6
1038 คำ
Chapter 6
ผ้าขนหนูนั่นก็หมิ่นเหม่จนเกินไป ถ้ามันหลุดขึ้นมาเธอคงได้เห็นส่วนสงวนของเขา แค่คิดก็รู้สึกสยองแล้ว
“ยังไม่ตอบเลยว่าจะหนีออกไปจากห้องทำไม”
“คือว่าแก้ม แก้มว่าเราข้ามเรื่องนี้กันไปก่อนนะคะ” เธอกัดปากครุ่นคิด ก่อนจะรีบเปลี่ยนเรื่อง
“ไม่ เฮียอยากรู้” ท่าทีของเขาดูผ่อนคลายไม่น้อย เขาเดินไปนั่งที่โซฟาราคาแพงในห้องนั่งเล่น ก่อนจะรินไวน์แล้วก็ดื่ม
เธอกลืนน้ำลายลงคอ ไม่ใช่กระหายอยากดื่มไวน์กับเขาด้วย แต่เธอกำลังกลัวเขา ผู้ชายตัวโตดูน่าเกรงขามแบบเขาก็เหมือนราชสีห์
ราชสีห์ติดบ่วงนายพรานยังให้หนูช่วยเลย เธอคงต้องทำตัวเป็นหนูสินะ
แก้มหอมใจกล้าเดินไปทรุดนั่งลงตรงกันข้ามกับเขา เขายกเท้าขึ้นพลางยืดขา พิงร่างไปกับโซฟาด้วยท่าทีสบาย ในมือยังถือแก้วไวน์แล้วจิบเบา ๆ ด้วยท่าทีผ่อนคลาย
“แก้มอยากตกลงกับเฮีย”
“ไม่เอาน่า ถ้ายังไม่ตอบคำถาม เฮียจะไม่ตกลงอะไรด้วยทั้งนั้น”
“เฮียจะกวนโมโหแก้มไปถึงไหน”
“แล้วเธอจะหนีออกจากห้องหอทำไมล่ะ”
“ก็ชุดแต่งงานบ้าบออะไรก็ไม่รู้ รูดซิปด้านหลังก็ไม่ได้ อุ๊ย!” เธอยกมือขึ้นอุดปากตัวเอง พลางมองเขาตาโต
ไม่น่าหลุดปากเลย แก้มหอมอยากจะกระทืบเท้า กรีดร้อง โมโหที่เขาพูดจายั่วแหย่ให้เธอหลุด แต่เธอก็ต้องสงบสติอารมณ์เอาไว้
“อ้อ...” เขาครางออกมาคล้ายรับรู้ มองเธอไม่วางตา
“เฮียมองแก้มทำไม” เธอเอ่ยถามเสียงสั่น เริ่มหวาดระแวงเขาอีกครา
“เคยหรือยัง”
“อะไรเคยหรือยัง” หัวใจของแก้มหอมเต้นรัวเร็ว หวาดกลัว หวาดหวั่น ระแวดระวัง เธอรู้สึกเหนื่อยล้า แต่ก็จะหมดแรงตอนนี้ไม่ได้ มือเธอชื้นไปด้วยเหงื่อ เหมือนต้องเจรจาธุรกิจสำคัญที่มิอาจหลีกเลี่ยงได้
“เคยกับผู้ชายหรือยัง” เขาถามซ้ำ กวาดสายตามองเธออย่างแทะโลม แก้มหอมหน้าแดง แก้มร้อน รู้สึกโกรธจนอยากจะตะบันหน้าเขาให้คว่ำ
“บ้า แก้มไม่ใช่คนสำส่อนเหมือนเฮียนะ” ประโยคของเธอทำให้เขาหัวเราะเบา ๆ
“เฮียหัวเราะอะไร”
“ก็ดี แม่ของเธอเอาเงินค่าสินสอดไปจากพ่อของเฮียตั้งเยอะ ถ้าได้ของหลวมโพรก ผ่านสมรภูมิมาเยอะ ช่วงล่างใช้การไม่ได้แล้ว คงขาดทุนน่าดู” ประโยคเชือดเฉือนของเขาทำให้เธอรู้สึกโกรธจนหน้าชา
เขาทำเหมือนเธอคือสินค้าที่ต้องประเมินราคาให้ดี ไม่อย่างนั้นจะขาดทุน
“แก้มไม่ใช่สินค้านะ”
“แต่ก็เกือบ”
“แก้มอยากตกลงกับเฮีย”
“ตกลงว่า”
“เราไม่อยากแต่งงานกัน จะฝืนกันไปทำไม แม่รับสินสอดพ่อเฮียมาเท่าไหร่ แก้มจะทำงานชดใช้คืนให้ ดีไหม”
“ดี แต่เธอจะมีปัญญาชดใช้ให้เฮียเหรอ”
