ตอนที่ 1
2044 คำ
ตอนที่ 1
“นี่มันโรงเรียนหรือพระราชวังกันนะ (‘ ‘)”
ออโรร่า ใช่แล้ว ชื่อของฉันเองแหละ หลายคนอาจจะไม่รู้ว่าชื่อของฉันมีที่มาที่ไปยังไง แต่ถ้าใครเคยได้ฟังนิทานเรื่อง ‘เจ้าหญิงนิทรา’ เมื่อตอนเด็กๆ แล้วล่ะก็ จะรู้ได้ทันทีว่าออโรร่าคือชื่อของเจ้าหญิงนิทราองค์นั้น จะว่าไป...ฉันเองก็อยากจะหลับไปตลอดกาลแบบนั้นเหมือนกันนะ จะได้ไม่ต้องรับรู้เรื่องราวที่ทำให้ต้องเจ็บปวดอีก... ไม่ต้องทนทำในสิ่งที่ไม่อยากจะทำสักนิดเดียว
ครืด...ครืด...
ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอย่างเบื่อหน่ายเมื่อมีข้อความเข้า ลางสังหรณ์ของฉันบอกว่าจะเป็นใครไปไม่ได้เลยนอกจากหมอนั่น...
‘เวลามีไม่มาก รีบจัดการซะ!’
“ถึงจะบอกให้รีบจัดการก็เถอะ แล้วฉันจะรู้ได้ยังไงว่าห้องสภานักเรียนของโรงเรียนนี้อยู่ที่ไหน ใหญ่อย่างกับวังขนาดนี้ /(‘ ‘ ) ( ‘ ‘)”
ฉันมองซ้ายมองขวาเพื่อหาป้ายบอกทาง ก็โรงเรียนบ้านี่ใหญ่จะตาย มันอาจจะมีป้ายบอกทางกันนักเรียนหลงทางบ้างก็ได้นี่ จริงมั้ย?
“อ่า...ไม่มีแฮะ =_=a”
ฉันยืนเกาหัวตัวเองอย่างงุนงง ให้เดินหาทีละห้องทีละชั้นคงไม่ไหว ขาฉันต้องหลุดออกมาดิ้นกะแด่วๆ ก่อนหาห้องนั้นเจอแน่ๆ
“หาอะไรอยู่หรือจ๊ะ?”
น้ำเสียงแสนอ่อนโยนและใจดีดังขึ้น ฉันหันกลับไปมองต้นเสียงอย่างงงๆ ดูจากการแต่งตัวและหนังสือกองเบ้อเริ่มที่อยู่ในมือผู้หญิงคนนี้แล้ว เธอต้องเป็นอาจารย์ฝึกสอนที่นี่แน่ๆ
“ห้องสภานักเรียน” ฉันตอบ
เธอยิ้มให้ฉันอย่างใจดีก่อนจะชี้ไปที่ตึกฝั่งตรงข้าม ฉันเดินผ่านหน้าตึกนั้นมาหกรอบแล้วนี่นา และกำลังจะกลับไปเป็นรอบที่เจ็ด
“ตึกนั้นจ้ะ ชั้นหกห้องสุดท้าย เป็นเด็กใหม่สินะ ครูไม่เคยเห็น...”
ตึกๆๆๆ
ฉันไม่รอให้อาจารย์ฝึกสอนพูดจบ รีบเดินไปที่ตึกตรงข้ามทันที และไม่แม้แต่จะหันไปขอบคุณเธอผู้ช่วยเหลือฉันสักคำ ฉันไม่ได้ขอร้องนี่นา พวกทำเป็นคนดีชอบช่วยเหลือคนอื่นน่ะ...เสแสร้งด้วยกันทั้งนั้น บนโลกนี้ไม่มีใครช่วยเหลือคนอื่นโดยไม่หวังผลตอบแทนหรอก คนพวกนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับ...ขยะ
ฉันขึ้นลิฟต์มาถึงชั้นหกอย่างรวดเร็ว ตึกนี้นอกจากจะเงียบแล้วยังวังเวงชอบกล จะมีบุคคลไม่ได้รับเชิญอย่างพวกผีออกมาทักทายฉันหรือเปล่านะ? ฉันยิ่งเป็นคนขี้กลัวอยู่ด้วย เอาล่ะ...ในที่สุดก็มาถึงห้องสภานักเรียนที่ฉันเฝ้าตามหาสักที ประตูห้องโออ่าและทำจากไม้สักอย่างดี นี่ห้องของสภานักเรียนหรือห้องของนายกรัฐมนตรีกันแน่ล่ะเนี่ย แค่ราคาประตูก็ปาเข้าไปหลักหมื่นแล้ว
พรวด!
แน่นอนว่าฉันไม่เคาะประตูและเปิดพรวดเข้าไปอย่างถือวิสาสะ
“ยัยนี่เซ็กซี่ชะมัด แบบนี้มันน่า...>_‘แผนการ...ล้มเหลว’
ฉันกดส่งข้อความไปหาคนคนหนึ่งอย่างไม่เต็มใจ คนที่ฉันเกลียดมันเข้าไส้และอยากจะให้มันตายๆ หายจากโลกนี้ไปซะ!
