Chapter 1

1306 คำ
พีพีเปิดกระเป๋าหยิบกระเป๋าสตางค์ขึ้นมา เธอเอาบัตรเดบิตขึ้นมาว่าจะลองไปกดเงินดูเผื่อว่าจะกดได้อย่างน้อยเธอก็มีเงินไว้ใช้ เธอยืนอยู่หน้าตู้เอทีเอ็มก่อนจะกดรหัสบัตรแต่ว่ามันใช้ไม่ได้ "ทำไมกดไม่ได้อ่ะ" เธอพยายามกดอีกหลายครั้งจนตู้เอทีเอ็มกลืนบัตรของเธอเข้าไป พีพีอ้าปากค้างอย่างตกใจก่อนจะทุบตู้อย่างแรงเพื่อให้มันปล่อยบัตรของเธอคืนมา "อีตู้บ้าเอาบัตรฉันคืนมานะ" พีพีทุบตู้เอทีเอ็มแรงๆหลายทีจนรปภหน้าตู้รีบมาลากเธอออกไปจากตรงนั้น "ไอ้ตู้บ้าเอาบัตรฉันคืนมานะ" "นี่คุณมาทำลายทรัพย์สินแบบนั้นได้ยังไง ถ้าเครื่องเสียขึ้นมาคุณจะต้องรับผิดชอบนะ" รปภ.ลากเธอออกมาให้สงบสติอารมณ์อยู่ตรงม้านั่ง พีพีฮึดฮัดอย่างขัดใจก่อนจะนั่งลงกอดกระเป๋าอย่างอารมณ์เสีย "มันกลืนบัตรหนูไปแล้วอ่ะ" "ก็เอาสมุดบัญชีไปแจ้งกับธนาคารสิครับ ขอบัตรใหม่ก็ได้ทุบไปมันก็ไม่ออกมาหรอก" พีพีเปิดกระเป๋าหยิบเอกสารออกมา มีทั้งวุฒิการศึกษา ทะเบียนบ้าน บัตรประชาชนตัวถ่าย แต่ว่าไม่มีบัญชีธนาคารเลยซักเล่ม "ไม่มีบัญชีธนาคารเหรอ โอ๊ย! นี่ทุกคนเล่นตลกอะไรกับพีพีคะ... ฮืออออ" สองชั่วโมงต่อมา.. หญิงสาวถือกระเป๋ากลับมานั่งเล่นที่ห้างตามเดิม กระเป๋าใบสองล้านก็ติดรถของเธอไปด้วย ทั้งเนื้อทั้งตัวขายได้แค่นาฬิกาเรือนละสองล้านแต่เธอไม่ขายเพราะพี่ชายซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิด ในกระเป๋าสตางค์มีเงินอยู่หมื่นเดียวว่าแต่เงินแค่นี้ทำอะไรได้บ้างอ่ะ "เฮ้อ! ชีวิตพีพีทำไมอาภัพแบบนี้นะ" หญิงสาวกอดกระเป๋าตัวเองไว้แน่นก่อนจะมองไปรอบๆอย่างเศร้าหมอง แล้วเธอจะใช้ชีวิตต่อจากนี้ยังไง เงินก็ไม่มีที่อยู่ก็ไม่มี... "อ๊ะ! พี่คะรับสมัครงานเหรอ" พีพีมองชายใส่สูทดูดีเดินมาติดป้ายประกาศรับสมัครงาน ตำแหน่งเลขาท่านประธานด้วยเงินเดือนน่าจะเยอะอ่ะ เธอก็จบมาตั้งสูงภาษาอังกฤษก็ดีเลิศมาก น่าจะทำได้แหละ "ครับ สนใจสมัครมั้ยครับยื่นเอกสารพร้อมสัมภาษณ์รู้ผลเลยนะครับ" "จริงเหรอคะ... งั้นพี่พาพีพีไปหน่อยได้มั้ย จะไปสมัครตอนนี้เลยค่ะ" "ได้สิครับ งั้นเชิญเลยตามผมมา" พีพีถือกระเป๋าตามชายคนนั้นไปทันที เขาพาเธอมายังออฟฟิศแล้วเดินไปหยิบเอกสารใบสมัครงานมาให้เธอกรอกข้อมูล "กรอกข้อมูลตรงนี้นะครับ ถ้าเกิดว่าเสร็จแล้วเรียกได้เลย จะพาไปห้องสัมภาษณ์ครับ" พีพียกมือไหว้ขอบคุณเขาก่อนจะนั่งกรอกเอกสารการสมัครงานทันทีอย่างตื่นเต้น เธอทำงานหาเงินเองก็ได้ในเมื่อคนในครอบครัวไม่มีใครรักเธอ เพื่อนก็ทอดทิ้งไม่มีใครให้ความช่วยเหลืองั้นต่อจากนี้ไปก็ไม่ต้องมาคบหากันอีก ผู้ช่วยของบอสนายหรือมาร์ชเขาคุยกับหญิงสาวเสร็จก็เดินมาที่ห้องของท่านประธานเพื่อรายงานความเคลื่อนไหว "ว่าไงคุณมาร์ช" "คุณพีพีกำลังกรอกใบสมัครครับ" บอสนายยิ้มออกมาทันที เพื่อนเขารายงานมาว่าตอนนี้น้องสาวอยู่ที่ห้าง เขาจึงได้ออกคำสั่งให้ผู้ช่วยทำใบรับสมัครงานแล้วปริ้นไปติดให้หญิงสาวเห็น เธอไม่มีทางเลือกยังไงก็ต้องหางานทำแน่นอนซึ่งก็ง่ายมาก เธอสมัครอย่างไว "อืม ดีมาก" "ผมว่าเธอน่ารักดีนะครับไม่เห็นมีพิษมีภัยอะไรเลย ผมส่งใบสมัครงานให้เธอก็มีมารยาทยกมือไหว้ด้วย" มาร์ชเอ่ยออกมาตามจริง เขาก็ยังมองไม่เห็นว่าหญิงสาวจะเอาแต่ใจหรือดื้อตรงไหน บอสนายเงียบอย่างใช้ความคิดก่อนจะเอ่ยออกมา "คงเอาแต่ใจตอนอยู่กับครอบครัวมั่ง คุณไปเรียกเธอมาได้แล้วผมจะลองคุยดู" "ครับบอสนาย" มาร์ชโค้งตัวเล็กน้อยก่อนจะเดินออกไปดูหญิงสาว ตอนนี้เธอกรอกเอกสารเสร็จแล้วพร้อมกับมาร์ชเดินมาหาเธอพอดี "พี่คะหนูกรอกเอกสารเสร็จแล้วค่ะ" "งั้นเชิญทางนี้เลยครับ เดี๋ยวพาไปห้องท่านประธาน" "ท่านประธานสัมภาษณ์เองเหรอคะ" "ครับ ก็เลขาท่านประธานนี่นาท่านต้องเป็นคนสัมภาษณ์ด้วยตัวเองซิ ห้องนี้แหละเชิญเลยครับ ขอให้โชคดีนะ" มาร์ชยิ้มให้หญิงสาวอย่างเป็นมิตรก่อนจะเปิดประตูให้เธอเดินเข้าไปข้างใน เมื่อเข้ามาถึงพีพีก็ยกมือไหว้ชายหนุ่มพร้อมกับยิ้มหวาน บอสนายมองสำรวจเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า สมกับเป็นลูกคุณหนูสวยมากผิวพรรณลูกผู้ดีเหมือนไม่เคยลำบากมาก่อนในชีวิต "สวัสดีค่ะท่านประธาน" "สวัสดีครับ เชิญนั่งสิ" พีพีเดินมานั่งลงตรงข้ามเขาก่อนจะส่งใบสมัครไปให้เขาตรงหน้า