@โรงพยาบาล S
ฉันเดินวนไปมาอยู่หน้าห้องฉุกเฉินแต่ก็ไม่มีใครสักคนออกมา ฉันเดินวนไปมาจนใจเสียหมดแล้วเนี้ย
"หนูเมเปิ้ล"
"คุณแม่"
ฉันกันไปตามเสียงเรียกคุณแม่กับคุณพ่อของกอไผ่รีบวิ่งเข้ามาหาฉันหลังจากที่ฉันโทรศัพท์บอกพวกท่านพวกเขาก็รีบมาทันที
"เกิดอะไรขึ้นลูกทำไมตาไผ่ถึงได้รถชน ฮึกๆๆ ตาไผ่จะเป็นอะไรมั้ยแม่ใจไม่ดีเลย"
"ใจเย็นๆคุณ ลูกต้องไม่เป็นอะไร"
"ฮึกๆๆ ฉันกลัวคุณ ฉันกลัวอดีตมันจะซ้ำรอยเหมือนก่อนหน้านี้ ฮือๆๆ ฉันกลัว"
ฉันสวมกอดท่านแน่นไม่รู้หรอกนะว่าพวกเขาพูดเรื่องอะไร แต่ตอนนี้ที่ต้องห่วงเป็นอันดับแรกคือคนที่อยู่ในห้องฉุกเฉินนั้น
แอ๊ดดดดดดดดดด
"คุณหมอออกมาแล้วค่ะ"
พวกเรารีบวิ่งกรูกันเข้าไปหาคุณหมอทันที
"เป็นยังไงบ้างคะหมอ ลูกชายฉันเป็นยังไงบ้างคะ"
คุณแม่เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสั่น ฉันจับมือท่านบีบเบาๆเพืื่อให้ท่านใจเย็นๆก่อน
"ใจเย็นๆนะครับตอนนี้ปลอดภัยแล้วครับไม่มีอะไรหน้าเป็นห่วงแ
