ตอนที่ 2 ทางเลือกคือ...ตายคาอกของสุดหล่อ!!
2301 คำ
ตอนที่ 2
ทางเลือกคือ...ตายคาอกของสุดหล่อ!!
การใช้ชีวิตในฐานะคู่นอนของพ่อมาเฟียสายโหดผ่านมาหนึ่งอาทิตย์แล้ว ตั้งแต่วันนั้นเขาก็ไม่เห็นมาคัสอีกเลย เรียกได้ว่าเหมือนหายไปจากชีวิต แต่พอนึกดี ๆ ปกติแล้วมาคัสมาหาเรย์อาทิตย์ละสองถึงสามครั้งเรียกได้ว่าบ่อยสุด ๆ บางทีที่ไม่มาช่วงนี้อาจจะเพราะแผลที่แขน
“เฮ้อ อยู่แบบระแวงแบบนี้มีหวังต้องเป็นโรคประสาทแน่ ๆ” ถ้าเขาไม่ทำอะไรสักอย่างบางทีอาจจะถูกเก็บเร็ว ๆ นี้ ตลอดระยะเวลาที่เขามาโลกนี้เขาพยายามนึกข้อมูลทุกอย่างของเรย์ทำให้รู้ว่า เรย์ไม่มีครอบครัว ถูกรับเข้าองค์กรตั้งแต่อายุ 5 ขวบ เริ่มทำภารกิจครั้งแรกตอนอายุ 15 จนตอนนี้นับว่าเป็นคนระดับท็อปขององค์กรเลยก็ว่าได้
ยิ่งคิดใบหน้าเนียนก็ยิ่งบิดเบี้ยวเรย์ตัวจริงเก่งมาก ทั้งเรื่องต่อสู้ เรื่องการแสดง การสืบข้อมูลและการปกปิดตัวตน ถ้าไม่เก่งพอป่านนี้อาจถูกมาคัสฆ่าตายไปแล้ว แต่เขาไม่ใช่คนแบบนั้นไง!
ไหนต่อสู้! เขาเคยแต่ต่อสู้กับไอ้โบ้หน้าปากซอย หมายถึงวิ่งหนีมันน่ะนะ
“เฮ้อ ตายแล้วไปเกิดใหม่ดีไหมวะ” เรย์ทิ้งตัวนอนบนเตียงอย่างหมดแรง ระหว่างที่กำลังฟุ้งซ่านเสียงเคาะประตูดังขึ้น คิ้วสวยขมวดแววตาฉายความระแวงแต่ก็ทำใจเดินไปทางประตู เมื่อส่องตาแมวเห็นร่างสูงใบหน้าเย็นชาคนที่ไปรับเขาที่โรงพยาบาล เขาจำได้ว่าคนคนนี้ชื่อ เอล เป็นลูกน้องของมาคัส
แกร๊ก
“มีอะไรหรือเปล่าครับ” เอลมองคนที่โผล่มาแค่หัวด้วยสายตาแปลกประหลาด อีกแล้วเป็นครั้งที่สองที่เอลรู้สึกว่าคู่ขาของเจ้านายดูแปลกไป
“เจ้านายให้มารับคุณเรย์ครับ รบกวนเตรียมตัวด้วยผมจะรอหน้าห้องนะครับ” เรย์ชะงักทำท่าจะปฏิเสธแต่พอเห็นสีหน้าของอีกคนเขาก็เงียบเดินกลับเข้าไปในห้อง เพราะไม่รู้ว่าจะพาไปไหนเขาเลยเลือกใส่ชุดที่ดูเรียบง่ายอย่างเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงสีดำ ทั้งที่เป็นชุดธรรมดาแต่พอร่างนี้ใส่ราวกับเป็นนายแบบหลุดออกมาจากนิตยสาร
