พลาดรัก 8 กลับกับกู

1163 คำ

การช่วยคะนิ้งทำให้เขาเสียเปรียบก็จริง การลงทุนย่อมมีความเสี่ยงเสมอ หากการลงทุนกับคะนิ้ง มันทำให้เขาได้ในสิ่งที่ต้องการ ก็พร้อมขาดทุนอย่างเต็มใจ ขอแค่ได้เป็นคนถอดจีสตริงตัวนั้น… “ค่ะ นิ้งจะรีบให้คำตอบ” “ตอนมาให้คำตอบ ใส่จีสตริงตัวนี้มาอีกสิ ฉันชอบ” คนฟังใจกระตุกวูบ อีกทั้งยังทำตัวไม่ถูก หญิงสาวรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ ขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก หรือจริงๆ แล้ว จีสตริงเป็นต้นเหตุ? “นะ…นิ้งกลับได้รึยังคะ” “ฉันจะให้คนไปส่ง” “ไม่เป็นไรค่ะ นิ้งกลับเองได้” “ฉันเรียกคนมาให้ไปส่งเธอแล้ว” “นิ้งเกรงใจ” นอกจากขอให้เขาช่วยแล้ว ยังให้คนของเขาไปส่งอีก รู้สึกเกรงใจเขามากๆ คุณดีแลนไม่ตอบอะไร นั่งสูบบุหรี่ต่ออย่างสบายใจ ส่วนเธอไม่กล้าขัดใจ ทำได้เพียงจำใจให้คนของเขาไปส่ง ระหว่างนั่งรอคนของคุณดีแลนมาถึง พลางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่น เธอนั่งอยู่โซฟาอีกตัว รู้สึกเกร็งยังไงไม่รู้ รู้สึกว่าเหมือนเขากำลังมองอยู่ เธอพยายามไม่สบตาด้วย ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นจนกระทั่งคนของเขามาถึง “ขอบคุณนะคะ” “เปลี่ยนจากขอบคุณ เป็นรีบให้คำตอบฉันเร็วๆ จะดีกว่า” “ค่ะ นะ…นิ้งจะรีบมาให้คำตอบ” เธอตอบพร้อมกับยิ้มแห้ง ก่อนจะก้าวเข้าไปในลิฟต์ของเพนท์เฮาส์หรู เพื่อลงไปหาคนของเขาที่รออยู่ข้างล่าง เขายืนมองประตูลิฟต์ที่ค่อยๆ เลื่อนเขาหากันกระทั่งแนบสนิท แม้ว่าคะนิ้งกลับไปแล้ว แต่จมูกกลับยังคงจดจำกลิ่นหอมหวานนั้นได้แม่นยำ ถึงแม้ว่าตัวเธอไม่ได้อยู่ตรงนี้แล้วก็ตาม เขาถึงรู้สึกติดใจคะนิ้งมาก ถึงเคยขึ้นเตียงกับผู้หญิงมาแล้วหลายครั้ง เจอเร่าร้อนและเซ็กซี่กว่าคะนิ้ง ทว่าเขากลับสนใจในตัวคะนิ้งมากกว่าผู้หญิงเหล่านั้น เธอมีทั้งความสวย น่ารัก เซ็กซี่ และไร้เดียงสาในคนเดียวกัน เขาต้องได้กินเธอ ••• คอนโดคะนิ้ง ปัง… เธอปิดประตูห้องนอนลงอย่างเบามือ สองเท้าเดินไปยังเตียงนอนแล้วทิ้งตัวลงนั่ง สัมผัสจากคุณดีแลนทำให้เธอใจเต้นแรงไม่หาย มันยังคงติดตรึงบนร่างกายของเธอ ‘ทำไมถึงเลือกข้อเสนอนี้ให้นิ้งคะ’ ‘ฉันชอบจีสตริงที่เธอใส่’ ‘ตอนมาให้คำตอบ ใส่จีสตริงตัวนี้มาอีกสิ ฉันชอบ’ เธอสะบัดไล่คำพูดของเขาที่ดังอยู่ในหัวออก จีสตริงตัวเดียวเป็นเหตุจริงๆ รู้แบบนี้ไม่ใส่ออกไปข้างนอกดีกว่า เธอเอนตัวนอนแผ่หลาบนเตียงนอน พร้อมกับถอนหายใจออกมาเบาๆ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเขี่ยเล่นสักพักก่อนไปอาบน้ำเข้านอน ครืด ครืด เบอร์แปลกหน้าที่โทรเข้ามา ทำให้เธอลังเลที่จะรับสาย ตอนนี้ดึกแล้วใครจะโทรมาเอาป่านนี้ ด้วยความอยากรู้ว่าเบอร์นี้เป็นของใครจึงกดรับสาย “ฮัลโหล” (อยู่ไหน) อ๋อ เทมป์นี่เอง หมอนี่จองเวรจองกรรมไม่เลิกจริงๆ เมื่อไหร่จะเลิกวุ่นวายกับเธอสักที ตามติดเป็นเจ้ากรรมนายเวรอยู่ได้ “เกี่ยวอะไรกับนาย” (ฉันถามว่าอยู่ไหน) “จะนอนแล้ว” (มีคนบอกว่าเห็นเธออยู่ผับ) “แล้ว?” (ทำไมไม่บอกว่าอยู่ไหนตอนฉันถาม) “ไม่มีความจำเป็นต้องบอก แค่นี้นะ จะนอนแล้ว” เธอตัดสายจากเทมป์ทันทีด้วยความรำคาญ ก่อนจะวางโทรศัพท์ลงบนเตียงแล้วดึงตัวเองขึ้น เดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำเตรียมนอน ตอนนี้ดึกมากแล้ว แถมพรุ่งนี้ต้องไปเยี่ยมคุณพ่อที่โรงพยาบาล หลังจากอาบน้ำเสร็จ เธอปิดไฟแล้วก้าวขึ้นเตียงนอน ปกติก่อนนอนไม่เล่นโทรศัพท์ เดี๋ยวเล่นเพลิน แล้วกว่าจะได้นอน ทว่าคืนนี้กลับนอนไม่หลับทั้งที่ดึกมากๆ แล้ว นอนพลิกตัวไปมาบนเตียง เธอนอนลืมตามองเพดานในความมืดสลัว เหตุผลที่นอนไม่หลับเพราะคิดเรื่องราคาที่ต้องจ่ายให้คุณดีแลน เซ็กซ์ เป็นเรื่องปกติ แต่คนที่ไม่เคยเลยอย่างเธอกังวลหลายอย่าง มิหนำซ้ำยังเขินอาย ลำพังแค่ตอนถอดกระโปรงออกเหลือแค่จีสตริงให้เขาดูก็เขินจะแย่แล้ว นี่ต้องมีเซ็กซ์กับเขาเชียวนะ เขาดันไม่มัข้อเสนออื่นให้ด้วยสิ มีแค่ข้อเสนอนั้นข้อเสนอเดียว ฮืออ คนสวยเครียด คะนิ้งพยายามข่มตานอนหลับ จนเผลอหลับลงไปเองตอนไหนไม่รู้… วันต่อมา ณ โรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง คะนิ้งเดินเข้ามาในโรงพยาบาลที่พ่อรักษาตัวอยู่ พอก้าวเข้าไปในลิฟต์และประตูกำลังปิดลง มีมือของใครบางคนจับขอบประตูเอาไว้ ทำให้ลิฟต์เปิดออก เทมป์ก้าวเข้ายืนข้างๆ คะนิ้ง ส่วนหญิงสาวขยับออกห่างเพราะไม่อยากอยู่ใกล้ “รังเกียจกันมากขนาดนั้นเลยเหรอ?” “…” เธอไม่ตอบ ยืนมองตัวเลขบนลิฟต์ที่เปลี่ยนไปเรื่อยๆ ตรงหน้า “เมื่อคืนไปผับทำไมไม่บอก” “ทำไมฉันต้องรายงานนาย” “เธอไปคนเดียว ฉันเป็นห่วง” เธอมองบน พอประตูลิฟต์เปิดออกจึงก้าวออกไปทันทีโดยไม่รอเทมป์ หมับ เทมป์คว้าแขนของคะนิ้ง “ปล่อยฉันนะเทมป์” “ฉันอายุมากกว่าเธอสองปี ให้เกียรติกันบ้างก็ดีนะ” “คนอย่างนาย แค่ฉันยอมคุยด้วยก็ดีเท่าไรแล้ว” นัยน์ตาเทมป์ดำมืดลงอย่างไม่พอใจ จนเผลอกดแรงที่จับต้นแขนคะนิ้งลงอย่างแรง “ฉันเจ็บนะเทมป์!” “เมื่อคืนนี้กลับกับใคร” “แล้วนายมายุ่งอะไรกับเรื่องของฉัน” “ฉันถาม” เทมป์เค้นเอาคำตอบให้ได้ เมื่อคืนเพื่อนสนิทถ่ายรูปคะนิ้งตอนเดินขึ้นรถหรูไปกับใครก็ไม่รู้มาให้ เห็นด้านหลังจึงไม่รู้ว่าเป็นใคร ตอนที่โทรไปแล้วคะนิ้งบอกว่ากำลังจะนอน นาทีนั้นเดือดมาก “ไม่ใช่เรื่องของนาย ปล่อยฉันนะ ก่อนที่ฉันจะตะโกนให้คนช่วย” เธอพยายามแกะมือเทมป์ที่จับแขนอย่างแรงอยู่ออก ชักเอาใหญ่ขึ้นทุกวัน! “ตอบฉันมาก่อนสิคะนิ้ง เธอกลับกับใคร” เทมป์ยังคงคะยั้นคะยอให้คะนิ้งตอบคำถามที่ต้องการ ยิ่งอีกคนไม่ยอมตอบ ยิ่งทำให้เดือดมากเท่านั้น แถมยังบีบแขนเล็กแรงมากขึ้นเรื่อยๆ จนคะนิ้งเจ็บจนน้ำตาเล็ด “ปล่อย…” เธอยังพูดไม่ทันจบประโยค พลันมีเสียงเข้มดังแทรกขึ้นมาเสียก่อน “เมื่อคืนคะนิ้งกลับกับกู”

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more