ตอนที่ 2 กิจกรรมคณะ
987 คำ
“ฉันจ่ายเอง" ซีนายพูดด้วยเสียงเข้มขึ้น
“ไม่เป็นไร....." ฉันยังไม่ทันได้พูดจบ ซีนายก็เดินไปที่เคาน์เตอร์ ฉันกำลังจะตามไปห้ามแต่ก็ถูกลูกฟูกจับแขนเอาก่อน
“ปล่อยมันจ่ายไปเถอะ บ้านมันรวยจะตายจ่ายแค่นี้บ้านมันคงไม่ล้มละลายหรอเจ้าขา" ลูกฟูกบอกกับฉัน
“ฉัน...." ฉันกำลังจะพูดขึ้นอีกครั้งลูกฟูกก็ช็อคฟิวฉัน
“ไปกันเถอะเดี๋ยวรุ่นพี่ว่า" ลูกฟูกบอกโชกับคูลก่อนจะจับมือฉันแล้วเดินออกจากคาเฟ่
“กว่าจะออกมาจะนะพวกมึง" ซีนายบอกกับพวกฉัน
“โทษทีได้ป่าววะ" คลูบอกกับซีนาย
“ไม่"
ฉันที่เห็นทั้งสองทะเลาะกันก็พูดขึ้น
“พอๆไปกันเถอะช้าเดี๋ยวก็โดนรุ่นพี่ทำโทษเอาหรอก"
หลังจากพูดจบพวกฉันก็รีบไปที่ลานคณะบริหารธุรกิจ
“เยอะคนชิบหายเลย" เสียงของโชพูด
“งี้แหละ ไปนั่งกันเถอะ" คูลบอกกับเพื่อนๆ
หลังจากที่คูลพูดจบทุกคนก็เดินไปนั่ง ระหว่างทางที่เดินก็มีเสียงกรี้ดกาดมากมาย ไม่ต้องสงสัยว่ากรี๊ดเพราะอะไร ก็คงเป็นเพราะซีนาย
บางทีฉันก็สงสัยนะว่าซีนายนั้นเคยมีความรักบ้างรึป่าว ตลอดเวลาที่ฉันเป็นเพื่อนกับซีนายแทบจะไม่เห็นเขามีแฟนเลยนอกเสียจากมีคู่นอน แต่คิดเป็นก็เท่านั้นแหละ
“สวัสดีครับน้องๆคณะบริหารธุรกิจทุกคนด้วยนะครับ พี่ชื่อธีร์นะครับ พี่อยู่ปี 2ครับ วันนี้เรามีกิจกรรมรับน้องเนอะ พี่ก็อยากให้เป็นวันที่น่าจดจำเหมือนน้องนะครับยังไงก็ตั้งใจทำกิจกรรมนะครับ "
แปะ แปะ เสียงตบมือดังขึ้นหลังจากรุ่นพี่พูดจบ ก่อนจะมีรุ่นพี่คนอื่นๆมาแนะนำตัว ระหว่างที่รุ่นพี่ได้มาพูดแนะนำตัว ฉันก็ได้หันไปมองซีนายที่ดูตั้งใจมองพี่ปลายฝน แต่เพิ่งแนะนำตัวเมื่อกี้
เวลาผ่านไป30นาที หลังจากที่รุ่นพี่แนะนำตัวเสร็จก็ไปรุ่นน้องปี1ไปทำกิจกรรมต่างๆตามที่รุ่นพี่นั้นได้จัดเอาไว้
พวกฉันก็กำลังจะเดินไปทำกิจกรรมตามที่พี่ๆเค้าบอกแต่จู่ๆซีนายก็เดินแยกออกไปทำใก้คูลต้องทักถาม
“เฮ้ยไอนายมึงจะไหน"
“ห้องน้ำ"
“เออๆ"
หลังจากคูลพูดจบซีนายก็เดินออกไปทันที แต่เค้านั้นไม่ได้ไปห้องน้ำตามที่เขาบอก เค้าเดินไปตรงที่พี่ปลายฝนอยู่ ฉันมองทั้งสองพูดคุยกันอย่างดูมีความสุข ไม่นานเสียงของลูกฟูกก็เรียกฉัน
“เจ้าขา!!!" เสียงของลูกฟูกทำเอาทุกคนนั้นหันมามอง