หลังจากเก็บของเรียบร้อยเรย์ก็เดินตามเอลไปที่รถตอนนี้เป็นช่วงใกล้มืดหลังจากนั่งรถมาเกือบชั่วโมงในที่สุดรถก็มาจอดที่ผับแห่งหนึ่ง เขาจำที่นี่ได้มันเป็นผับที่มาคัสเป็นเจ้าของมันไม่ใช่ผับธรรมดาเพราะมันมีทั้งหมด 10 ชั้น ตั้งแต่ชั้น 5 ขึ้นไปเป็นกาสิโนหรูหราพวกนักธุรกิจชอบมาใช้กันแม้แต่นักการเมืองยังมาใช้บริการ ก่อนที่จะอัพตัวเองมาเป็นคู่นอนของมาคัส เรย์เคยทำงานที่นี่มาก่อน
เมื่อเข้ามาด้านในก็พบกับผู้คนเริ่มทยอยกันเข้ามาเรย์เดินตามจนกระทั่งขึ้นไปถึงชั้น 10 ซึ่งเป็นชั้นทำงานของมาคัส เรย์หลุดสีหน้าแปลกใจเพราะตามความทรงจำของเขาเรย์ไม่เคยขึ้นมาห้องนี้เลยบ่งบอกว่าห้องนี้สำคัญมาก
หรือว่ามาคัสรู้ตัวแล้ว พอนึกได้แบบนั้นขนทั้งร่างก็พากันลุกซู่
เอาวะ! ถ้าจะฆ่าขอตายแบบเจ็บน้อยที่สุด เรย์เปิดประตูด้วยใบหน้าซีดเผือดแต่เมื่อเข้ามาในห้องกลับไม่เจอใคร พอจะหันไปถามเอลประตูก็ปิดลงแล้ว ห้องกว้างใหญ่สมฐานะ โต๊ะทำงานสีดำโดดเด่น ภายในห้องเป็นสีเทาอ่อนดูลึกลับ ทั้งที่ไม่มีคนอยู่แต่บรรยากาศกลับดูอึดอัด เรย์เดินไปนั่งที่โซฟาเนื้อดี ภารกิจของเรย์นอกจากฆ่ามาคัสแล้วยังมีอีกข้อถ้าหากว่าฆ่าไม่สำเร็จก็จงหาข้อมูลมาคัสให้ได้เยอะที่สุด ไม่ว่าจะเป็นการเงิน ลูกค้า หุ้น หรืออื่น ๆ
แต่เดี๋ยว! เขาเป็นครูอนุบาล! ได้ยินไหม! เขาไม่มีความรู้คอมพิวเตอร์มากมายรู้แค่พื้นฐาน เขาไม่เคยเล่นหุ้น เขาไม่เคยเรียนบัญชี! แล้วเขาจะไปมีความรู้แฮ็กข้อมูลเจ้าพ่อมาเฟียอย่างมาคัสได้ยังไง! แค่คิดน้ำตาก็จะไหลแล้ว
สืบข้อมูลก็ไม่ได้ ฆ่าคนก็ไม่ได้ เขาอยากลาออกจากการเป็นเรย์! เขาอยากไปเป็นครูอนุบาลธรรมดา วัน ๆ อยู่กับเด็กเล่นตุ๊กตา เล่นขายของ!
เขาเคยอ่านนิยายเกิดใหม่ทำไมคนอื่นได้ความสามารถบลา ๆ แต่เขาไม่มีอะไรเลย ขนาดทักษะเก่าของร่างเดิมยังหายไป ตลอดหนึ่งอาทิตย์เขาพยายามลองทำตัวเป็นนักฆ่าทั้งฝึกย่อง ฝึกจับปืนปลอม แต่ก็ไม่เป็นผล
“เฮ้อ” สุดท้ายบางทีเขาอาจจะตายเร็ว ๆ นี้ก็ได้ ถือว่ามาทัศนศึกษาแล้วกันยังดีที่ร่างนี้ไม่มีครอบครัวเขาเลยไม่จำเป็นต้องรู้สึกผิด
ระหว่างที่เรย์กำลังคิดอะไรมากมายในห้องภายในห้องหนึ่ง มีจอขนาดยักษ์กำลังฉายภาพห้องทำงานของมาคัสในมุมต่าง ๆ แน่นอนว่ามีภาพของเรย์นั่งอยู่ด้วย
“นายแน่ใจนะเอลว่าข้อมูลที่ได้มาถูกต้อง” มาคัสถามเสียงเรียบระหว่างนั้นก็มองจอไปด้วย ท่าทีซังกะตายของคนในจอดูแปลกพิกลทั้งที่ปกติร่าเริงเต็มไปด้วยความมั่นใจ มาคัสยอมรับว่าเขาค่อนข้างชอบคู่นอนแบบเรย์ ไม่งี่เง่า ไม่สำคัญตัว ไม่น่ารำคาญ เพราะถ้าเป็นแบบนั้นเขาคงไม่เอาไว้
