11
ความร้าวฉานของพ่อลูก
สองพ่อลูกกำลังนั่งเผชิญหน้ากับอย่างเงียบ ๆ อรุณนารียังคงมีสีหน้าเรียบเฉยเมื่ออยู่ต่อหน้าของบิดา เจ้าของฟาร์มมณีษรมองสำรวจบริเวณภายในบ้านของลูกสาวของตัวเอง มันช่างแตกต่างจากบ้านหลังใหญ่ในฟาร์มที่เขาอาศัยอยู่เหลือเกิน ลูกสาวอีกคนได้อยู่อย่างสุขสบาย ขณะที่อีกคนกลับอยู่ไม่สบายเท่าที่ควรจะเป็น
“คุณมาตย์มีธุระอะไรกับรุณคะ” สรรพนามเรียกขานก็ห่างเหินไม่ต่างไปจากเมื่อห้าปีก่อน คนเป็นพ่อถึงกับถอนหายใจออกมาด้วยความรู้สึกผิด ที่เป็นต้นเหตุให้ความสัมพันธ์ของตัวเองกับอรุณนารีเป็นแบบนี้
“รุณอยู่แค่สองคนเรียกพ่อก็ได้นะ”
“ไม่ได้หรอกค่ะ เดี๋ยวรุณเผลอตัวไปเรียกให้คนอื่นได้ยิน เรียกแบบนี้แหละจะได้ชินปากเข้าไว้ ว่าแต่คุณมาตย์มาที่นี่มีธุระอะไรกับรุณคะ” อรุณนารีพยายามบังคับเสียงไม่ให้สั่น ทั้งที่ในใจเต้นตึกตักต่อการต้องเผชิญหน้ากับบิดาเพีย