ลูกฟูกที่เห็นอยากนั้นก็รีบจับมือฉันออกจากตรงนั้น โดยมีคูลกับโชเดินตามมา
โดยความเดินมาเร็วทำเอาทุกคนหอบเหนื่อยกัน ทุกคนเลยนั่งลงกันก่อนลูกฟูกจะถามเจ้าขา
“เจ้าขาแกเป็นอะไรรึเปล่า"
“ป่าวนะ"
“ป่าวอะไร เมื่อกี้ก็เรียกแกก็เอาแต่เหม่อลอย"
“..." ฉันนั่งมองฟังลูกฟูกพูด พูดทั้งๆที่ตัวเองก็ยังไม่หายหอบ
“โอ้ย ยัยลูกเน่าจะบ่นอะไรหนักหนารำคาญ" เสียงของโชพูดขึ้นเมื่อลูกฟูกเอาแต่บ่นเจ้าขาไม่หยุด ทำให้เขานั้นรำคาญ
“ยุ่ง!!" ลูกฟูกตอบโชอย่างไม่สบอารมณ์
“ฉันก็ไม่อยากยุ่งหรอกแต่มันน่ารำคาญไง เข้าใจป่ะว่ามันน่ารำคาญ!!!" โชพูดตะโกนใส่หูลูกฟูก
“โว้ยยยยย แล้วแกจะตะโกนใส่หูฉันทำไหมเนี่ย"
“จะได้รู้ไงว่ามันน่ารำคาญ!!!"
ในขณะที่ทั้งสองเอาแต่ทะเลาะกัน คูลก็พูดกับเจ้าขา
“ไปกันเถอะเจ้าขา" คูลพูดพร้อมกับจับมือเจ้าขา
“เดี๋ยวคูลจะไปไหน" เจ้าขาถามอย่างสงสัย
“ไปทำกิจกรรมไง"
ขณะที่คูลกำลังจะเดินเจ้าขาก็พูดขึ้น
“เดี๋ยวคูล!!!"
คูลหันมาหน้าเจ้าขาอย่างงุนงง
“แล้วสองคนนั้นล่ะ"
คูลหันไปมองลูกฟูกกับโชที่เอาแต่เถียงกันไม่หยุดก่อนจะหันมาพูดกับเจ้าขา
“เดี๋ยวมันสองคนก็หยุดเถียงกันเองแหละ ไปกันเถอะ"
เจ้าขาพยักหน้าให้กับคูล ก่อนจะหันไปมองทั้งลูกฟูกกับโชที่ยังทะเลาะกันอยู่ เธอเอาแต่คิดว่าชีวิตนี้เธอต้องมาเจอกับอะไรก็ไม่รู้
“ทำไมถึงมาช้ากันคะน้อง" รุ่นพี่ปี 2 ถามฉันกับคูล ถ้าฉันจำไม่ผิดคนนี้น่าจะชื่อน้ำขิง
“ไปเข้าห้องน้ำมาครับ" คลูตอบน้ำขิง
“สองคน?" น้ำขิงถามแล้วชี้นิ้วมาที่เจ้าขากับคูล เหมือนคิดไปไกล
“ไม่ใช่แบบนั้นครับ ไป4คนอีก2คนกำลังตามมาครับ" คูลบอกน้ำขิงไปเพราะรู้ว่าน้ำขิงกำลังคิดไปไกล
“อ๋ออ" หลังจากน้ำขิงพูดจบก็มีเสียงหวานถามน้ำขิง
“มีเรื่องอะไรรึเปล่าน้ำขิง"
ฉันหันไปมองเจ้าของเสียงหวานแต่ถามพี่น้ำขิง ฉันก็ถึงกับอึ้งเลยเมื่อรู้ว่าเจ้าของเสียงหวานนั้นคือพี่ปลายฝน
“ไม่มีอะไรหรอกแก น้องเขามาสายนะฉันเลยถามเหตุผล" พี่น้ำขิงหันไปบอกพี่ปลายฝน
“อ๋อ น้องๆเข้าไปนั่งกันได้เลยค่ะ" พี่ปลายฝนหันไปตอบพี่น้ำขิงก่อนจะหันมาบอกฉันกับคูล
“ครับ/ค่ะ" ฉันกับคูลพูดจบก็เดินเข้าไปนั่ง ระหว่างตอนกำลังจะเดินไปนั่งฉันก็เห็นพี่ปลายฝนยิ้มให้เป็นยิ้มที่ชวนหลงใหลมากๆ ทำเอาฉันรู้สึกชอบมากๆ
- ผู้เขียน
