6.ยอมรับชะตากรรม
1361 คำ
"เซ็น มันซะ "
"ไม่ ทำไมฉันต้องเซ็น "
"ก็ รับผิดชอบ ในสิ่งที่ครอบครัว ของเธอ มันทำไง"
"นาย มันไร้เหตุผล เจสัน "
"สำหรับ เธอ ฉันต้องมีเหตุผล ด้วยหรือ "
"นี่ นาย "
"จะเซ็น หรือ ไม่เซ็น ก็ได้นะ แต่เธอ ต้องอยู่ในคุก " เจสัน ขู่เธอ อีกครั้ง เมื่อเห็นว่า เธอ คงไม่ยอม ทำตาม ที่เขาพูดแน่นอน
"เข้าคุก ข้อหา อะไร "
"ลูกฆาตกร "
"เจสัน จะทำเกิน ไปแล้วนะ "
"สำหรับ ครอบครัว เธอ มันไม่มากไปหรอก และนี่ ก็ถือว่า ฉัน ใจดีกับ เธอ มากไป เช่นกัน " เสียงของเขาโต้ตอบ กลับมา แบบไม่ต้องคิดด้วยซ้ำไป
เดมี่ ที่นั่ง คิดทบทวน กับสิ่งที่เขาพยามสื่อ ถึงแม้ ว่าเรื่องนี้ มันเป็นเรื่อง ที่เกิดขึ้นมาหลายปี แล้ว เธอ พอจะเข้าใจ ความรู้สึก ของเขา ที่ต้องสูญเสีย บุคคล อันเป็นที่รักไป แต่เธอ ก็ไม่ต่างอะไร จากเขาเช่นกัน
แล้วมาตอนนี้ จะมาเรียกร้อง ให้เธอ รับผิดชอบ
"นี่มันอะไร กันวะเนี่ย " เสียงของ เดมี่ พูดออกมา เบาๆ ด้วยความซ้ำใจ ทำไม เธอ ต้องมาเจอเหตุการณ์ บ้าบอ คอแตก เรื่องแบบนี้ ด้วย
เอกสาร ที่เขาอยากให้เซ็น มันเป็น เอกสาร ข้อตกลง การแต่งงาน เขาและเธอ
"นี่มัน ยิ่งกว่า เข้าคุก เสียอีกกก"
"ว่า ไง เดมี่ ผมให้เวลา คุณคิดนาน ไปแล้วนะ "
"ขอสามวัน ได้ไหม ขอให้ฉันทำใจ ก่อน "
"สามวัน มันมากไป "
"สองวัน "
"พรุ่ง นี้ แล้วกัน ผมให้เวลา คุณคิด หนึ่งคืน และคืนนี้ คุณก็ค้างที่นี่ แล้วกัน " เขาบอก พร้อมกับเดินออกไป
ไม่นาน แม่บ้าน ประจำบ้าน เข้ามา นำเสื้อผ้า ของเธอ มาให้
"สวัสดี ป้าชื่อ พิ้งค์ นะคะ "
"ค่ะ ป้าพิ้งค์ "
"ป้า ดูแลที่นี่ หากคุณ "
"เดมี่ ค่ะ "
"คุณเดมี่ ต้องการอะไร เรียกป้า ได้ค่ะ "
"ค่ะ ขอบคุณ ค่ะ ... เธอบอกกับหญิงสาว แม่บ้าน และยื่นมือ ไปรับ เสื้อผ้า แล้วรีบปิดประตู ห้อง กลับมานั่งที่เตียง เช่นเดิม พร้อมกับ หยิบ เอกสาร มาอ่าน เป็นรอบที่ สาม สี่ ห้า ตามมา
เดมี่ ยังคง ลุกๆ นั่ง ๆ เดินๆ รอบห้อง เธอนอนไม่หลับ เจสัน ขังเธอในห้อง โดยมี ป้าแม่บ้าน นั่งเฝ้า อยู่หน้าห้อง เขาจะปล่อยเธอ ก็ต่อเมื่อ เธอเซ็นเอกสาร เรียบร้อยแล้ว
แล้วใคร จะเซ็นล่ะ นี่ มันข้อตกลง บ้า อะไรว่ะเนี่ย
ลึกๆ คิดย้อนไป สามคนพี่น้อง ตระกูล มาเฟีย เนี่ย เพี้ยน ทุกคนหรือเปล่า หรือเป็น แต่เจสัน เท่านั้น