“ครับ ค่อนข้างน่าเชื่อถือ” เมื่อไม่นานมานี้มีข้อมูลมาว่ามีนักฆ่าแฝงตัวเข้ามาแต่ยังไม่รู้ว่าเป็นใคร แต่เอลมั่นใจหลายส่วนว่าเป็นเรย์ทั้งที่ปกติเจ้านายเขาจะสั่งให้จับตัวมาเค้นความจริงก็ได้แต่กลับไม่ทำและบอกให้จับตาดูต่อไป สร้างความแปลกใจให้เอลแต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่ได้ถามอะไรออกไป ในเมื่อเจ้านายตัดสินใจแบบนั้นเขาก็ไม่คิดจะแย้ง
“นายไปทำงานเถอะ” เอลก้มหัวก่อนจะเดินออกจากห้อง มาคัสมองจอด้วยแววตาที่อ่านไม่ออก
เรย์มองสำรวจห้องก่อนจะเห็นโทรทัศน์เปิดอยู่ ตอนแรกเขาก็ไม่ได้สนใจแต่จู่ ๆ ก็สะดุดตากับคนในโทรทัศน์ คิ้วสวยขมวดอย่างใช้ความคิด ใบหน้าหวานเอ่ยกับพิธีกรอย่างเป็นกันเองบรรยากาศรอบตัวดูอ่อนโยนและร่าเริง
“คุณว่านน่ารักสมคำร่ำลือเลยนะคะ เพิ่งเข้าวงการมาแค่ปีเดียวก็ได้ตำแหน่งซุปตาร์มาแรงแล้ว”
“ต้องขอบคุณแฟน ๆ ที่สนับสนุนครับ ถ้าไม่มีพวกคุณก็ไม่มีผม” ใบหน้าสวยยิ้ม เรย์ขมวดคิ้ว ว่าน? ซุปตาร์มาแรง? เข้าวงการมาหนึ่งปี?
เดี๋ยวนะ!? นี่มันคุ้นมาก ว่าน มาคัสและอีกคน เมธี! นี่มันตัวละครในนิยายที่เขาเพิ่งอ่านจบไปเมื่อไม่นานนี้เอง เพราะตอนแรกยังสับสนกับตัวตนของเรย์อยู่เขาเลยไม่นึกเอะใจเรื่องนี้ นิยายเรื่องนี้มีชื่อว่า เส้นทางเป็นซุปตาร์ของเจ้าหญ้าน้อย เป็นนิยายที่ดังมากในเว็บ นอกจากนี้ยังมีฉบับซีรีส์และมังงะด้วย ถ้าไม่ได้รู้ชื่อเขาคงไม่รู้เลยเพราะในคำบรรยายกับตัวจริงแตกต่างกันอย่างชัดเจน
เพื่อพิสูจน์ความคิดของตัวเองเขากดโทรศัพท์หาข้อมูลของซุปตาร์มาแรงคนนั้น และก็เป็นอย่างที่เขาคิด ว่าน อาภัทรธารา ในนิยายบรรยายว่าเป็นหนุ่มหน้าหวานเจ้าของรอยยิ้มพิชิตใจ ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนทอประกายราวกับมีดาวอยู่ข้างใน นิสัยน่ารักสมกับเป็นนายเอกแต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้อ่อนแอยอมให้ใครมารังแก
ส่วนพระเอก เมธี เมธีรพัท แม้จะยังไม่เห็นตัวจริงแต่ในรูปภาพดูดีมาก เขาเป็นนักธุรกิจหนุ่มรุ่นที่สองของตระกูล เข้ามาบริหารได้เพียงสามปีก็นำพาธุรกิจไปสู่ระดับโลก เรียกได้ว่าทั้งคู่เป็นคู่รักที่เหมาะสมกันมาก
