พลาดรัก 7 จ่ายมัดจำก่อน
1150 คำ
“คุณดีแลนต้องการให้คะนิ้งจ่ายแบบไหนคะ”
“เธอ”
หัวใจดวงน้อยกระตุกวูบ เมื่อดีแลนตอบในสิ่งที่คะนิ้งต้องจ่าย มาเฟียหนุ่มเคาะตัวบุหรี่หนึ่งครั้งลงจานรองบนโต๊ะลายหินอ่อน ก่อนจะยกขึ้นมาดูดตรงปลายกระบอกใหม่ สายตายังคงมองคะนิ้ง
“พูดจริงเหรอคะ” เธอถามให้แน่ใจ
“ฉันดูเหมือนพวกปลิ้นปล้อนเหรอ” เขาตอบกลับคะนิ้งเสียงเรียบ
“นิ้งแค่คิดว่าคุณดีแลนพูดเล่น”
“คนอย่างฉันไม่เคยพูดเล่น”
“…”
“คำไหนคำนั้น”
เธอหลบสายตาไปจากคุณดีแลน ตอนนี้เริ่มคิดหนักแล้ว พอรู้ว่าเขาไม่ได้พูดเล่น หัวใจกลับยิ่งเต้นแรงแทบกระดอนออกมาเต้นข้างนอก
“มะ…ไม่มีตัวเลือกอื่นให้นิ้งเหรอคะ”
“ไม่มี”
“…” คำตอบนั้นทำเอาเธอนิ่งเงียบ พูดอะไรไม่ออกไปเลยทีเดียว
“สำหรับเธอมีแค่ตัวเลือกนี้ ตัวเลือกเดียว”
เอาไงดีล่ะยัยคะนิ้ง ไม่มีตัวเลือกอื่นให้เลือกแล้ว เธอดึงสายตาขึ้นไปมองคุณดีแลน ซึ่งเขากำลังมองมาที่เธอเช่นกัน สายตาคู่นั้นทำให้เธอใจกระตุกหลายต่อหลายครั้ง
คุณดีแลนมีใบหน้าที่หล่อเหลา ดวงตาสีเข้มคู่นั้นที่มองเธออยู่ดูไร้อารมณ์ จมูกโด่งสันที่พ่อแม่ให้มาแต่เกิด สัมกรามชัดเจนเห็นแล้วกร้าวใจไม่ใช่น้อย เป็นผู้ชายที่มีเสน่ห์และน่าค้นหา โดยรวมเขาเป็นผู้ชายที่เพอร์เฟกต์คนนึง ขอสารภาพว่าเธอใจสั่นตอนอยู่ใกล้เขา
“นิ้งขอลองยื่ยข้อเสนอให้คุณดีแลนได้ไหมคะ”
“ข้อเสนอื่น ไม่น่าสนใจเท่าเธอ” ภาพคะนิ้งใส่จีสตริงตัวนั้นยังติดตา ผู้หญิงหลายคนใส่จีสตริงมาอ่อยเขาหลายต่อหลายครั้ง แต่กลับไม่มีคนไหนที่ทำให้เขารู้สึกประทับใจได้เท่าคะนิ้งใส่
“ลองฟังข้อเสนอของนิ้งก่อนไหมคะ แล้วคุณดีแลนค่อยตัดสินใจ”
“ฉันตัดสินใจแล้ว” เขาตอบกลับเสียงเรียบ จีสตริงตัวเดียวทำให้เขาไม่เปลี่ยนแปลงคำตอบ ยังคงยืนยันคำตอบเดิม
วันแรกที่เจอคะนิ้ง เธอไม่ได้ดูน่าสนใจหรือดึงดูดสำหรับเขา ทว่าพักหลังเริ่มมีเสน่ห์มากขึ้น และที่ทำให้เขารู้สึก ‘อยากได้’ เธอเป็นของตัวเอง ตอนเห็นเธอเดินแก้ผ้าเข้ามาหา ฟังดูอาจเหมือนพวกโรคจิต แต่เขารู้สึกตื่นเต้นเมื่อเห็นเธออยู่ในสภาพแบบนั้น และยิ่งใส่จีสตริง ถูกใจเขามากเลยล่ะ
“ทำไมถึงเลือกข้อเสนอนี้ให้นิ้งคะ”
“ฉันชอบจีสตริงที่เธอใส่”
กึกกก
เธอยืนอึ้งไปเลย ปกติไม่ค่อยใส่จีสตริง ไม่รู้วันนี้คิดยังไงใส่จีสตริงออกมาข้างนอก และบังเอิญที่คุณดีแลนเห็นมันเข้า
เอาไงดีคะนิ้ง
“ถ้านิ้งยอม คุณดีแลนจะยอมช่วยนิ้งจริงๆ เหรอคะ”
“ช่วยน่ะช่วยแน่ แต่จะช่วยมากหรือช่วยน้อย มันก็ขึ้นอยู่กับว่าเธอ ทำให้ฉันประทับใจได้มากแค่ไหน”
สิ่งที่เธอต้องจ่ายให้กับเขา เพื่อแลกกับการที่เขายอมช่วย รู้ดีว่าต้องใช้อะไร สิ่งที่เขาต้องการก็คือ…ร่างกายของเธอ
หรือสั้นๆ เซ็กซ์
“ถ้านิ้งขอเวลาคิดก่อนได้ไหมคะ แต่คุณดีแลนอย่าเพิ่งกลับคำที่บอกว่าจะช่วงนิ้งนะคะ”
เขามองหน้าคะนิ้งโดยไม่พูดอะไร นอกจากมาขอให้ช่วยแล้วยังต่อรองเก่งอีกต่างหาก แบบนี้เรียกว่าเล่นตัวได้ไหม?
