หลายวันผ่านไปไม่รู้กี่วัน รู้แค่ว่าสถานการณ์ตั้งแต่ผมรถชนนั้นดีขึ้นเยอะ ผมว่านะสงสัยจะฟาดเคราะห์ไปหมดแล้ว คงเหลือแต่ไอ้คนที่อยู่ข้างๆผมเนี้ยแหละที่อาการเหมือนคนบ้าเข้าไปทุกวัน
"เป็นเหี้ยไรไอ้ติวเตอร์"
"ปะ..เปล่า"
มันเอ่นเสียงรนๆก่อนจะรีบส่ายหน้าปฏิเสธแล้วก้มหน้ากดโทรศัพท์ต่อ ไอ้นี้แปลกๆแหะผมว่านะ บางทีก็เหมือนยืนพูดอยู่คนเดียวก่อนหน้านี้ยังเหมือนกลัวอะไรซักอย่างอยู่เลย
"ไอ้นี่ แปลกๆนะมึงไปทำบุญบ้างนะ"
"อือ กะ..กูกลับก่อนนะ "
พูดจบมันก็ทิ้งผมให้นั่งอยู่คนเดียวแล้ววิ่งออกไปเลย อะไรของมันวะนั้น ส่วนเพื่อนๆผมคนอื่นๆก็หายไปหมดละ หนีกลับบ้านกันหมดส่วนผมรอว่าที่เมียเรียนเสร็จตอนบ่ายสองครับ
"รอนานมั้ย"
นั้นไงมาพอดีเลย ผมหันไปยิ้มหวานให้กับเธอก่อนจะส่ายหน้ายิ้มๆ
"นานกว่านี้ก็รอได้ครับว่าที่เมีย"
คนตรงหน้าผมยิ้มออกมาทันทีก่อนจะเดินมายืนใกล้ๆผมแล้วดึงผมให้ลุกขึ้น
"ป่ะไปกันเถอะ ว่าแต่สายสิ