“พะ...พวกแกเห็นมั้ย เห็นเหมือนที่ฉันเห็นมั้ย!!!” บีเอ็มเปิดฉากถามทันทีที่ดึงสติกลับมาได้อย่างครบถ้วนหลังจากที่ตกใจจนอึ้งค้างไปหลายสิบนาที
“ชัดเจนเลยล่ะ...” บีเอตอบเสียงนิ่ง เขาแทบไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่เห็นเมื่อครู่
“ต่างกันที่ลักษณะท่าทางและทรงผมเท่านั้น...” บีไอพูดต่อ ใบหน้าของผู้หญิงคนเมื่อกี้ติดตรึงอยู่ในหัวของเขาจนยากที่จะลบมันออกไปได้ มันมหัศจรรย์ยิ่งกว่าความฝันเสียอีก
“ใช่ ถึงผมจะดูเหมือนไม่เคยผ่านการแตะหวีมาก็เถอะ ซ้ำนัยน์ตาแฝงความเงียบเหงาเอาไว้มากมายอีก แต่ไม่ว่ายังไง...ก็เหมือนกันสุดๆ” บีวายบอกถึงลักษณะของเธอคนนั้นเท่าที่เขาจำได้
“บีอาร์...” บีโอพึมพำเบาๆ ปิดท้าย นัยย์ตาตาของเขาสั่นระริก แทบควบคุมสติของตัวเองไว้ไม่ได้
ฉันเดินออกจากห้องสภานักเรียนมาด้วยอาการงุนงงสุดๆ ตกลงห้าคนที่นั่งอยู่เมื่อกี้เป็นแค่หุ่นจำลองจริงๆ น่ะเหรอ มันเหมือนจริงมากเลยนะ เหมือนจนฉันแทบควบคุมหัวใจตัวเองไว้ไม่อยู่เวลาที่มองนัยน์ตาน่ากลัวและผมสีเงินของผู้ชายคนนั้น ทำไมมันถึงติดตาฉันได้ขนาดนี้...
ครืดๆ ครืดๆ
“ฮัลโหล...”
[พี่คะ...อยู่ไหน]
“แอลเรียล มีอะไร” ฉันถามปลายสายอย่างตกใจปนเป็นห่วง
[ฉันปวดหัว ปวดจนอยากจะตาย...]
“หยุดพูดบ้าๆ น่า! พี่จะรีบไปเดี๋ยวนี้ รอก่อนนะ”
[เร็วๆ นะคะ ฉัน...ฉัน...]
“ไม่ต้องพูดแล้ว พี่กำลังจะไป”
ฉันกดวางสายแล้วรีบวิ่งไปที่หลังโรงเรียนทันที กำแพงหลังโรงเรียนไม่สูงมาก ฉันคิดว่าฉันพอจะปีนออกไปได้ และถึงไม่ได้ ฉันก็ต้องไปอยู่ดี เพราะ...แอลเรียลรอฉันอยู่
“ออกไป! ออกไปให้หมด อ๊ายยย!!!”
โครม! ตึง!
เสียงโวยวายดังมาจากห้องพักฟื้นของแอลเรียล ฉันรีบเร่งฝีเท้าเร็วขึ้น พยาบาลและหมอมากมายยืนออกันอยู่ที่ห้องของน้องสาวฉัน ไม่มีใครสักคนกล้าเดินเข้าไปใกล้ นอกจากฉันแล้ว...เวลาที่แอลเรียลอาละวาด ไม่มีใครหยุดเธอได้แม้แต่คนเดียว
เพล้ง!!!
“ออกไปนะ! ไอ้พวกบ้า! ฉันบอกให้ออกไป!”
“เดี๋ยวฉันจัดการเอง”
ฉันสะกิดพยาบาลคนหนึ่งให้หลีกทาง ซึ่งเธอรีบหลบให้ฉันเข้าไปอย่างรวดเร็ว แอเรียลที่กำลังจะปาแก้วออกมาอีกใบหยุดชะงัก
“พี่คะ...”
“วางแก้วลงน่ะแอล”
ฉันพูดเสียงเข้ม แอลเรียลค่อยๆ วางแก้วและสงบลง พยาบาลรีบทำหน้าที่ของตัวเอง วิ่งเข้าไปฉีดยาระงับประสาทให้กับเธอ แม่บ้านเข้ามาเก็บกวาดข้าวของที่เกลื่อนกลาดระเนระนาดตามพื้น
“ทำไมถึงอาละวาดแบบนี้”
ฉันลากเก้าอี้มานั่งลงข้างเตียงและเปิดปากถามน้องสาวซึ่งเป็นญาติที่เหลือเพียงคนเดียวของฉัน เธอเป็นน้องสาวแท้ๆ ที่ติดฉันแจ พ่อกับแม่ของเราเสียตั้งแต่เราสองคนยังเล็กๆ มีเพียงเงินประกันของพ่อกับแม่เท่านั้นที่เลี้ยงดูเราสองคนพี่น้องมาได้จนถึงตอนนี้
“แม็กนั่มอยู่ไหนคะ ทำไมเขาไม่มาหาฉันสักที” แอลเรียลถามอย่างสงสัย
แม็กนั่ม คือแฟนหนุ่มสุดสวาทขาดใจของน้องสาวฉัน เขาเป็นที่คลั่งไคล้ของสาวๆ มากมาย ภายนอกทำตัวเป็นคนดี แต่ไส้ในจริงๆ แล้วเลวยิ่งกว่าหมาเสียอีก! มันทิ้งน้องสาวฉันไปหาผู้หญิงใหม่อย่างไม่ใยดี ทั้งที่มันได้พรากความบริสุทธิ์ของเธอไป ทำให้แอลเรียลเสียใจหนักจนต้องเข้าโรงพยาบาลเพราะโรคประสาทแบบนี้...