บอสนายหยิบขึ้นมาอ่านประวัติก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อย "เกียรตินิยมอันดับหนึ่งด้วย เรียนเก่งใช้ได้เลยนี่" "ใช่มั้ยคะ พีพีนะเรียนเก่งมากเลยค่ะ ภาษาอังกฤษก็ดีเลิศพูดได้คล่องเลยค่ะ เพราะฉะนั้นท่านประธานต้องรับพีพีเข้าทำงานเลยนะคะ" หญิงสาวเอ่อออกมาด้วยความมั่นใจ เธอเรียนเก่งใครก็ต้องอยากได้เธอมาร่วมงานแน่นอนเธอมั่นใจมาก บอสนายวางเอกสารลงก่อนจะมองหน้าหญิงสาวยิ้มๆ "เคยทำงานที่ไหนมั้ย" "คะ.. ทำงานเหรอไม่เคยค่ะ" "แสดงว่าไม่มีประสบการณ์มาก่อน แบบนี้รับพิจารณายากหน่อยนะ ตำแหน่งเลขาควรมีประสบการณ์ทำงานมาบ้างสิ เราจบการตลาดมาไม่ค่อยเหมาะกับตำแหน่งนี้" "แต่ว่าพีพีเรียนเก่งนะคะ ภาษาก็ได้ทำไมจะเป็นเลขาไม่ได้ พีพีเคยเห็นเลขาไม่เห็นทำอะไรเลยแต่งตัวสวยๆแล้วไปคุยลูกค้ากับเจ้านายเท่านั้น" หญิงสาวเอ่ยออกมาอย่างใสซื่อ เลขาพี่พีเจก็เห็นวันๆแต่งตัวสวยไปนั่นนี่กับเขาข้างนอก ส่วนงานเอกสารมีคนอื่นทำให้ไม่เห็นต้องทำอะไรเลย "ใครบอกว่าเป็นเลขาไม่ทำอะไร" "ก็เลขาของพี่ชะ... เอ่อ หมายถึงที่พีพีเคยเห็นค่ะ" เธอเกือบหลุดปากพูดถึงพี่ชายแล้ว แต่ตอนนี้เธอโดนตัดหางปล่อยวัดแล้วคงไม่มีประโยชน์ที่จะพูดถึงอีก บอสนายส่ายหน้าอย่างปลงๆเขารู้แล้วว่าน้องสาวของเพื่อนนิสัยเป็นยังไง นอกจากเอาแต่ใจตัวเองยังหลงตัวเองอีกทั้งๆที่ประสบการณ์ทำงานยังไม่เคยมีด้วยซ้ำ แต่ดีที่เธอมั่นใจในตัวเองมากแบบนี้น่าจะทำงานได้นะ "เอางี้ถ้าผมรับคุณเข้าทำงานเป็นเลขาจะเรียกเงินเดือนเท่าไหร่" เขาเอ่ยถามเสียงเรียบ พีพียิ้มกว้างออกมาก่อนจะเอ่ยอย่างมั่นใจ "พีพีไม่เรียกเยอะค่ะ คือพีพีเรียนเก่งมากเกียรตินิยมอันดับหนึ่ง แถมภาษาอังกฤษก็เก่ง ที่สำคัญพีพีสวยมากเป็นหน้าเป็นตาให้ท่านประธานได้แน่นอนค่ะ เพราะฉะนั้นขอเงินเดือนซัก.. .อืมมม แสนหนึ่งก็พอค่ะ" "ห๊ะ! แสนหนึ่ง" "ค่ะ น้อยไปเหรอคะ..." เธอย้อนถามตาใสแป๋ว บอสนายมองหน้าหญิงสาวก่อนจะกุมขมับอย่างปวดหัวสุดๆ ประสบการณ์ทำงานก็ไม่มี งานเลขายังไม่รู้เลยว่าทำอะไรบ้าง แต่ขอเงินเดือนแสนหนึ่ง... เธอนี่มันสุดยอดจริงๆให้ตายสิ
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม