Chapter 9

1448 คำ
หลังจากทีพีพีไปเปลี่ยนชุดกลับมาเหมือนเดิมก็เดินหน้างอง้ำอย่างไม่พอใจกับความหัวโบราณของชายหนุ่มข้างๆ ปกติที่ไหนทำงานก็แต่งแบบนี้กันทั้งนั้นแหละ แล้วจะให้มาใส่ชุดไทยซึ่งมันร้อนมากถ้าตามที่เขาสั่งเปลี่ยนใหม่นะ "ไม่ต้องมาหน้างอเลยนะ" "ก็บอสนายเรื่องมากอ่ะ ใครเขาก็แต่งแบบนั้นกัน พีพีเคยเห็นคนอื่นทำอยากทำบ้างอ่ะ เกิดมายังไม่เคยทำอะไรแบบนี้เลยซักครั้งในชีวิต" "ก็ทำสิไม่ได้ห้าม" เขาเอ่ยออกมาอย่างไม่ซีเรียส ก็ทำไปซิไม่ได้ว่าอะไรซักนิด แต่การแต่งชุดแบบนั้นมันไม่เหมาะสำหรับเด็กที่มีหน้าตาทางสังคมแบบครอบครัวของเธอ ถึงแม้ตอนนี้จะถูกทางครอบครัวปล่อยก็เถอะ อีกหน่อยก็ต้องมารับกลับไปอยู่ดีใครมาเห็นคงไม่พ้นโดนนินทาในอนาคต เขากำลังช่วยเธออยู่นะไม่ได้คิดอะไรเลยจริงๆ "แต่ว่ามาเปลี่ยนชุดหมดแบบนี้พีพีก็อดได้แต่งตัวสวยๆเลยนะสิ" "ชุดไทยไม่สวยตรงไหนกัน สุภาพมีเอกลักษณ์ความเป็นไทยชาวต่างชาติมาเห็นก็ชื่นชมในความสวยงาม เป็นหน้าเป็นตาแก่ประเทศเลยนะ" เขาอมยิ้มมองหญิงสาวพร้อมกับอธิบายเหตุผลดีๆจนเธอไม่สามารถเถียงได้ ตอนนี้คงต้องแต่งไปเงินตั้ง7,000บาทใส่อะไรก็เอาทั้งนั้นแหละ "ถือว่ามีเหตุผล พีพียอมก็ได้" "แค่นี้แหละ ป่ะเดี๋ยวพาไปเดินตลาดพรุ่งนี้คุณตฤณจะส่งเมลไปให้เกี่ยวกับรายละเอียดสินค้าต่างๆให้ไปท่องจำศึกษาข้อมูล" "ค่ะ ว่าแต่จะไปไหนต่อเหรอคะ" "ไม่มีที่ไหนต้องไปแล้วอยากเดินตลาดไม่ใช่เหรอ ไปป่ะ" "ไปค่ะ พีพีจะไปหาของอร่อยกิน วันก่อนได้กินปลาหมึกน้ำจิ้มสามรสไม้สิบบาท แล้วก็ลูกชิ้นทอดไม้ห้าบาทอร่อยมากเลยค่ะ" หญิงสาวเอ่ยออกมาอย่างอารมณ์ดี วันที่เดินตลาดนัดครั้งแรกมันสนุก ได้กินของราคาไม่แพงในรสชาติที่ดีมาก เกิดมาบนกองเงินกองทองเธอไม่เคยสัมผัสอะไรแบบนี้มาก่อน พอได้มาอยู่อีกมุมของชีวิตมันก็ทำให้เธอรู้สึกชอบชีวิตเรียบง่ายแบบนี้ "วันนี้จะพาไปกินไอศกรีมมะพร้าวถ้วยยี่สิบบาทเองอร่อยมากเจ้านี้ขายมานานแล้ว" "พีพีชอบมะพร้าวนะแต่ไอศกรีมมะพร้าวถ้วยยี่สิบบาทยังไม่เคยกินมาก่อน" "ต้องไปลอง ป่ะไปกัน" ทั้งสองคนไปขึ้นรถแล้วขับไปยังตลาดนัดทันที เธอเดินมองไปรอบๆก่อนจะร้องว้าวออกมาทันที "ไม่น่าเชื่อเลยว่าจะมีของเยอะมากขนาดนี้" "ไม่เคยมาล่ะสิ พลาดแล้ว" เขายิ้มออกมาก่อนจะพาเธอเดินไปดูของตามทางเดิน สิ่งแรกที่ซื้อคือไอศกรีมมะพร้าวอ่อนราคายี่สิบบาท พีพีมองอย่างตกใจได้เยอะมากจนคิดว่าคนขายจะได้กำไรจากที่ไหน "คุณลุงเอากำไรมาจากไหนเนี่ย" "ขายเอาสนุกนะนังหนู ลูกของลุงเรียนจบกันหมดแล้วพวกเขาให้อยู่ที่บ้านแต่คนแก่มันเบื่อเลยออกมาหาอะไรทำ อ่ะ ลุงแถมให้อีก" พีพียิ้มออกมาก่อนจะรับถ้วยไอศกรีมมาไว้ในมือแล้วใช้ช้อนลองตักชิมดู รสชาติหอมหวานมากราคานี้คือคุ้มสุดแล้ว "อร่อยมากเลยค่ะคุณลุง พีพีไม่เคยกินมาก่อนเลย" "อร่อยก็กินเยอะๆเลย" บอสนายรับไอศกรีมอีกถ้วยมาไว้ในมือก่อนจะจ่ายเงินให้คุณลุงแล้วตักชิมบ้าง เห็นเขาเป็นบอสใหญ่ทายาทเจ้าของห้างสรรพสินค้าชื่อดัง แต่ใครจะรู้ว่าเขาเป็นคนที่ติดดินมาก ชีวิตราบเรียบคือดีที่สุดสำหรับเขา ของแพงไม่ได้มีความอยากได้แต่ต้องใช้เพราะมันเป็นภาพลักษณ์ของคนเป็นเจ้านาย แต่จริงๆแล้วเขาชอบเดินตลาดหาซื้อของจุกจิกกินเล่นเดินไปเพลินๆ คงเพราะแบบนี้แหละผู้หญิงถึงหายเพราะไลฟ์สไตล์การใช้ชีวิตไม่เหมือนกัน "อร่อยที่สุดเลยค่ะคุณลุง ไว้พีพีมาอุดหนุนอีกนะคะ" "จ้า โชคดีนะนังหนู" หญิงสาวเดินออกไปดูอย่างอื่นต่อ เธอชักชอบอะไรแบบนี้ซะแล้วสิไม่ต้องคิดอะไรดูนั่นนี่ไปเรื่อยๆสบายใจมาก "บอสนายขาไว้พาพีพีมาอีกนะ" "เริ่มติดใจแล้วสินะ" เขาอมยิ้มมองหญิงสาวอย่างเอ็นดู ไม่น่าเชื่อว่าคุณหนูแบบพีพีจะเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ อย่างเช่นเงิน7,000บาทสำหรับคุณหนูอย่างเธอทานข้าวมื้อเดียวก็หมดแล้ว แต่เธอยอมไปแต่งตัวสวยๆทำงานรับลูกค้าเพื่อให้ได้เงินมา ถือว่าครอบครัวของเธอประสบความสำเร็จที่ยอมหักดิบปล่อยเธอใช้ชีวิตด้วยตัวเองแบบนี้ เริ่มรู้จักคุณค่าของเงิน เริ่มรู้ว่าของสิ่งไหนจำเป็นสิ่งไหนควรปล่อยวาง ไม่ใช่ว่าของแบรนด์เนมมันไม่ดีแต่ของตลาดนัดก็ใช้ได้เหมือนกัน อยู่ที่ว่าใครจะมองว่าต้องดูดีหรูหราหรือเน้นใช้งานได้ เขาเรียกว่าอยู่ที่คนจะมอง "มีของเยอะมากเลยค่ะ อีกอย่างมีแต่ของอร่อยเต็มไปหมดพีพีไม่เคยมาทำอะไรแบบนี้เลย" "ไว้จะพามาอีก อยากกินอะไรไปซื้อสิวันนี้จะเลี้ยง" "บอสนายใจดีจังเลย คิคิ งั้นพีพีของปลาหมึกย่างห้าไม้ ลูกชิ้นทอดห้าไม้นะคะ" "เอาสิ มีน้ำผลไม้ปั่นด้วยนะสดๆเลยแก้วยี่สิบบาทเองทางนั้น" "ว้าว ถูกจังเอาค่ะกินๆ" เธอดึงมือชายหนุ่มพาไปซื้อของที่เธอชอบ ทั้งสองคนใช้เวลาอยู่ด้วยกันอย่างเพลิดเพลิน พีพีได้เรียนรู้การใช้ชีวิตแบบเรียบง่ายตามสไตล์ของบอสนาย และดูเหมือนว่าเธอกับเขาจะเข้ากันได้ดีมากเลยด้วย "กินเยอะจริงๆเรานี่" เขาถือถุงลูกชิ้นกับแก้วน้ำให้เธออยู่ ตอนนี้ทั้งสองคนอยู่บนชิงช้าสวรรค์ นอกจากจะไม่กลัวความสูงแล้วหญิงสาวยังกินไม่หยุดอีก "ว้าว สูงจัง" เธออ้าปากงับปลาหมึกมองวิวข้างล่างก่อนจะยิ้มออกมาอย่างมีความสุข เขาส่งแก้วน้ำไปให้เธอดื่มจากนั้นเธอก็ส่งกลับมาให้เขาถือไว้ตามเดิม นี่ตกลงว่าเขาเป็นเจ้านายหรือว่าเป็นลูกน้องกันแน่ "บอสนายกินมั้ย" "กินไม่ได้ไม่มีมือถือแล้ว" เขาเอ่ยออกมาพร้อมกับชูถุงของกินของหญิงสาว ที่มันเยอะมากจนล้นมือเขา พีพียิ้มกว้างออกมาก่อนจะป้อนปลาหมึกให้ชายหนุ่มกินถึงปาก "อ่ะป้อนก็ได้ เห็นว่าบอสนายใจดีนะเนี่ย" เขาอ้าปากงับปลาหมึกที่เธอป้อนให้ก่อนจะเคี้ยวแก้มตุ่ยอย่างหิวโหย เดินตามหญิงสาวจนเหนื่อยใช้พลังงานไปเยอะมากและของกินที่ได้ไม่มีของเขาเลยซักอย่าง "ท่าทางจะหิวนะเนี่ย ทำไมไม่ซื้อของตัวเองบ้างเล่า" "ก็เรานั่นแหละเล่นซื้อทุกอย่างที่ขวางหน้า กินหมดให้มันรู้ไปสิ" "ก็พีพีซื้อมาเผื่อบอสนายไง กินด้วยกันอร่อยน้า" จากนั้นเธอก็ป้อนเขาอีกหลายอย่าง กลายเป็นว่าตอนนี้พีพีแทบไม่ได้กินเลยเพราะคนตรงหน้าหิวมากเรียกร้องให้ป้อนนั่นนี่ไม่หยุด "ขออีกไม้หนึ่งดิ" "บอสนายแย่งปลาหมึกพีพีหมดเลยอ่ะ" "เดี๋ยวซื้อคืนน่า เร็วๆขออีกไม้" ทั้งสองคนเกิดสงครามแย่งของกินตรงหน้าในบรรยากาศบนชิงช้าที่ขึ้นไปจุดสูงสุด พีพียิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะอ้าปากงับลูกชิ้นในมือของเขา "เอ้า มากินของคนอื่นทำไมเด็กนิสัยไม่ดี" "บอสนายแย่งของพีพีทำไมเล่า มาแบ่งกันเลยนะ" "ไม่เอาไม่ให้" เขายิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะอ้าปากกินลูกชิ้นในมืออย่างอร่อย หญิงสาวมองหน้าชายหนุ่มอย่างแค้นใจ ไม่คิดจะซื้อมาเองแล้วยังมาแย่งกินอีก ไม่ได้เรื่องเลย ชิ "คนขี้งก!" "ไม่เถียง..." "อร๊าย! แบ่งกันสิคะบอสนาย" "ไม่ให้"
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม