มาร์คัสกัดกรามจนปวดหนึบ มือหนากำเข้าหากันแน่น อารมณ์เดือดดาลไม่หยุด นึกรังเกียจ ชิงชัง ขยะแขยงแม่ผู้หญิงอย่างดวงยิหวายิ่งนัก แต่ไม่รู้ทำไมคุณตาของเขาถึงได้หลงนัก ทั้ง ๆ ที่พึ่งได้พูดคุยกันไม่ถึงสองวันด้วยซ้ำไป
“มารยาเก่งเหลือเกิน...”
คำรามในลำคอ ยิ่งเมื่อเห็นร่างอรชรในชุดกระโปรงสีหวานเหนือเข่าด้วยแล้ว ความเดือดดาลจากซอกหลืบไหนนักไม่รู้ก็ระเบิดตูมออกมา
หล่อนมันแม่มด... แม่มดที่ชอบใช้เวทมนตร์กับผู้ชาย ไม่เว้นแม้กระทั่งคุณตาวัยชราของเขา เขาเกลียดหล่อน เกลียดแสนเกลียด ขยะแขยงยิ่งนัก
แต่ทำไมสมองของเขาถึงได้มีแต่ใบหน้าของแม่นี่ลอยไปลอยมานะ
มาร์คัสร้องถามตัวเองอยู่ภายในใจด้วยความประหลาดใจ
“ฉันคิดว่าคุณพาฉันไปไว้ที่ไหนสักแห่งก็ได้ แล้วค่อยมารับกลับตอนคุณจะกลับบ้าน”
เมื่อก้นงอน ๆ ของเจ้าหล่อนนั่งลงบนเบาะรถสปอร์ตของเขาได้ แม่เจ้าประคุณก็รีบออกความคิดที่แสนจะเข้าท่ามาก ๆ ออกมาในทันที
มาร์ค
