ซ่อนกลิ่นหลงไฟ

อุบัติรัก / 2

คืนนั้นหลังอาบน้ำกินข้าวเสร็จแล้ว แพรนั่งเปิดสมาร์ตโฟนดู และเห็นคำแนะนำเพื่อนในเฟสบุ๊กของณัฐดลปรากฏขึ้นบนหน้าจอ เธอจึงส่งคำขอเป็นเพื่อนไปหาเขาผ่านโซเชียลมีเดีย โดยหวังจะได้รู้จักกันมากขึ้น ไม่นานณัฐดลก็ตอบรับคำขอเป็นเพื่อนของเธอ หญิงสาวดีใจจนหัวใจเต้นแรง เธอรีบทักแชตไปหาเขาทันที

"สวัสดีค่ะพี่ณัฐ ขอบคุณที่ตอบรับนะคะ”

“ณัฐดลที่กำลังนั่งกินข้าวอยู่กับแฟนสาว ต้องพยายามเก็บอาการแม้จะดีใจมากไม่น้อยไปกว่าแพรเลย

“ครับ หาเฟสพี่เจอได้ไงเนี่ย”

“มันขึ้นแนะนำค่ะ วันนี้พี่ณัฐทำงานเหนื่อยไหมคะ"

"ไม่เลย งานพี่ไม่ค่อยมีอะไรให้ทำหรอก แพรกินข้าวหรือยัง" ทั้งสองคนส่งข้อความหากันไปมา จนมินตราเริ่มรู้สึกว่ามันผิดสังเกต

“คุยกับใครเหรอ หน้าตาดูมีความสุขจัง” เธอถามขึ้น

“เปล่า ไม่ได้คุย เราอ่านแชตกลุ่มน่ะ ดูสิพวกมันส่งรูปวันเกิดไอ้เต้ยมาเต็มเลย แต่ละคนอย่างหลุด” ณัฐดลสลับแชตไปที่แชตกลุ่มของเพื่อนสมัยมหาวิทยาลัยแล้วยื่นให้มินตราดู เธอเพียงหยักหน้ารับและไม่ได้คิดสงสัยอะไร ด้วยความที่แฟนของเธอนั้นไม่ใช่คนเจ้าชู้มาแต่ไหนแต่ไหน

"กินแล้วค่ะ พี่ณัฐละคะ" เมื่อเข้าก้มหน้าลงมาดูหน้าจอ ก็เห็นว่าข้อความของแพรยังคงส่งมาอยู่เรื่อยๆ ชายหนุ่มกดถ่ายรูปอาหารบนโต๊ะส่งกลับไปหาอีกฝ่าย และทั้งคู่ก็คุยกันอย่างสนุกสนาน จนลืมเวลาไป เมื่อเห็นว่าดึกมากแล้ว และณัฐดลก็กลัวมินตราจะสงสัย จึงต้องบอกลาแพรว่าจะขอตัวไปนอน

“ฝันดีนะคะ พี่คงต้องนอนแล้ว พรุ่งนี้ต้องไปทำงานแต่เช้า”

“ฝันดีค่ะ แพรก็จะนอนแล้วเหมือนกัน” สาวน้อยนอนหลับไปพร้อมกับรอยยิ้ม เธอมีความสุขเหลือเกินที่ได้พูดคุยกับณัฐดล

ส่วนณัฐดลเองก็รู้สึกดีใจเช่นกันที่ได้รู้จัก และได้พูดคุยกับแพรมากขึ้น แม้จะเพิ่งพบกันเมื่อเช้า แต่เขาก็มีความสุขที่ได้คุยกับเธอต่อ แม้ว่าตอนนี้เขาจะยังมีมินตราอยู่ก็ตาม เขาคิดว่าคงคุยกับแพรได้สักพัก เมื่อหมดความตื่นเต้นแล้ว ท้ายที่สุดเขาคงเลือกมินตราที่ผ่านอะไรมาด้วยกันตั้งมากมาย

ในเช้าวันต่อมา ณัฐดลตื่นนอนด้วยอารมณ์ที่สดใส เขารีบแต่งตัวไปทำงาน โดยหวังว่าจะได้พบกับแพรอีกระหว่างทาง เขามุ่งหน้าไปที่ร้านหมูปิ้งร้านเดิมที่ทำให้ได้เจอกับนักศึกษาสาว แล้วเขาก็ได้พบกับแพรตามที่หวังไว้ เธอกำลังขี่จักรยานอย่างระมัดระวังบนถนนเส้นเดิม และไม่ได้เอาแต่ดูโทรศัพท์เหมือนกับเมื่อวาน

"แพร!" ณัฐดลเรียกเธอ คนถูกเรียกเงยหน้าขึ้นมาแล้วยิ้มกว้าง ด้วยความดีใจ

"อ้าวพี่ณัฐ!" เธอไม่คิดว่าจะได้เจอกับเขาอีก เพราะเขาไม่ได้พูดนัดเธอเลย นั่นก็เพราะว่าณัฐดลตั้งใจจะมาเซอร์ไพรส์อีกฝ่ายด้วย

"วันนี้ไม่เล่นโทรศัพท์แล้วเหรอ" เขาเอ่ยแซว

"พี่นัดอะ แซวน้อง" คนถูกแซวทำหน้ามู่ทู่พร้อมกับพูดด้วยเสียงเล็กเสียงน้อย และนั่นก็ทำให้เธอดูน่ารัก น่าเอ็นดูเสียจริง ณัฐดลอมยิ้มกับท่าทางของหญิงสาว ถ้อยคำของแพรทำให้หัวใจของเขาชุ่มฉ่ำ

ทั้งคู่คุยกันอยู่สักพัก จนกระทั่งถึงเวลาที่ต้องแยกย้ายกัน ต่างฝ่ายต่างก็อยากมีเวลาอยู่ด้วยกันอีกหน่อย โดยเฉพาะณัฐดลตอนนี้เหมือนมินตราแฟนของเขาเริ่มจะสงสัยเข้าแล้ว เพราะเขาจับโทรศัพท์ตลอดเวลา แถมไม่ได้ดูการ์ตูนเหมือนปกติ คำแก้ตัวที่ว่าอ่านแชตกลุ่มคงจะใช้ไปไม่ได้ตลอด และเขาก็ต้องหาทางทำให้มันแนบเนียนกว่านี้

"เราจะเจอกันอีกไหมคะ" สาวนักศึกษาเอ่ยถาม ดวงตาของเธอดูอ้อนวอน จนใจของณัฐดลไหวยวบ

"เจอกันใหม่พรุ่งนี้นะ ต่อไปพี่คงมาซื้อหมูปิ้งตรงนี้ทุกวัน" ณัฐตอบด้วยรอยยิ้ม

แพรยิ้มก่อนจะโบกมือลาแล้วเดินจากไป ตาของณัฐดลมองตามร่างบางของแพรอย่างเจ้าเล่ห์ เขารู้สึกว่าตัวเองกำลังตกหลุมรักแพรอย่างจริงจังเข้าแล้ว เขาได้แต่หวังว่าความรู้สึกนี้มันจะหายไปโดยเร็วที่สุด เพราะหากถามเขาตอนนี้ว่าจะเลือกใคร คำตอบยังคงเป็นมินตราอยู่เหมือนเดิม แม้ว่าจะชอบแพรวามากแค่ไหนก็ตาม

เย็นวันนั้น ณัฐดลกลับมาที่ห้องตามปกติ เขาเห็นมินตรานั่งถือที่ตรวจครรภ์อยู่ สีหน้าของเธอดูไม่ดีนัก เขาหลงคิดว่าเธอจะท้อง เพราะทั้งสองคนพยายามมีลูกกันมาตลอด

“เป็นไงบ้างมิน”

“ก็เหมือนเดิม ไม่ได้ท้อง น่าจะประจำเดือนเคลื่อนเพราะเครียด” หญิงสาวตอบก่อนจะยื่นที่ตรวจครรภ์ให้กับชายคนรักของเธอ เขารับมันมาถือแล้วก้มดูอีกครั้ง

“อย่าคิดมากนะ เรายังอายุไม่มาก เดี๋ยวถึงเวลาก็มีเองนั่นแหละ” ณัฐดลพูดพลางขยับเข้าไปนั่งข้างมินตรา และโอบกอดเพื่อปลอบประโลมเธอ

“เราไปตรวจกันไหม มินกลัวว่ามินอาจจะมีลูกไม่ได้” หญิงสาวพูดขึ้น

“ทำไมล่ะ ทำไมถึงคิดแบบนั้น”

“ไม่รู้สิ สัญชาตญาณละมั้ง”

“คิดมากต่างหาก อย่าเครียดไปเลยนะ แค่เครียดเรื่องงานก็พอแล้ว” ณัฐดลพยายามปลอบใจคนรักของเขา แต่มินตราเริ่มรู้สึกถึงโทรศัพท์ของณัฐดลที่สั่นไม่หยุด มันไม่ได้สั่นเพราะสายโทรเข้า แต่กำลังสั่นเพราะมีข้อความเข้ามารัว

“ใครส่งอะไรมานักหนา” เมื่อมินตราเอ่ยถาม ณัฐดลก็ดีดตัวออกไปทันที

“ที่ทำงานน่ะ ตอนนี้ที่แผนกกำลังมีปัญหา งานมันก็เลยต้องคุยกันนอกเวลาด้วย”

“อืม...ไปคุยก่อนเถอะ เราไม่เป็นอะไรมากหรอก” มินตราไม่คิดระแวงเลยแม้แต่น้อย แม้คำแก้ตัวของณัฐดลมันจะดูไม่เนียนเลยก็ตาม เขาเดินออกมาจากมินตรา แล้วหยิบโทรศัพท์ออกมาดู พบว่าเป็นข้อความจากแพรวาที่รัวส่งเข้ามานับสิบข้อความ

“พี่ประชุมอยู่นะแพร เดี๋ยวถ้าพี่กลับบ้านแล้วพี่ตอบนะ” ตอนนี้เขาต้องระวังตัวจากมินตราให้มากขึ้น และกำลังหาทางติดต่อกับแพรโดยไม่ให้เสี่ยงถูกมินตราจับได้อยู่

ฉะนั้นตอนนี้จึงต้องควบคุมแพรวาให้ได้ก่อน แม้ว่าเขาเองก็อยากคุยกับเธอแทบขาดใจไม่ต่างกัน แต่ถ้าไม่มีชั้นเชิง ไม่ระวังตัวท้ายที่สุดหากถูกจับได้ ก็อาจจะไม่ได้คุยกันอีกเลย ฉะนั้นเขาจำเป็นต้องอดเปรี้ยวไว้กินหวาน