บทที่๕(จบ)
1574 คำ
มงคลกำลังตัดแต่งกิ่งไม้บริเวณบ้าน แม้จะกว้างขวางแต่ก็ชอบทำเองเพราะถือเป็นการออกกำลังกายไปในตัว งานของตัวเอง บ้านของตัวเองแต่จะพูดให้ถูกคือบ้านของพ่อตาที่ตกมาเป็นของเมีย และก็เปรียบเสมือนบ้านของตนเองนั่นเอง จึงไม่ขี้เกียจที่จะทำ ทั้งยังแก้เบื่อแก้เหงาให้คนอายุมากที่ออกไปตรากตรำทำนาทำสวนไม่ไหว
อังกาบเดินยิ้มมาหาสามีพร้อมถาดอาหารเช้าที่กินในเวลาสายหลังทำงานเรียกเหงื่อตอนเช้าๆ วันนี้เป็นข้าวต้มไก่ไม่ใส่กระเทียมเจียว ไม่ใช่ว่าไม่ชอบแต่เพราะอายุมากขึ้นจึงเริ่มดูแลสุขภาพมากขึ้น อะไรลด ละ เลิกได้ก็พยายามทำเพื่อสุขภาพที่ดี และต่างพึงพอใจที่จะทำ รวมถึงอัญมณีที่ยินดีกินอาหารทุกอย่างที่แม่ทำโดยไม่บ่นว่าอะไรจะขาดหายไป
“ล้างมือกินข้าวต้มก่อนพ่อ”อังกาบเรียกหลังวางถาดที่โต๊ะสนามใต้ร่มไม้
“ขอทำต้นนี้ให้เสร็จก่อนแม่ นิดเดียว แม่กินก่อนเลย แล้วนี่ลูกยังไม่ตื่นหรือ”
“ยังจ้ะ วันหยุดปล่อยให้นอนไปเถอะ”อังกาบบอกสามี แล้วหันไปมองชายหนุ่มคู่หมั้นของลูกที่กำลังเดินมา
“มานี่ยังไม่ตื่นหรือครับ” คำแรกที่สวิชทักทาย
“ยังจ้ะ น้าเห็นว่าวันหยุดเลยปล่อยให้นอนเต็มที่ พ่อวิชมีธุระกับน้องหรือลูก” อังกาบถาม
“กินข้าวต้มด้วยกัน ตาวิช” มงคลชวนเมื่อล้างมือแล้วเดินมานั่งข้างอังกาบ
“ขอบคุณครับ แต่เรียบร้อยแล้ว คือมานี่บอกว่าจะไปช่วยผมทำงานแต่เช้า ป่านนี้ยังไม่ไปผมเลยมาตาม แต่ถ้าน้องยังหลับอยู่ก็ปล่อยไปครับ”
“อ้าว มีงานต้องทำหรอกรึ แล้วยังมานอนสายโด่ง ไม่ไหวจริงๆ วิชไปปลุกน้องสิลูก” อังกาบพูดเปิดทาง
แต่มงคลกระแอมเบาๆ
“พ่อไปดูให้เอง วิชเพิ่งออกจากโรงพยาบาล เดินมาถึงนี้ก็เก่งแล้ว” มงคลทำท่าจะลุกขึ้นทว่าเห็นคนที่กำลังจะไปตามเดินมาเสียก่อน อัญมณีเดินมากับผู้ชายคนหนึ่งท่าทีประคับประคอง จนเขาต้องรีบเดินไปรับ โดยังกาบละและสวิชก็เดินตามมา
“มานี่เป็นอะไรลูก”มงคลถาม
“แล้วนี่ออกไปไหนมาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”อังกาบสงสัย
“สวัสดีครับหมอชล” สวิชทักทายชลทิศเพราะเป็นหมอเจ้าของไข้จึงรู้จักชื่อ
ชลทิศไหว้ชายหญิงอายุมากซึ่งมั่นใจว่าเป็นพ่อแม่ของอัญมณี แล้วยิ้มทักทายสวิช ก่อนจะเป็นคนพูดอธิบายข้อสงสัย
“สวัสดีครับผมชลทิศ เป็นเพื่อนมานี่ เมื่อคืนมารับเขาไปทำข่าวแล้วเกิดอุบัติเหตุเล็กน้อย ผมขอโทษด้วยนะครับ” เขาไหว้พ่อแม่ของอัญมณีอีกครั้ง
อัญมณีมองเขาแปลกใจทั้งการเรียกขานอย่างสนิทสนมและการยอมรับความผิด
“เป็นยังไงบ้างลูก ทำไมทั้งคืนไม่โทรมาบอกแม่” อังกาบเข้าถึงตัวลูก หมุนซ้ายหมุนขวาเพื่อดูว่าบุบสลายตรงไหนบ้าง
