พลาดรัก 6 ราคาที่ต้องจ่าย
1290 คำ
หลังจากดีแลนให้คะนิ้งกินยา ที่ช่วยแก้ฤทธิ์ยาที่พวกรุ่นพี่สองคนแอบใส่ลงในแก้วเหล้า ก็สลบลงไปภายในสิบนาทีต่อมาทันที
มาเฟียหนุ่มอุ้มหญิงสาวไปนอนบนเตียงดีๆ สายตาอดมองไปยังหน้าอกขนาดใหญ่ ที่โผล่พ้นเสื้ิอในลายลูกไม้ออกมาไม่ได้ ไล่มองไปทั่วร่างกายขาวเนียน แล้วมาหยุดลงที่จีสตริงสีดำ
ขาว เนียนไปหมดเลย
พรึ่บ…
จังหวะที่คะนิ้งพลิกตัวไปอีกทางโดยหันหลังให้ สายตาหลุดโฟกัสไปยังก้นงอนงามขาวเนียน ราวกับก้นเด็ก เส้นจีสตริงฝังลึกลงไปในร่องก้น มาเฟียหนุ่มกลืนน้ำลายลงคอหนึ่งอึก เริ่มรู้สึกปวดหนึบตรงกลางกาย จนต้องรีบดึงผ้าห่มคลุมให้คะนิ้ง
LINE Group
T : กลับไวจังวะ @Dylan
Dylan : มีธุระด่วนเลยต้องรีบกลับ
T : เพิ่งมาได้ไม่ถึงชั่วโมง ธุระมึงมาไวดีเนอะ
Survey : กลับกับเด็กเหรอวะ
T : ธุระ=เด็ก
เขาถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะหันไปมองคะนิ้งที่นอนอยู่บนเตียง สภาพแบบนั้นเหรอเรียกว่าเด็กเขา? ระดับเขาไม่ต้องถึงขั้นใช้ยาหรอก แค่ดีดนิ้วผู้หญิงก็พร้อมมาด้วยแล้ว ตามจริงคืนนี้เรียกเด็กมาแล้ว เป็นเด็กตัวท็อปของเขา แต่ดันเจอคะนิ้งเข้าเสียก่อน ไม่ช่วยคงดูใจร้ายเกินไป เธอเป็นเพื่อนสนิทของมิลิน ภรรยาของเซอร์เวย์ ถึงไม่ค่อยได้คุยกันแต่ก็นับว่าเป็นคนรู้จัก
Dylan : เสือก
เขาเก็บโทรศัพท์ลงหลังจากพิมพ์ตอบกลับเพื่อนไปสั้นๆ ก้มมองเป้ากางเกงที่นูนขึ้นมาเล็กน้อย บ้าฉิบ! ตื่นจนได้ เขาเดินออกไปจากห้องนอนเพื่อหาอะไรทำ ให้ลืมเรื่องก่อนหน้านี้ไป ส่วนคะนิ้งเดี๋ยวคงฟื้น เพราะยาที่เขาให้กินจะทำให้หมดสติไปสักพัก
•••
“อื้อ~” คะนิ้งส่งเสียงเบาๆ ในลำคอ ดวงตาที่แนบสนิทค่อยๆ ปรือขึ้นมองเพดานด้านบน ความรู้สึกแรกหลังจากรู้สึกตัว เธอรู้สึกโล่งๆ ราวกับไม่ได้สวมใส่เสื้อผ้า ทว่ายังคงไม่สังเกตตัวเอง
เธอลุกขึ้นมานั่ง จากนั้นกวาดสายตามองสถานที่ไม่คุ้นเคย
ที่นี่ที่ไหน?
