หมอขาอย่ากินดุ

ถูกเรียกอยากสนิทสนม

ชายหนุ่มเผลอถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย ไม่ได้อยากอยู่เป็นโสดนี่ คนล่าสุดที่เพิ่งเลิกลากันไปก็เพราะทัศคติไม่ตรงกัน คนเป็นหมอก็ไม่ใช่ว่าอยากเปิดคลินิกของตัวเองทุกคนเสียหน่อย หลังเลิกงานแล้วก็อยากพักผ่อนไปทำอะไรอย่างอื่นบ้าง เข้าฟิตเนสบ้าง ซ้อมดนตรีกับเพื่อนบ้าง แต่คุณเธอมองว่าเขาไม่อยากก้าวหน้า ไม่อยากมีเงินเก็บ สุดท้ายก็ได้แต่โบกมือลากันด้วยดี

ขณะเดินไปใกล้ถึงตึกอายุรกรรม สายตาปะทะกับผู้หญิงคนหนึ่งกำลังพ่นสเปรย์ใส่บรรดาถุงข้าวของที่ตั้งบนโต๊ะม้าหิน ครู่หนึ่งเธอก็พ่นสเปรย์ใส่ตัวเอง เขาขมวดคิ้วแล้วอดเตือนไม่ได้

“คุณครับ ไม่ต้องพ่นสเปรย์แอลกอฮอร์ใส่ตัวเองแบบนั้นหรอก แค่ใช้เจลล้างมือบ่อยๆ ก็พอแล้ว”

“ขอโทษค่ะ มันเคยชินไปแล้ว” เสียงหวานใสเอ่ยปนหัวเราะร่าแล้วเงยหน้าขึ้นสบตากับอีกฝ่าย

ผู้หญิงอะไรตาโตจริง ดวงตาสวยเหมือนมีหยดน้ำเอ่อคลอ

อิทธิพลเผลอมองดวงตาคู่สวยของอีกฝ่าย และต่างคนต่างมีหน้ากากอนามัยปิดครึ่งใบหน้าทำให้ไม่รู้ว่าริมฝีปากก็ยิ้มออกมาด้วย

“หมออิฐ”

“ครับ?” เขาขานรับ แปลกใจที่ถูกเรียกอยากสนิทสนม

เกวลินยิ้มกว้าง แน่ล่ะ! ได้เจอคนที่แอบรักจะไม่ยิ้มได้ยังไง แต่ยิ้มกว้างแค่ไหนเขาก็คงไม่รู้ เพราะตอนนี้มีหน้ากากอนามัยปิดปากปิดจมูกอยู่ สีหน้าเขาบอกชัดว่าจำเธอไม่ได้ ซึ่ง...มันก็ดีแล้วล่ะ

“หมอกินข้าวเที่ยงแล้วเหรอคะ”

“ครับ...เรียบร้อยแล้วครับ”

“ช่วงนี้ฝนตกบ่อย คนป่วยเยอะเลย ลำบากคุณหมอแย่เลยนะคะ”

“ครับ...ขอบคุณครับ”

“โอ๊ย! อีกสิบนาทีจะบ่ายโมง ขอตัวก่อนนะคะ ต้องรีบเอาผ้าอ้อมกับของใช้ไปส่งให้คนป่วยค่ะ”

“ครับ” เขายังทำหน้างงอยู่ ดูเหมือนเธอจะมาส่งของให้คนป่วย เป็นญาติเหรอ? แต่ข้าวของเยอะขนาดนี้ไม่น่าจะสำหรับคนๆเดียว หรือว่าเป็นไรเดอร์มาส่งของใช้ตามสั่ง แต่ปกติก็ไม่อนุญาตให้ไรเดอร์ขึ้นตึกผู้ป่วยนี่นะ ยังไม่ทันเอ่ยถามอะไร อีกฝ่ายก็ผงกศีรษะให้แล้วเดินเร็วไปที่ลิฟต์ทันที

เกวลินผงกศีรษะให้เขาแล้วรีบคว้าถุงผ้าอ้อมผู้ใหญ่สามสี่ถุงและถุงใส่ของใช้อีกสองถุงเดินเร็วๆ จนเกือบจะเป็นวิ่งไปที่ลิฟต์ รปภ.ประจำตึกคงคุ้นเคยกับเธอดีจึงกดลิฟต์เปิดให้ หญิงสาวยังส่งสายตามองหมอหนุ่มที่ยังยืนอยู่ที่เดิม ประตูลิฟต์ปิดลงแล้ว เธอก็แทบอยากร้องกรี๊ดๆ ออกมา

ได้คุยกับคนที่ชอบ ใจมันก็จะพองโตหน่อยนะ

เกวลินได้แต่บอกให้ตัวเองสงบใจ แบบนี้เรียกคุยได้หรือเปล่าก็ไม่รู้ แต่เอาเถอะ น้ำเสียงที่เขาพูด “ครับ” มันยังดังอยู่ในหู เสียงทุ่มต่ำฟังแล้วใจเต้นแรง เธอต้องเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ ที่อาการหนักขนาดนี้

