“คุณหนูเจ้าคะ คุณชายผู้นั้น…คุณหนูรู้จักเขามานานแล้วหรือเจ้าคะ”
หลังจากออกมาจากสถานการณ์อันน่าอึดอัดได้ หยวนเวยที่เริ่มสนิทสนมกับชิงเหมยก็เอ่ยถามในเรื่องที่นางสงสัยออกมาทันที เซียงซุนตีลงไปบนท่อนแขนของเด็กสาว ที่กล้าเสียมารยาทถามเรื่องส่วนตัวของเจ้านาย หยวนเวยทำหน้ายู่พลางลูบแขนไปมา เซียงซุนนึกประหลาดใจ ว่าเหตุใดทั้งๆ ที่คุณหนูกับหยวนเวยอยู่ในวัยเดียวกัน และคุณหนูก็ไม่ได้เติบโตมาอย่างสบายนัก กลับมีความสุขุมนุ่มนวลมากกว่าหยวนเวย ที่ไม่ว่านางจะมองเช่นไรอีกฝ่ายก็ไม่รู้จักโตเสียที
“อือ…ตั้งแต่ข้ายังเป็นเด็กเล็กๆ เขามักจะยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือในยามที่ข้าต้องพบเจอกับความลำบาก นับได้ว่าเป็นคุณชายผู้เดียวที่ไม่เคยดูถูกดูแคลนข้า” ชิงเหมยหยุดเดินก่อนที่จะกลับหลังหันมาตอบหยวนเวยด้วยใบหน้าที่เปื้อนยิ้ม
“ถ้าเช่นนั้น…ก็นับว่าเขาเป็นบุรุษที่ดีผู้หนึ่งสินะเจ้าคะ แต่ถึงเช่นไรแล้ว ท่านหัวหน้ามือปราบย่อมเ