แล้วเธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง
พอก้มมองสภาพตัวเองพบว่า มีเพียงชั้นในสองตัวที่ปกปิดท่อนบนกับท่อนล่าง วินาทีที่เห็นสภาพตัวเอง หัวใจเต้นแรงราวกับจะกระดอนออกมาเต้นข้างนอก เธอดึงผ้าห่มขึ้นมาแล้วกำเอาไว้แน่น นี่มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมเธอถึงอยู่ในสภาพแบบนี้
“รู้สึกตัวแล้วเหรอ”
เสียงเข้มทำให้เธอหันไปมอง นั่งมองเจ้าของน้ำเสียงเมื่อครู่อย่างอึ้งๆ จำได้ว่าตอนนั้นขอให้เขาช่วย แต่ทำไมตอนนี้…เธอถึงมาอยู่ที่นี่กับเขา
“คะ…คุณทำทำมิดีมิร้ายนิ้งเหรอคะ”
คนฟังถึงกับขมวดคิ้วยุ่ง ใครกันแน่จะทำมิดีมิร้ายใคร สีหน้าคะนิ้งทำราวกับเขาได้ล่วงเกินเธอไปแล้วจริงๆ ทั้งที่ในความเป็นจริงเธอนั่นแหละจู่โจมเขาก่อน
“ทะ…ทำไมต้องรังแกนิ้งด้วย”
“…”
“นิ้งอุตส่าห์เชื่อใจ คิดว่าคุณไม่ใช่คนแบบนั้น แต่ที่ไหนได้ คุณก็ไม่ต่างจากคนพวกนั้น…” เธอก้มหน้าพูดอย่างเสียใจ
เขายืนลมหายใจออกมาหนักๆ ยืนมองคะนิ้งที่นั่งยกมือปาดน้ำตาออกจากแก้มนวล นี่เขากลายเป็นผู้ร้ายไปแล้วใช่ไหม? ช่วยไว้แท้ๆ แต่กลับโดนมองในแง่ลบ
กูจะบ้าตาย
“ไม่ใช่ฉัน เธอต่างหาก”
คะนิ้งเงยหน้าขึ้นมองดีแลน
“เธอจะทำมิดีมิร้ายฉัน”
“นะ…นิ้งเหรอ?” เธอชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง
“ใช่ เธอนั่นแหละ”
“นิ้งจะทำแบบนั้นทำไมคะ คุณใส่ร้ายนิ้งรึเปล่า”
“ดูกล้องวงจรปิดไหม? ใครกันแน่ที่เดินแก้ผ้าเดินโถ่งๆ ในเพนท์เฮาส์ของฉัน อีกอย่าง เธอนั่นแหละที่เป็นคนจู่โจมฉันก่อน” ทำคุณบูชาโทษจริงๆ
คะนิ้งนิ่งเงียบ ก้มหน้าลงแล้วเม้มริมฝีปากเข้าหากันเป็นเส้นตรง เธอทำอย่างที่ดีแลนว่าจริงเหรอ เขาโบ้ยความผิดให้เธอหรือเปล่านะ หากเขาไม่ได้ทำอะไรเธอ แล้วเธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง
“นิ้งเริ่มก่อนจริงๆ เหรอคะ?” คะนิ้งถามให้แน่ใจอีกรอบ พร้อมกับมองดีแลนด้วยท่าทางไร้เดียงสา
“ใช่” เขาตอบสั้นๆ
“…” เธอทำอย่างนั้นจริงๆ เหรอยัยคะนิ้ง ถ้าจริงนี่น่าอับอายมากนะ
“เธอเดินแก้ผ้าเดินเข้ามาหาฉัน และจูบฉันก่อน”