ประตูลิฟต์เปิดออกเมื่อถึงชั้นที่ต้องการ หญิงสาวตั้งสติแล้วก้าวออกไปพร้อมรอยยิ้มใต้หน้ากากอนามัยแล้วทักทายพยาบาลที่ดูแลคนป่วยอย่างเคยชิน

“เอาของมาส่งแล้วค่ะ”

“มาแล้วเหรอกะทิ” คุณพยาบาลสาวยิ้มทักแล้วพยักหน้าให้

“ค่ะ ผ้าอ้อมสำเร็จไซส์เอ็มกับเอ็กซ์แอล แล้วก็แป้งเด็กลดผดผื่น ทิชชู่เปียก มีน้ำผลไม้ด้วยค่ะ แล้วก็แปรงสีฟันยาสีฟันตามสั่งครบทุกรายการ กะทิแยกบิลให้หมดทุกรายการแล้วค่ะ เงินทอนใส่ในถุงให้แล้ว”

“ขอบใจมากนะจ๊ะ”

“กะทิต่างหากที่ต้องขอบคุณพี่ๆ ทำให้มีรายได้พิเศษด้วยเลยค่ะ” หญิงสาวส่งยิ้มหวาน “อยากกินอะไรเป็นพิเศษบอกได้เลยนะคะ นอกเหนือจากเมนูก็ได้ค่ะ ถ้าพี่ตะโก้ทำได้ กะทิจะสั่งให้ทำให้เลยค่ะ”

“จ๊ะๆ พี่น้องคู่นี้น่ารักจริงๆ ยังไงก็ขอให้ได้งานประจำทำเร็วๆนะ”

“ขอบคุณค่ะ”

เกวลินยกมือไหว้ลาพยาบาลประจำชั้น เธอมาส่งข้าวกล่องบ่อยๆ จนคุ้นเคยกับทุกคนไปแล้ว ผู้ป่วยบางคนพักรักษาตัวนาน ไม่มีญาติพี่น้อง หรือญาติไม่สะดวกมาเยี่ยม เธอจึงอาสาไปซื้อมาให้ เพราะยังไงเธอก็ว่างตามประสาคนไม่มีงานประจำทำอยู่แล้ว บางคนออกจากโรงพยาบาลไปแล้ว ยังติดต่อเธออยู่ก็เลยได้ลูกค้าข้าวกล่องเพิ่มขึ้น บางรายอยู่บ้านคนเดียว จะสั่งซื้อของเข้าบ้านก็ไม่ชอบให้คนแปลกหน้ามาบ้านบ่อยๆ เธอรับฝากซื้อของตามที่ต้องการจัดการส่งถึงบ้านให้ด้วย ใครจะรู้ว่าเรื่องเล็กๆ น้อยๆ เหล่านี้กลายเป็นรายได้ของเธอ

แต่ถ้าถามหากำไร ก็คือได้เห็นหน้าคุณหมออิฐยังไงล่ะ!

....

เสียงประตูบ้านเปิดออกทำให้ชายหนุ่มสองคนผละออกจากกัน การันต์ปรับลมหายใจครู่หนึ่งแล้วยกนิ้วโป้งเช็ดมุมปากให้ชายหนุ่มที่ยืนหน้าแดงตรงหน้า

“จ๊ะเอ๋” เสียงหวานใสของเกวลินดังขึ้นก่อนที่เจ้าตัวจะโผล่หน้าเข้ามาในครัว หญิงสาวปลดหน้ากากอนามัยแล้วเดินตรงดิ่งไปล้างมือที่อ่างล้างจานเหมือนปกติที่เคยทำ

“ไปส่งของมาเหรอครับ” วายุเอ่ยทักทายน้องสาวของคนรัก

“ค่ะ” หญิงสาวพยักหน้ารับแต่แอบหลิวตามองพี่ชายตัวโตที่ทำหน้ากระอักกระอ่วน “สงสัยกะทิจะกลับบ้านเร็วไปหน่อย”

“กลับช้าไปครึ่งชั่วโมง” การันต์ดุน้องสาว “พี่บอกแล้วไง แค่ส่งข้าวกล่องของที่ร้านก็พอแล้ว ไม่ต้องออกไปซื้อของส่งของอะไรพวกนั้นหรอก”

จะเรียกว่าเป็น ‘ไรเดอร์’ ก็เรียกได้ไม่เต็มปาก เพราะน้องสาวของเขาไม่ได้รับงานประจำ แต่จะเรียก ‘จิตอาสา’ก็ไม่ใช่ เพราะได้รับค่าตอบแทนตามสมควร การันต์กลุ้มใจไม่น้อยที่น้องสาวคนเดียว ขับรถซื้อของ-ส่งของตามใบสั่งให้ลูกค้าอย่างนี้

“แวะเอาข้าวไปให้แมวจรค่ะ เลยมาช้าไปนิดหนึ่ง” เกวลินยิ้มทะเล้นแล้วหันไปทางวายุ “หิวจังเลยค่ะ มีอะไรกินบ้างคะ”

“ตะโก้ทำไข่พะโล้ไว้ แล้วก็มีทอดมันปลากราย น้องกะทิจะกินเลยไหม พี่จะอุ่นกับข้าวให้กินร้อนๆ”