เดมี่ เปิดดูผ้าม่าน ที่ตอนนี้ บริเวณ ของตัวบ้าน มืด หมดแล้ว เหลือแต่ห้องหนึ่ง ที่ยังคงเปิดไฟ สว่างอยู่
คงจะเป็น ห้องของเจสัน
บ้านหลังนี้ ถือว่าใหญ่มาก มีสามหลัง ที่เชื่อมติดกัน สามารถ เดินผ่าน ทะลุได้ เธออยู่หลังเล็กสุด ของตัวบ้าน อาจจะสร้างไว้ เป็นห้องรับแขก
"ไม่ได้การ ล่ะ หนี ดีกว่า " ว่าแล้วความคิดของเธอ ก็ผุด ขึ้นมา นี่มันตีสาม ทุกคนคงจะหลับ กันหมดแล้ว เว้นแต่เจสัน ที่คิดว่า เขาคงไม่จับตา ดูเธอ ตลอดหรอก ไม่งั้นคง ไม่ให้แม่บ้าน มานั่งเฝ้าเธอ หรอก
เดมี่ กลับมาเปลี่ยน เสื้อผ้าชุดเดิม ของเธออีกครั้ง
และ รีบไปที่ประตู เธอแง้ม มันอย่างเบามือ เห็นแม่บ้าน นอนหลับอยู่ จึงรีบย่อง ลงมาชั้นล่าง ทันที
ด้านล่าง ตอนนี้มืดไปหมด เพราะมันดึก แล้ว ทุกคนต่างแยกย้ายกันไปนอน โชคดี ที่แสงสว่าง เล็ดลอดเข้ามา มันทำให้เธอ พอจะเห็น ทางเดินได้บ้าง
เดมี่ รีบเปิดประตูออกไป แต่เธอ ต้องตกใจอีกครั้ง มันมีหมา ที่ล่ามโซ่ อยู่
"เอาไงดีว่ะ ขืนออกไป หมามันได้กลิ่น มันคงขย้ำเธอแน่นอน แต่ถ้าไม่ออกไป เธอก็อาจจะโดน เจสัน ขย้ำ เธอเช่นกัน
"เป็นตาย เท่ากันวะ ออกก็ออก " เดมี่ ใช้ฝีเท้า อย่างเบาที่สุด และรีบเดินออกมา ตรงจุด ที่หมามันนอน อยู่
เพียงไม่กี่วิ เธอ ก็มายืนอยู่ที่หน้าประตู ของบ้านเสียแล้ว แต่มันล็อค " เอาไงล่ะ ทีนี้ ต้องปีน อีกแล้วสินะ ... คิดแล้ว เธอก็รีบ ปีนทันที กว่าจะพ้น อีกฝั่ง เล่นเอาเดมี่ ลุ้นเหนื่อยเหมือนกัน
เธอปีนข้ามมาอีกฝั่ง และรู้สึกได้ว่า มีมือ รอรับเธอ ลงมา
"เอ๊ะ !! ใคร นะ " เธอถาม ด้วยเสียงเบา แต่ไม่มีเสียงตอบรับ
"ฉันถามว่า ใคร คน หรือ ผี "
เธอ ถามอีกครั้ง เพราะไม่ได้ ยินเสียงตอบกลับมา แต่มีมือ ช่วยรอรับเธอ ลงมา
ในที่สุด เท้าของเธอ ก็แตะ ถึงพื้น
"ผมเอง "
เดมี่ จำเสียง นี่ได้ ไม่ใช่ใคร ที่ไหนเลย แถมเป็นคน อีกต่างหาก
"นะ..นาย เจสันนนน " เสียงของเธอพูดออกมาแบบติดขัด
"ใช่ ผมเอง "
เดมี่ ทำตัวไม่ถูก เมื่อคนที่ยืนอยู่ ตรงหน้าเธอ คือเจสัน ผู้ชาย ที่เธอ อยากจะหนี ไปจากเขานั่นเอง
"ออกมาทำอะไร ดึกดื่น แบบนี้ "
"เอ่อออ "
"ผมถามคุณว่า ออกมาทำอะไร "
"เอ่อออ ออกกำลังกาย "
"อะไรนะ "
"ออกมาวิ่ง ไง " เสียงของเธอบอก