“มันเกิดขึ้นได้ยังไงครับ” สวิชถาม
“คือผมถอยรถไม่ระวังเลยชนมานี่ล้มครับ เห็นว่าหัวฟาดพื้นเลยพาไปนอนดูอาการที่โรงพยาบาล” ชลทิศบอก
‘จะโกหกไปเพื่ออะไรนะ’ อัญมณีคาดไม่ถึงว่าเขาจะรับว่าเป็นคนชนหล่อนเสียเอง เพราะถึงบอกความจริงไปก็คงไม่มีใครติดใจเอาความเพราะหล่อนวิ่งไปชนรถเอง
“แล้วเป็นยังไงบ้างลูก ไม่มากใช่ไหม ถือว่าฟาดเคราะห์ กินอะไรกันมาหรือยัง ไปนั่งตรงโน้น” มงคลเข้าไปประคองอัญมณี แต่อังกาบเหมือนยังคาใจ
“แล้วทำไมไม่โทรมาบอก แล้วออกไปดึกๆ ดื่นๆ ทำไมไม่บอกแม่ก่อน แล้วนี่อย่าบอกนะว่าคุณนอนเฝ้าลูกสาวฉันทั้งคืน”
อังกาบถามชลทิศ สีหน้าไม่พอใจแววตาไม่เป็นมิตรจนคนถูกถามพูดไม่ออก
“แม่นี่ไม่เป็นอะไรแล้ว มีไรกินบ้างคะกินด้วยสิหิวจัง หมอชลกินมั้ย” หล่อนเสถามแล้วแกล้งชวนหวังให้เขาส่ายหน้าแล้วขอตัวกลับ เพื่อคลี่คลายสถานการณ์เฉพาะหน้า ส่วนที่เหลือหล่อนจะจัดการเอง แต่เขากลับไม่รับมุก กลับพยักหน้ารับเสียดื้อๆ
“ถ้าไม่รบกวนก็ขอฝากท้องสักมื้อครับ”เขาบอก แม้เห็นว่าแม่ของอัญมณีไม่เป็นมิตรเท่าใด และเห็นว่าหล่อนเองก็หันมามองเขา ขึงตาใส่ไม่พอใจคำตอบ แต่เขายังไม่อยากกลับ
“เชิญๆ มานั่งนี่คุณ วิชกินอีกมั้ยมานั่งด้วยกัน เดี๋ยวพ่อไปช่วยแม่ยกมานะ” มงคลรีบจูงอังกาบเดินไปในครัว แม้รับรู้ถึงแรงขัดขืนจนต้องปรามเบาๆ
“ไม่เอาน่า เขาก็ขอโทษแล้ว รับผิดชอบพาไปหาหมอนอนเฝ้าแล้ว”
“มันสมควรที่ไหนละพ่อ ให้มานอนเฝ้าลูกสาวเรา ว่าแต่เป็นใครมาจากไหนทำไมไม่เคยเห็น เพื่อนลูกเราก็รู้จักเกือบทุกคน”
“ไม่รู้สิ แต่ท่าทางเหมือนตาวิชรู้จัก คงจะเป็นเพื่อนทำงานแหละ เห็นบอกว่ามารับมานี่ไปทำงานนี่” มงคลตั้งข้อสังเกต
“แต่ตาวิชเรียกหมอชล มานี่ก็เรียกหมอชล แล้วจะเป็นเพื่อนร่วมงานลูกได้ยังไง ถ้าแบบตาตั้มก็ว่าไปอย่าง นักข่าว ผู้สื่อข่าว มันสายงานเดียวกัน” อังกาบแย้ง
“ช่างเถอะน่า เขามาบอกว่าเป็นเพื่อนก็เป็นเพื่อน อย่าคิดอะไรมาก”
“เป็นผู้ชายนะพ่อ เดี๋ยวตาวิชจะเข้าใจผิด”
“อันนั้นมันเรื่องของเด็กๆ เค้านะแม่ ตักข้าวไปให้ลูกเถอะ มาๆ พ่อช่วยถือ” มงคลตัดบทอีกครั้ง
อัญมณีรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นส่วนเกินในวงสนทนา หลังจากพ่อกับแม่กลับเข้าบ้านไปอีกครั้งพร้อมชามข้าวต้มที่กินเสร็จแล้ว ทีแรกชลทิศอาสาช่วยเก็บแต่แม่ไม่ยอม หล่อนรู้ว่าแม่ไม่อยากให้เขาทำตัวสนิทสนมด้วยไม่ว่ากับใคร พ่อกับแม่จึงยกเข้าไปเอง ทิ้งให้หล่อนอยู่กับสองหนุ่มที่เปิดฉากสนทนากันอย่างถูกคอจนหล่อนรู้สึกเป็นส่วนเกิน