“แล้วมันเท่าไหร่ล่ะ” เธอไม่รู้หรอกว่ามารดาไปตกลงกับบิดาของเขาเรื่องสินสอดทองหมั้นเท่าไหร่
“สิบล้าน”
“ก็แค่สิบล้าน ห้ะ! สิบล้าน มะ... ไม่จริง เฮียต้องโกหกแน่ ๆ” เธอแทบเข่าทรุด หน้ามืดจะเป็นลม เธอทำงานอีกกี่ปีกี่ชาติกันล่ะถึงจะมีเงินชดใช้เขาหมด ตั้งสิบล้าน เงินเดือนที่เขาจ้างเธอแค่สองหมื่น ไม่ใช่เดือนละสองแสน ถ้าเธอต้องหาเงินมาใช้หนี้เขาก็ต้องเล่นหุ้น หรือลงทุนทำธุรกิจอะไรสักอย่างจนรวย ไม่ก็ถูกล็อตเตอร์รี ซึ่งจะทำก็ไม่ใช่ง่าย ๆ ถ้ามันง่ายขนาดนั้น ทุกคนคงประสบความสำเร็จหรือถูกล็อตเตอร์รีกันไปหมดแล้ว
“ไม่เชื่อจะโทร. ถามแม่เธอดูก็ได้นะ เดี๋ยวเฮียกดโทร. ให้เอาไหม” เขาหยิบสมาร์ทโฟนราคาแพงขึ้นมายื่นส่งให้เธอ
“ไม่จำเป็นหรอกค่ะ” เธอตอบปฏิเสธออกไป เพราะมั่นใจว่าเขาพูดจริง ท่าทีของเขาไม่ได้ล้อเล่นแต่อย่างใด และมารดาของเธอบังคับทุกทางให้เธอแต่งงานขนาดนี้ คงไม่เอาแค่แสนสองแสนนแน่ ๆ ถ้าท่านไม่ได้เงินจำนวนที่ต้องการ ท่านคงบังคับให้เธอไปแต่งงานกับเสี่ยบ้ากามที่ไหนสักคนเป็นแน่
เธอต้องขอบคุณขุนเขาสินะ!
“แสดงว่าเธอมีเงินใช้หนี้เฮียสิบล้าน พร้อมดอกเบี้ยที่จะเริ่มคิดทันทีที่เราตกลงจะเลิกกัน”
“แก้มไม่มีหรอก”
“อ้าว...” เขาแกล้งร้อง ทำเธอต้องกัดปาก หมั่นไส้เขานัก
“แก้มยังไม่พร้อม แก้มเหนื่อย ขอพักก่อน”
“แต่งงานแล้วก็ต้องเข้าห้องหอ พร้อมหรือไม่พร้อมมันไม่เกี่ยวอะไรกับเฮีย มันเป็นปัญหาของเธอ ไม่ใช่ปัญหาของเฮีย เพราะเฮียพร้อมเสมอ”
“ผู้ชายบ้ากามแบบนี้ทุกคนหรือเปล่า ไม่ได้รักจะนอนด้วยกันได้ยังไง”
“ไม่เห็นเกี่ยวกันเลย ก็แค่นอนกัน” เขาเดินเข้าหา เป็นจังหวะที่เธอจะถอยหนี แต่เขาก็กระชากเธอมาปะทะกับอกกว้าง
“ซิปด้านหลังเดี๋ยวเฮียจะช่วยปลดให้”
“อื้อ...” ริมฝีปากของเขากระแทกลงมาหาจนเจ็บ เธอทุบตี ดิ้นรนแต่เขาไม่คิดปล่อย
แก้มหอมรู้ว่าตัวเองคงไม่รอดแล้ว ทุกอย่างดูมืดมด อ่อนล้ากายใจไปหมด ยิ่งคิดถึงสิ่งที่มารดาทำเอาไว้ เธอก็สติดับวูบไปในทันที
“แก้มหอม แก้มหอม” ขุนเขารับร่างน้อยของเธอเอาไว้ พลางเขย่า เขาส่ายหน้าไปมาก่อนจะอุ้มเธอไปวางที่เตียงกว้าง แล้วโทรศัพท์ไปเรียกสาวใช้ให้เข้ามาช่วยจัดการกับภรรยา
“จัดการเช็ดเนื้อเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอด้วย” เขาสั่งหลังจากนำเสื้อคลุมมาสวมใส่เรียบร้อยแล้ว ก่อนที่จะเดินเข้าห้องน้ำไป
“เสร็จแล้วค่ะคุณขุนเขา” สาวใช้รีบรายงานอย่างนอบน้อม
“ออกไปได้แล้ว” เขาเอ่ยบอกเสียงขรึม ก่อนที่จะทอดสายตามองภรรยาสาวบนเตียง
- ผู้เขียน