เจสัน ที่ยืนอึ้ง กับคำตอบของหญิงสาว เล่นเอา เขาหัวเราะ ออกมา
"หัวเราะ อะไร ยะ"
"ก็หัวเราะ ข้ออ้าง ของคุณไง ผมฟังไม่ขึ้น เลย " เสียงของเขา บอก พร้อมกับจับแขนเธอ และลาก เธอ เข้าไป ในบ้าน
"เวลานี้ เขานอนกัน นะ เดมี่ ใครจะออกมาวิ่ง "
"ก็ฉันไง "
"นี่มันกี่โมง "
"ตีสี่"
"ตีสี่ ผมว่า คุณควร จะอยู่บนเตียง นะ "
"เจสัน "
"ไม่ต้อง มาทำน้ำเสียงแบบนี้ กับผม " เมื่อพูดจบ เขาลากเธอ เข้าไปในบ้าน อีกครั้ง แต่เป็นส่วนฝั่งบ้านของเขา เดมี่ ที่มองไปรอบๆ นี่มันไม่ใช่ ตัวบ้าน ที่เขาพาเธอเข้ามาในบ้าน เป็นครั้งแรก นิ
"เจสัน นี่มัน "
"บ้านผม "
เขาลากเธอ ขึ้นไปชั้นบน ซึ่งเป็นห้อง ที่เปิดไฟอยู่ และมันยิ่งทำให้รู้ว่า ห้องของเขา สามารถ มองเห็นทะลุ ไปยังห้องที่เธอ ฝอยู่เช่นกัน มิน่าล่ะ เขาจึงจับเธอ ได้ แถมยังรู้การเคลื่อนไหว ของเธออีกด้วย
"เอาล่ะ เซ็นซะ " เจสัน ยื่นเอกสาร ให้เธออีกครั้ง
"ไม่เซ็น ไม่ได้หรือ "
"ไม่ "
"เดมี่ ยอมทำทุกอย่าง เลยนะ เพื่อชดเชย กับสิ่งที่ครอบครัว ทำกับครอบครัวคุณ แต่ขอไม่เซ็น ได้ไหม "
เธอยื่นเสนอ กับเขา
"ก็ได้ แต่ต้องไปอยู่ ในคุก "
"เจสันนน นายจะ"
"ใช่ เข้าคุก เท่านั้น "
เดมี่ เห็นว่า เจสัน คงไม่ยอมเธอเช่นกัน
"แล้ว ถ้าฉันยอมรับ แล้วเมื่อไร คุณจะปล่อย ฉันเป็นอิสระ "
"วันที่ คุณหมดประโยชน์ "
"เมื่อไร ล่ะ "
"ห้า ปี "
"โหหหห ห้าปี "
"ทำไม "
"มันนานเกินไป "
"สามปี "
"ก็ได้ สามปี ห้ามคืน คำนะ "
"อืมม " เขาพยักหน้า ให้กับเธอ
เดมี่ หยิบเอกสาร นั้นมา เธอเซ็นมันทันที พร้อมกับยื่น ให้เขา
"ดีมาก เอาล่ะ ไปพักผ่อน ได้แล้ว พรุ่งนี้ ต้องมีอะไร จะต้องไปทำกับผมอีกเยอะ "
เสียงของเขาบอก เดมี่ จึงรีบลุก เตรียมตัวจะออกไป
"จะไปไหน " เสียงของเจสัน ถามอีกครั้ง
"ก็พักผ่อน ไง "
"ใช่ ผมให้คุณ พักผ่อน ตอนนี้ เราเป็น สามี ภรรยา กันแล้ว สามี นอนที่ไหน ภรรยา ก็นอน ที่นั่น " เสียงของเขาบอก เหมือนจะสั่งเธอ อีกด้วย
"เจสัน เดมี่ ขอ กลับไปอยู่ห้อง เดิมได้หรือเปล่า ตอนนี้ ก็หนี คุณ ไปไหน ไม่ได้อยู่แล้ว " เสียงของเธออ้อนวอน อีกครั้ง
"ได้ ผมอนุญาต และอย่า คิดจะหนี ล่ะ "
"อืมม ฉันไม่หนี แล้ว " เธอบอกกับเขา พร้อมกับรีบออกจากห้องไป ทันที
- ผู้เขียน