และคนสุดท้ายจะไม่พูดถึงไม่ได้ เพราะคนคนนี้คือคนตัดสินชะตาชีวิตของเขา มาคัส มาคาลอส เจ้าพ่อมาเฟียบอสตัวร้ายของนิยายซึ่งจุดจบของบอสสุดหล่อช่างน่าเศร้า
หล่อขนาดนี้อยู่เฉย ๆ ก็มีหนุ่ม ๆ สาว ๆ อยากสมัครเป็นภรรยาแล้ว ไม่รู้ว่าทำไมต้องไปแย่งนายเอก โถ่ พ่อตัวร้ายผู้น่าสงสาร
แม้จะสงสารตัวร้ายแต่เขาควรสงสารตัวเองมากกว่าเพราะในนิยายเขาคือ ตัวประกอบ! ตัวประกอบที่ถูกเอ่ยถึงไม่กี่หน้า พอพ่อตัวร้ายเกิดสนใจนายเอกก็พยายามทำคะแนน นายเอกรู้ว่ามาคัสมีคู่นอนก็เกิดไม่ไว้ใจบอกกับมาคัสว่า ถ้าอยากจีบเขาให้เลิกมีคู่นอน
แน่นอนว่าพ่อตัวร้ายกลายเป็นเจ้าโบ้ยอมทำตาม!
เรย์กระวนกระวายเพราะภารกิจยังไม่สำเร็จจนตัดสินใจฆ่ามาคัสแต่มันก็ไม่สำเร็จสุดท้ายก็โดนฆ่าเอง
จบข่าว! หมายถึงตัวเขานี่แหละจบข่าว!
พระเอกกับนายเอกจะเริ่มรู้จักกันตอนที่นายเอกได้รางวัลซุปตาร์มาแรงน่าจะตรงกับช่วงเวลานี้ ส่วนมาคัสก็เจอนายเอกหลังจากพระเอกไม่กี่วัน เรียกได้ว่าคู่นี้แข่งกันจีบแบบดุเดือดแต่พ่อตัวร้ายดันไม่เลือกวิธีจุดจบก็เลยอนาถา
ทางรอดเดียวของเขาก็คือห้ามให้มาคัสเจอนายเอก! อย่างน้อยมันก็ยืดเวลาตายของเขาออกไป เอะ หรือจะให้ทั้งคู่เจอกันถ้าเป็นแบบนั้นมาคัสก็จะเลิกยุ่งกับเขา แต่ถ้าทำแบบนั้นพ่อตัวร้ายก็จะตายนะ เขายอมไม่ได้! นั่นมันสุดหล่อเลยนะ! เขาไม่อยากให้คนหล่อต้องตายเปล่า จิตวิญญาณเขามันกรีดร้อง
มาคัสเปิดประตูเข้ามาในห้องก่อนจะเลิกคิ้วอย่างแปลกใจเมื่อเห็นว่าอีกคนไม่รู้สึกตัว แถมยังขมวดคิ้วราวกับกำลังคิดเรื่องซีเรียส แก้มเนียนขยับเหมือนเจ้าตัวกำลังเคี้ยวลม มันดูเป็นธรรมชาติราวกับเป็นนิสัยส่วนตัวที่ทำเป็นประจำ มุมปากกระตุกยิ้มอย่างนึกสนุกฝีเท้าขยับเข้าไปใกล้อย่างแผ่วเบา
“เธอกำลังคิดอะไรอยู่”
“เชี้ย!” เสียงกระซิบที่ข้างหูทำให้ร่างบางสะดุ้งอย่างแรงหลุดอุทานคำหยาบออกมา เรย์หันไปมองมาคัสที่กำลังหัวเราะในลำคอ แววตาของอีกฝ่ายราวกับกำลังมองเหยื่อ
“เธอยังไม่ตอบฉันเลยนะ นายกำลังคิดอะไรอยู่” น้ำเสียงเรียบนิ่งทำให้เรย์ขนลุกถึงมาคัสจะหล่อมากขนาดไหนแต่ก็อย่าลืมว่ามาคัสก็เป็นทั้งตัวร้ายทั้งมาเฟีย ฆ่าคนเหมือนผักปลา! แม้จะเฉพาะพวกทรยศกับพวกหาเรื่องก็เถอะ
