาจากเรือนร่างกำยำของบุคคลตรงหน้า
เพราะเมื่อเข้ามาในห้อง ทิศใต้ก็ถอดเสื้อออกเหลือเพียงแต่กางเกงขาสั้นแบรนด์ดังไว้
“รู้งี้เล็งให้สูญพันธุ์ไปเลยดีกว่า”
ชูครีมแอบหันมาพูดกับตัวเอง หญิงสาวนึกหมั่นไส้ที่ทิศใต้อวดหุ่นสุดแซ่บอย่างไม่มียางอาย
ซึ่งเธอไม่รู้เลยว่าคนที่กล่าวถึงได้ยินเต็มสองหู
“ชูครีมมานี่หน่อยดิ”
“อะไรอีกล่ะ คนกำลังจะกวาดบ้านให้ไม่เห็นรึไง”
“มานี่ก่อนเถอะน่า”
สุดท้ายชูครีมก็ต้องเดินเข้าไปหาเจ้าของร่างสูงที่ยืนหล่อพิงขอบเคาน์เตอร์อยู่
“อะไร”
เธอถามด้วยสีหน้าและน้ำเสียงเบื่อ ๆ แต่ทิศใต้กลับมองชูครีมด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม ทั้งยังนึกสนุกอยากแกล้งคนตรงหน้าเข้าไปใหญ่
“อ้าปากแล้วกินมันเข้าไป”
ชูครีมกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ คำพูดทิศใต้สองแง่สองง่ามไม่พอ เขายังเบียดกายเข้าหาเธอจนรู้สึกได้ถึงความใหญ่โตบางอย่างที่เสียด
สีหน้าขาอยู่
“กะ… กินอะไร ไม่กิน >_<”
แก้มแดงระเรื่อด้วยความผิดปกติบางอย่างในร่างกายโดยปราศจากการแต่งเติมสีใด ๆ
“พี่หมายถึงโจ๊ก หนูคิดอะไรครับ”
“อ้าว ก็ไม่รู้จักพูดให้เคลียร์”
ชูครีมว่าก่อนจะอ้าปากรับโจ๊กจากช้อนที่ทิศใต้ยื่นให้
“ก็ปกตินี่ อร่อยด้วยซ้ำ พี่ไม่ชอบเหรอ”
“ชอบ พี่ชอบ...”
“...”
“ก็เลยอยากให้หนูกินด้วย”
- ผู้เขียน
