หลังจากไปส่งพี่ธามที่สนามบินเสร็จฉันก็กลับมาที่ห้อง มองซ้ายมองขวาก็เห็นแต่ภาพของพี่ธามทุกมุม น้ำตาก็ไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว
"พิชชาคิดถึงพี่ธามค่ะ ฮึกๆๆ "
ฉันนอนฟุบอยู่ตรงโซฟาร้องไห้น้ำตานองหน้า ก่อนจะเผลอหลับไปโดยไม่รู้ตัว
5.00 PM
ก๊อกๆๆๆๆ
ฉันตกใจตื่นขึ้นมาเพราะได้ยินเสียงเคาะประตูดังขึ้นฉันขยี้ตาเบาๆก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นเดินตรงไปทางประตูก่อนจะบิดลูกบิดแล้วเปิดประตูออก
" พิชชาไอจะชะ เฮ้ยยย ทำไมยูโทรมแบบนี้เนี้ย ร้องไห้เหรอ"
ยัยเชลีนมองหน้าฉันอย่างตกใจ ฉันพยักหน้าเบาๆก่อนจะร้องไห้ออกมาอีกรอบ
"ฮึกๆ พี่ธาม ฮือๆ พี่ธามไปแล้ว"
ฉันเอามือปิดหน้าแล้วก็ร้องไห้ออกมาเหมือนต้องการระบายความเสียใจออกมา ยัยเชลีนถอนหายใจออกมาเบาๆ
" พี่เขาได้แกแล้วทิ้งเหรอ? "
ฉันเงยหน้าถลึงตาใส่ยัยเชลีนจนยัยนั้นหัวเราะขำๆรีบยกมือห้ามก่อนที่ฉันจะทำการเอาเลือดหัวมันออก ชิยัยบ้านี่ กล้าดียังไงคิดแบบนั้นเนี้ย
" ยัยบ้า พี