ดูเหมือนสวิชกระตือรือร้นเป็นพิเศษที่ได้สนทนากับชลทิศบางเรื่องที่เขาถามล้วงลึกจนดูออกว่าชลทิศสงสัย หันมาสบตาหล่อนเหมือนมีคำถาม แต่เขาก็ตอบคำถามของสวิชเหมือนการให้ความรู้กับนักศึกษาแพทย์ก็ไม่ปาน จนบางคำถามที่ลึกเกินกว่าคนธรรมดาจะใคร่รู้หล่อนจึงต้องรีบตัดบท
“จะคุยกันอีกนานมั้ยคะ นี่จะขอตัวไปนอน รู้สึกมึนหัว”
“อ้าว เจ้าของบ้านไล่แล้ว ไปบ้านผมไหมครับหมอ” สวิชชี้ไปที่บ้านตนเอง
“อย่าดีกว่าครับ คุณเองก็ยังต้องพักฟื้นต่อ ผมกลับนะครับ ฝากลาพ่อกับแม่ด้วยนะมานี่”
อีกครั้งแล้วที่เขาใช้คำพูดสนิทสนม ซ้ำยังหันมาบอกว่า
“ผมโทรไปบอกตั้มให้ลางานให้แล้วนะ คุณควรพักผ่อนสักวันสองวัน”
อย่างนี้เรียกว่าจุ้นไหมนี่ เขาโทรบอกตั้มตอนไหนทำไมหล่อนไม่รู้ แต่อัญมณีไม่มีโอกาสถามเพราะเขาเดินไปแล้ว ส่วนทางนี้สวิชก็มองหล่อนสายตาแปลกๆ จนต้องถามตรงๆ
“ทำไมมองนี่แบบนี้”
“เปล่า ไม่มีอะไร”
“มีสิ บอกมาเลย”
“ทำไมมานี่สนิทสนมกับหมอชลจัง แล้วไปทำงานด้วยกันตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วทำไมถึงทำเหมือนกีดกันไม่ให้พี่คุยกับหมอชล”เขาถามตรงๆ
“ไม่ได้สนิทค่ะ แค่รู้จักกันตอนไปงานศพนั่นแหละ แล้วหมอชลก็เป็นอาสาสมัครของมูลนิธิเจอกันเวลาไปทำข่าวบ่อยๆ และที่นี่ไม่อยากให้พี่วิชคุยกับหมอชลนาน เพราะว่าพี่วิชกำลังจะเปิดเผยตัวตนออกมาว่าตัวเองเป็นอัญมณี”
“หือ ยังไง” เขาเลิกคิ้ว
“ก็พี่เล่นถามเชิงวิชาการ ถามล้วงลึกขนาดนั้นคนธรรมดาจะอยากรู้ไปทำไม ยิ่งหมอชลคิดว่านี่คืออัญมณีอย่างนี้ ดีไม่ดีเขาจะคิดว่าพี่วิชถามข้อมูลแทนนี่ก็ได้”
“เขาสงสัยมานี่หรือ”
“ไม่ใช่แค่สงสัยค่ะ ปักใจเชื่อเลย ปฏิเสธยังไงก็ไม่ฟังนะคะ หลานสาวเขาอีกคนเหมือนจะคิดอย่างนี้ด้วย ตอนนี่ไปงานศพนะมองนี่เป็นศัตรูเลยละ” หล่อนคิดว่าไหนๆ ก็พูดแล้วจึงอยากพูดให้หมด
“ทำไมถึงมองเป็นศัตรู เขาไม่ชอบอัญมณีหรือ”
“คงงั้นมั้งคะ เพราะพวกเขาคิดว่าการตายของผู้หญิงคนนั้นเกี่ยวข้องกับอัญมณี”
อัญมณีเล่าเรื่องที่เกี่ยวข้องกับการตายของดวงดาวให้สวิชฟัง เขาเงียบไปชั่วครู่หล่อนรู้ว่าเขาคงคาดไม่ถึงว่าจะเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นแล้วเกี่ยวพันกับเขาเสียด้วย
“แสดงว่าหมอชลกับญาติเห็นมานี่เป็นทอมละสิ” สวิชหัวเราะ แต่อัญมณีค้อนใส่ทำให้เขาหัวเราะเสียงดังขึ้น
“หรือพี่วิชก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน” หล่อนจ้องตา อยากได้ความจริง แม้รูปลักษณ์ตนเองจะทำให้เชื่อเช่นนั้นง่ายๆ แต่แค่ภาพนอกท่านั้น หล่อนแค่กระฉับกระเฉงหรือที่แม่เรียกว่ากระโดกกระเดกเท่านั้นเอง
- ผู้เขียน