“ปะเปล่าครับ พอดีคิดอะไรไปเรื่อย” แม้จะพยายามทำตัวให้ปกติที่สุด แต่ร่างบางก็ยังคงมีท่าทีหวาดกลัวแม้จะเห็นแบบนั้นแต่มาคัสก็ไม่ได้พูดอะไร
“ก็ดี” เมื่อเห็นว่ามาคัสเดินไปที่โต๊ะตัวเองแล้ว เรย์ก็ถอนหายใจเบา ๆ อย่างโล่งอก ไม่น่าเชื่อว่าเมื่อไม่นานนี้เขายังเป็นแค่ครูอนุบาล ตอนนี้ชีวิตเขาแขวนอยู่บนเส้นด้าย
บรรยากาศภายในห้องเงียบสนิทเรย์เหลือบตามองมาคัสอีกคนกำลังนั่งทำงานด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง ทำให้เขาเดาไม่ออกว่าอีกคนกำลังคิดอะไรอยู่ นึกสงสัยว่าเรียกเขามาทำไม ตอนนี้แผลที่แขนเขาหายดีแล้วเพราะไม่ได้โดนกระสุนจัง ๆ
หลังจากบรรยากาศเงียบเกือบหนึ่งชั่วโมง ในที่สุดมาคัสก็ขยับตัวอีกคนเงยหน้าพลางตบที่ตักตัวเอง เรย์ทำหน้าเลิ่กลั่กแต่ก็ยอมเดินไปแต่โดยดี มาคัสขมวดคิ้วเมื่อเห็นว่าร่างบางเดินชักช้าสุดท้ายก็กระชากให้มานั่งบนตัก
“นายดูเกร็ง ๆ นะ” มาคัสถามเสียงนิ่งบรรยากาศภายในห้องดูเย็นยะเยือก ปกติแล้วเรย์จะเป็นคนออดอ้อนเก่ง รู้หน้าที่ไม่ต้องรอให้เขาบอก
“เปล่าครับ” เรย์ส่งยิ้มไปให้ เขาคิดว่านี่เป็นยิ้มที่เป็นธรรมชาติที่สุด
“ก็ดีนายจะได้ทำหน้าที่ของตัวเองได้อย่างเต็มที่” ไม่พูดเปล่ามือใหญ่บีบที่แก้มก้นนิ่ม แม้ว่าภายนอกของเรย์จะยิ้มแต่ตอนนี้ในหัวเขาเหมือนถูกระเบิด
จะยอมดีไหม แต่นี่เป็นหนุ่มหล่อตัวร้ายเชียวนะ ไม่สิ เขาอาจจะถูกฆ่าเร็ว ๆ นี้!
แต่เดี๋ยว! อย่างน้อยก่อนตายเขาก็ได้เปิดซิง แค่ก! แม้ว่าร่างนี้จะเคย แต่เขาไม่เคย!
เขาตัดสินใจแล้ว แม้ว่าจะไม่เคยปฏิบัติจริงแต่ชีวิตก่อนเขาศึกษามาอย่างดี! หึหึ บางทีถ้ามาคัสติดใจในลีลาอันเร่าร้อนเขาอาจจะมีชีวิตรอด
หลังจากตัดสินใจเรียบร้อยแล้วร่างเล็กบนตักก็ช้อนตามอง ใบหน้าหล่อเหลาในระยะใกล้ทำให้ใบหน้าร้อนวูบ มาคัสเลิกคิ้วก่อนจะกระตุกยิ้ม มือใหญ่กุมคางเรียวนิ้วโป้งเขี่ยแก้มนิ่มสีระเรื่อ ทั้งที่ทำท่าชำนาญแต่ร่างกายกลับเกร็ง แต่ถึงอย่างนั้นมาคัสก็รู้สึกถูกใจอย่างแปลกประหลาด
###
ระหว่างตายแบบเสียเปล่ากับตายคาอ้อมอกของสุดหล่อ แน่นอนว่าน้องเรย์ไม่ลังเล!!?
- ผู้เขียน