อุต๊ะ! เธอจูบเขาด้วยเหรอ! อยากกรี๊ดออกมาดังๆ บอกตามตรงเธอไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าทำแบบนั้นกับคุณดีแลน เพราะฤทธิ์ยาที่รุ่นพี่โรงเรียนเก่าสองคน ผสมลงไปในเหล้าให้เธอดื่มแน่ๆ
“นิ้งขอโทษด้วยนะคะ”
“ไม่เป็นไร รีบใส่เสื้อผ้าซะ” เขาโยนเสื้อผ้าลงบนเตียงให้คะนิ้ง
คะนิ้งโน้มไปหยิบเสื้อผ้ามา สายตามองดีแลนที่ยืนมองอยู่นิ่งๆ
“เอ่อ…ไม่ออกไปก่อนเหรอคะ”
มาเฟียหนุ่มไม่ตอบ หันหลังแล้วเดินออกไปจากห้องนอนทันทีโดยไม่ลืมปิดประตูให้ คะนิ้งกอดเสื้อผ้าตัวเองไว้แนบอก
“ทำบ้าอะไรของแกเนี่ยยัยคะนิ้ง! แก้ผ้าต่อหน้าผู้ชายไม่พอ ยังไปจูบเขาอีก โอ๊ยยย” อยากเขกมะเหงกตัวเองแรงๆ สักทีสองที น่าอับอายชะมัด ไม่รู้คุณดีแลนจะมองเธอยังไง
หลังจากสวมใส่เสื้อผ้าเสร็จ เธอเดินลงมาข้างล่าง ตอนนี้คุณดีแลนกำลังนั่งสูบบุหรี่อยู่ตรงโซฟา พอเห็นเขาแล้วรู้สึกอายจัง…
“นิ้งขอโทษอีกครั้งนะคะ”
“อืม ช่างมันเถอะ” เขายกมือข้างที่คีบบุหรี่ขึ้นมาดูดตรงปลายกระบอกของมัน จากนั้นพ่นออกมากลายเป็นควันสีขาวขุ่น กระจายไปทั่วบริเวณ
“เธออยากเจอฉันทำไม” เขาเข้าประเด็นที่อยากรู้
“นิ้งมีเรื่องสำคัญอยากคุยด้วยค่ะ”
“เรื่องอะไร” เขาเอ่ยถาม พร้อมกับเอนตัวพิงพนักโซฟา
“ไม่รู้คุณดีแลนรู้เรื่องครอบครัวนิ้งไหม พ่อของนิ้งป่วยแล้วเข้าโรงพยาบาลกะทันหัน ตอนนี้นอนอาการโคม่าอยู่โรงพยาบาล ทุกอย่างของครอบครัวนิ้งเมียใหม่พ่อเป็นคนดูแลทั้งหมด นิ้งคิดว่าอีกไม่นาน ผู้หญิงคนนั้นคงฮุบทุกอย่างไปเป็นของตัวเอง นิ้งไม่อยากเสียทุกอย่างให้ผู้หญิงคนนั้นค่ะ”
“…” เขานั่งฟังคะนิ้งเล่าเงียบๆ
“ที่นิ้งมารอเจอคุณดีแลน เพราะอยากขอให้ช่วย”
“ช่วย?”
“ค่ะ นิ้งได้ยินมาว่า คุณดีแลนช่วยนักธุรกิจที่ใกล้ล้มละลาย หรือล้มละลายไปแล้วได้หลายคน นิ้งแค่อยากลองมาคุยดู เผื่อว่าคุณดีแลนจะยอมช่วย”
“แล้วรู้ไหมว่าฉันไม่ได้ช่วยทุกคน”
“ค่ะ นิ้งรู้” บางคนผิดหวังกลับไปก็มี ไม่ใช่ทุกคนที่จะโชคดีได้รับการช่วยเหลือจากเขา
“ช่วยคะนิ้งสักครั้ง คะนิ้งสัญญาว่าจะตอบแทนให้สมกับที่ช่วย”
“แต่ราคาที่ต้องจ่ายมันแพงนะ เธอจ่ายไหวเหรอ”
เธอนิ่งลงไปชั่วขณะ ก่อนจะขยับริมฝีปากเอ่ยถามเขา
“คุณดีแลนต้องการให้คะนิ้งจ่ายแบบไหนคะ”
“เธอ”
- ผู้เขียน