“ไม่ให้ฉันกลับคำ เธอจะเอาอะไรมามัดจำไว้ก่อนล่ะ”
คนคิดแต่เรื่องได้กำไรอย่างดีแลน ไม่มีทางยอมขาดทุนอย่างเด็ด เรื่องนี้ก็เช่นกัน อย่างน้อยได้ลิ้มลองสักนิดนึงยังดี
“มีมัดจำด้วยเหรอคะ”
“ฉันเป็นนักธุรกิจ อะไรที่ได้กำไรฉันเอาหมด”
นั่นสิ คุณดีแลนเป็นนักธุรกิจ เขาคงไม่ยอมเสียเปรียบเธอแน่ๆ
“คุณดีแลนอยากได้มัดจำแบบไหนคะ”
ดีแลนวางแขนข้างที่คีบบุหรี่พาดขอบพนักโซฟา ใบหน้าหล่อเหลาพยักหน้าไปทางคะนิ้งที่ยืนอยู่ตรงหน้า ทำเอาหัวใจดวงน้อยไหววูบทันที
“นะ…นิ้งเหรอคะ”
“ใช่”
“…”
“หรืออยากให้ฉันพิจารณาเรื่องที่เธอขอให้ช่วยใหม่?”
“มะ…ไม่ค่ะ” เธอพูดพร้อมกับสั่นหน้าไปมา
“และ…แล้วมัดจำที่คุณดีแลนต้องการ คืออะไรคะ”
“ฉันอยากดู…จีสตริงของเธอ”
สิ่งที่เขาขอมาทำเธอขนลุกซู่ จีสตริงเป็นเหตุจริงๆ เธอกัดกลีบปากล่างเบาๆ ก่อนจะถอดกระโปรงตัวเองที่สวมใส่อยู่ออก
ดีแลนนั่งสูบบุหรี่ พลางมองคะนิ้งที่กำล้งถอดกระโปรงออกตามไปด้วย ตาลุกวาวทันทีที่เห็นจีสตริงสีดำของคะนิ้งอีกครั้ง
“หันหลัง”
คะนิ้งทำตามคำสั่ง ในใจเขินจนอยากมุดแผ่นดินหนี ไม่เคยทำแบบนี้ให้ผู้ชายคนไหนดู อย่างมากแค่ถ่ายชุดบิกินีลงไอจี แต่ไม่เคยมายืนโชว์แบบนี้ให้ผู้ชายดู
“เดินเข้ามาใกล้ๆ ฉัน”
“แต่ว่า…ก็ได้ค่ะ” เธอกำลังปฏิเสธ แต่พอนึกขึ้นได้ว่าเขาคือคนเดียวที่สามารถช่วยเธอได้ จึงยอมเดินเข้าไปใกล้ๆ เขา
ดีแลนมองจีสตริงสีดำที่ปกปิดสิ่งสวยงามอยู่ พลางกลืนน้ำลายลงคอ คะนิ้งเม้มริมฝีปากเข้าหากันเป็นเส้นตรง เธอไม่รอให้มาเฟียหนุ่มออกคำสั่ง ค่อยๆ หันหลังให้ราวกับรู้อยู่แล้วว่าต้องทำ
มาเฟียหนุ่มกระตุกยิ้มมุมปากอย่างพอใจ
รู้งานดีจริงๆ
เพียะ!
เฮือกก
เธอสะดุ้งด้วยความตกใจ เมื่อคุณดีแลนตีก้นเธอแรงๆ อย่างไม่ทันตั้งตัว รู้สึกแสบไปทั่วก้น ทว่าในขณะเดียวกันก็รู้สึก…ตื่นเต้น
ก้นขาวเนียนของคะนิ้งแดงเป็นรอยนิ้วมือของดีแลน มาเฟียหนุ่มตีอีกข้างจนแดงเหมือนกัน กลิ่นหอมเย้ายวนของคะนิ้งที่เพิ่งลอยผ่านจมูกเมื่อครู่ ทำกลางกายปวดหนึบขึ้นมา
ผู้หญิงคนนี้มีอิทธิพลต่ออารมณ์ปรารถนาของเขาจริงๆ
อยากทำให้คะนิ้งเป็นของเขาคนเดียวในคืนนี้เลย แต่ไม่อยากบังคับไปมากกว่านี้
อดเปรี้ยวไว้กินหวานดีแลน…
“ฉันให้เวลาเธอคิด โดยไม่กลับคำก็ได้”
คะนิ้งคลี่ยิ้ม
“แต่อย่านานนักล่ะ ฉันไม่ชอบรออะไรนานๆ”
รอยยิ้มบนใบหน้าคะนิ้งเลือนหาย เมื่อเผลอสบตากับมาเฟีย ดวงตาคู่นั้นที่มองเธอดูแปลกๆ ราวกับนักล่าที่มองเห็น…เหยื่อ
และเธอคือเหยื่อ
- ผู้เขียน
