เพียงไม่ถึงยี่สิบนาที รถลีมูซีนสีดำเงาวับก็แล่นเข้ามาจอดสนิทอยู่หน้าลานคฤหาสน์หลังใหญ่ราวกับพระราชวังสองหลังรวมกับเสียอีก คฤหาสน์หลังใหญ่สร้างด้วยหินอ่อนสีขาวทั้งหลัง งดงามราวกับถูกจิตรกรเอกแต่งแต้มขึ้นมา
หญิงสาวเบิกตากว้างด้วยความตื่นตาตื่นใจ รอยยิ้มละไมระบายออกมาอย่างลืมตัว และนั่นก็เพียงพอที่จะทำให้มาร์คัสเผลอจ้องมองใบหน้างามกระจ่างใสนั้นอย่างตกตะลึง หัวใจหนุ่มสะท้านรุนแรง แม้จะพยายามสั่งห้ามตัวเองเพียงใด แต่เหมือนมันจะไม่ได้ผล เพราะผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้าง ๆ นั้น สวยงามราวกับตุ๊กตาบาร์บี้แสนแพงเสียอีก
“บ้านคุณสวยจังเลยค่ะ...” พูดออกมาคล้ายกับละเมอ หลงลืมความจริงไปชั่วขณะ
มาร์คัสรู้สึกตัว รีบละสายตาจากใบหน้าละมุนหวานของดวงยิหวาในทันที ก่อนจะโต้กลับไปด้วยน้ำเสียงที่แสร้งทำเป็นไร้หัวใจดังเดิม
“อย่าฝันว่าเธอจะได้เป็นเจ้าของ และหากว่าเธอความจำไม่เสื่อม คงจำได้สินะว่าตอนที่เราจดทะเบียนกันน