“แม็กนั่มไม่ว่าง หมอนั่นเป็นประธานนักเรียน เขาต้องทำงานหนัก ช่วงนี้มีประกวดประธานนักเรียนดีเด่นระดับประเทศ ถ้าหมอนั่นว่างเมื่อไหร่พี่จะให้รีบพามาเยี่ยมเธอ”
ฉันลูบหัวน้องสาวที่อายุห่างกันเพียงหนึ่งปีอย่างทะนุถนอม เธอไม่เคยยอมรับเลยว่าไอ้เลวนั่นมันทิ้งเธอไปแล้ว แอลเรียลยังคงตั้งตารอหมอนั่นอยู่ทุกๆ วัน รอว่าเมื่อไหร่หมอนั่นจะมาเยี่ยมเธอพร้อมดอกไม้ช่อโต บอกรักและมอบอ้อมกอดที่แสนอบอุ่นให้กับเธออีกครั้ง ใช่...เธอยังคงเฝ้ารอมัน ทั้งๆ ที่มันไม่มีทางที่จะ...กลับมาหาเธออีกแล้ว ไอ้เลวนั่นหมดรักเธอแบบไม่มีเยื่อใยเหลืออยู่เลยแม้แต่น้อย!
“จริงเหรอคะ งั้นเขาก็คงจะเหนื่อยมาก งานคงยุ่งมากๆ เลยใช่มั้ยคะ” แอลเรียลถาม น้ำเสียงบ่งบอกถึงความเห็นใจไอ้เลวนั่น
“ใช่ หมอนั่นยุ่งมาก”
แอลเรียลพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ เธอหยิบรูปมันขึ้นมาดู รอยยิ้มเล็กๆ ผุดขึ้นมาอย่างมีความสุข ถ้าไม่ติดว่าแอลเรียลรักมันมากจนยอมถวายชีวิตให้ได้ ฉันคงจะเอารูปของมันไปเผาพริกเผาเกลือแช่งให้หมดไม่ให้เหลือแล้ว เผื่อบางทีมันอาจจะได้รับเวรกรรมที่มันทำไว้เสียบ้าง!
“แล้วพี่ออโรร่าล่ะคะ เหนื่อยมั้ย วันนี้ไปโรงเรียนใหม่วันแรกนี่”
แอลเรียลเปลี่ยนเรื่องคุย พอได้คุยเรื่องของหมอนั่นจนหนำใจแล้ว เธอก็จะอารมณ์ดีขึ้นมาทันตาเห็น ฉันต้องคอยโกหกน้องสาวอยู่ทุกๆ วันว่าหมอนั่นไม่ว่างบ้างล่ะ ไปธุระที่นู่นที่นี่บ้างล่ะ ให้ความหวังลมๆ แล้งๆ ที่ไม่มีวันเป็นจริงกับเธอ บางทีอาจจะเป็นฉันเองก็ได้ที่ทำร้ายแอลเรียล สักวันหนึ่งถ้าสมองของเธอเปิดการรับรู้มากขึ้นกว่านี้และได้รู้ความจริง ความเจ็บปวดมากมายที่ฉันปกปิดเอาไว้อาจจะพรั่งพรูเข้าสู้ตัวเธอจนยากที่จะหยุดมันก็ได้
“ก็ดีนะ มีหุ่นจำลองประหลาดๆ ด้วย”
“หุ่นจำลอง?”
“ใช่ หล่อเชียวล่ะ”
“หล่อกว่าแม็กนั่มหรือเปล่าคะ?”
แอลเรียลเอียงคอถามอย่างสงสัย ฉันอยากจะแหกหลอดเสียงของตัวเองแล้วตะโกนใส่หูน้องสาวจริงๆ ว่าหล่อกว่าเยอะมาก! แต่ก็นั่นแหละ ยัยน้องสาวตัวดีจะต้องอาละวาดแน่ ถ้ามีใครบังอาจมาหล่อกว่าพ่อเทพบุตรสุดใจขาดดิ้นของเธอ เฮ้อ!!!
“ไม่เลย แม็กนั่มของแอลหล่อกว่าจม -__-;;”
อยากจะตัดปากตัวเองทิ้งจริงๆ T_T
- ผู้เขียน
